ایزوتایپ

در ایمنی شناسی، پادتن ها ( ایمونوگلوبولین ها ( Ig ) ) به چندین نوع به نام ایزوتایپ یا کلاس طبقه بندی می شوند. نواحی متغیر ( V ) در نزدیکی نوک پادتن می تواند از مولکولی به مولکول دیگر به روش های بی شماری متفاوت باشد و به آن اجازه می دهد تا به طور خاص یک آنتی ژن ( یا دقیق تر، یک اپی توپ ) را هدف قرار دهد. در مقابل، نواحی ثابت ( C ) فقط در چند نوع پادتن وجود دارد که کلاس پادتن را مشخص می کند. پادتن های کلاس های مختلف، مکانیسم های مؤثر متمایز را در پاسخ به یک آنتی ژن فعال می کنند ( تحریک عناصر مختلف دستگاه ایمنی ذاتی ) . آن ها در مراحل مختلف یک پاسخ ایمنی ظاهر می شوند که از نظر ویژگی های ساختاری و موقعیت آن ها در بدن متفاوت هستند. [ ۱]
در انسان، پنج ایزوتایپ زنجیرهٔ سنگین α، δ، γ، ε، μ وجود دارد که مربوط به پنج ایزوتایپ پادتن است:
• α – IgA، بیشتر به زیرکلاس های IgA1 و IgA2 تقسیم می شود
• δ – IgD
• γ – IgG، بیشتر به زیرکلاس های IgG1 تا IgG4 تقسیم می شود
• ε – IgE
• μ – IgM
همچنین دو ایزوتایپ زنجیرهٔ سبک κ و λ وجود دارد. با این حال، تفاوت معناداری در عملکرد بین این دو وجود ندارد؛ بنابراین یک ایزوتایپ پادتن، تنها با نواحی ثابت زنجیره های سنگین تعیین می شود. [ ۲]