ایزو ۲۱۶

ISO 216 یک استاندارد بین المللی برای اندازه کاغذ است که در سراسر جهان به جز آمریکای شمالی و بخش هایی از آمریکای لاتین استفاده می شود. این استاندارد مجموعه ای از اندازه های کاغذ "A", "B" و "C" را تعریف می کند، من جمله A4، که رایج ترین اندازه کاغذ موجود در سراسر جهان است. دو استاندارد تکمیلی، ISO 217 و ISO 269، اندازه های کاغذ مرتبط را تعریف می کنند. سری ISO 269 " C " معمولاً در کنار اندازه های A و B بیان می شود.
همه اندازه های کاغذ ISO 216، ISO 217 و ISO 269 ( به جز برخی از پاکت ها ) دارای نسبت تصویر یکسان و برابربا √ 2:1 هستند که تا دقت میلی متر گرد شده اند. این نسبت دارای خاصیت منحصر به فردی است به طوری که در صورت برش یا تا زدن به نصف از طول، برگه های نصف شده نیز دارای نسبت ابعاد مشابه قبل هستند. هر اندازه کاغذ ISO، نصف مساحت اندازه کاغذ یک شماره بزرگتر از خود در همان سری است. [ ۱]
قدیمی ترین و شناخته شده ترین مورد در اشاره به مزایای استفاده از اندازه کاغذ بر اساس نسبت ابعاد √ 2، نامه ای است که در ۲۵ اکتبر ۱۷۸۶ توسط دانشمند آلمانی جرج کریستف لیختنبرگ به یوهان بکمن نوشته شده است.
فرمت هایی که به اندازه کاغذهای ایزو A2، A3، B3، B4 و B5 تبدیل شدند در فرانسه توسعه داده شده اند. این ابعاد در قانون ۱۷۹۸ که در رابطه با مالیات بر نشریات بود آورده شده بودند و مالیات بر اساس اندازه صفحات تعیین شده بود. [ ۲]
تلاش های ابتدایی در این زمینه با حضور «قانون مُهر» ( به فرانسوی: Loi sur le timbre ) در ابتدای سده ۱۹ شروع شده بود. حدوداً صد سال بعد در ۱۹۱۱ تلاش هایی برای ایجاد یک سیستم قالب های کاغذ استاندارد بر مبنای روش های علمی توسط انجمن Die Brücke – Internationales Institut zur Organisierung der geistigen Arbeit ( پل – مؤسسه بین المللی برای سازماندهی کار فکری ) و به پیشنهاد ویلهلم اوستوالد، به عنوان جایگزینی برای انواع قالب های کاغذی گسترده صورت گرفته بود. هدف این تلاش ارزان تر و کارآمدتر کردن چاپ کاغذی، تولید و ذخیره سازی اسناد بود که به عنوان یک قالب جهانی ( به آلمانی Weltformat ) برای اندازه های کاغذ بر اساس نسبت ۱:√ 2 بنا نهاده شده بود. این پیشنهاد اشاراتی داشت به استدلال ارائه شده توسط نامه ۱۷۸۶ لیختنبرگ، و پیوند دادن آن به سیستم متریک و استفاده از ۱ سانتی متر به عنوان عرض قالب پایه. دبلیو پورستمن ( به آلمانی W. Porstmann ) در مقاله ای طولانی که در سال ۱۹۱۸ منتشر شد، استدلال کرد که طول کاغذ نمی تواند پایه محکمی برای سیستم اندازه های کاغذ که بر روی سطوح ( اشاره به میزهای اداری دارد ) استفاده می شود باشد، بلکه باید مبنا را مساحت در نظر گرفت. بدین وسیله قالب کاغذها با استفاده از دو فرمول x/y = ۱:√۲ و x×y = ۱ تعریف شدند و با به کار بردن واحد اندازه گیری متر مربع، به سیستم متریک پیوند داده شدند. پورستمن این استدلال را نیز اضافه کرد که قالب جعبه های کاغذی، مانند پاکت نامه، باید ۱۰ درصد بزرگتر از قالب کاغذ باشد.