ایزو ۱۶

ایزو ۱۶ استانداردی است که توسط سازمان بین المللی استانداردسازی تدوین شده است. این استاندارد مربوط به بسامد استاندارد تنظیم سازهای موسیقایی است. مطابق این استاندارد، بسامد آن نت لا که بلافاصله بعد از چهارمین نت دو روی پیانو ( موسوم به «دوی وسط» می آید، برابر ۴۴۰ هرتز است. بسامد بقیهٔ نت های ساز، بر اساس این نت و با توجه به دستگاه کوکی که انتخاب شده، تعیین می شوند. برای مثال در اعتدال مساوی، نت دوی وسط بسامد ۲۶۱٫۶۳ هرتز خواهد داشت.
تا پیش از این که بسامد ۴۴۰ هرتز تبدیل به استاندارد شود، بسیاری از کشورها و سازمان ها از بسامد ۴۳۵ هرتز برای نت لا استفاده می کردند؛ این بسامد اولین بار در اسناد دولتی اتریش توصیه شده بود و بعداً به عنوان یک استاندارد فرانسوی شناخته می شد. [ ۱] یوهان شیبلر مخترع اهل پادشاهی پروس، پس از آن که در سال ۱۸۳۴ میلادی دستگاه «تونومتر» را برای اندازه گیری زیرایی اصوات اختراع کرد، پیشنهاد استفاده از بسامد ۴۴۰ برای نت لا را داد. [ ۲] پیشنهاد او در همان سال توسط انجمن تاریخ طبیعی آلمان پذیرفته شد. [ ۳]
در سال های اخیر، بحث های زیادی در مورد این که کدام یک از فرکانس های ۴۴۰ یا ۴۳۲ هرتز بهتر هستند وجود داشته. برخی بر این باورند که صدای سازها در فرکانس ۴۳۲ گرم تر هستند و شنیدشان برای انسان آسان تر است. عده ای دیگر آن را دارای درخشندگی می دانند که باعث شفافیت ذهنی شنونده می شود. بزرگترین طرفداران ۴۳۲ هرتز، شنوندگان موسیقی های آرامش بخش یا مدیتیشن هستند که قویا معتقدند این فرکانس غنی تر و با طبیعت هماهنگ تر است. آن ها ۴۳۲ را فرکانس کائنات با مزایای معنوی و قدرت های شفابخش می دانند. با این حال دلیل اثبات شده و مشخصی برای این عقیده وجود ندارد و به نظر می رسد این برداشت بیشتر برآمده از تلقین و تحت تأثیر شنیده های آن ها از افراد و نشریاتی باشد که این نظریه را رواج می دهند. [ ۴]
مقاله فرکانس پاک سازی چاکرا به صورت کامل به بررسی صحت ادعاهای مربوط به فرکانس ۴۳۲ هرتز پرداخته و غیرواقعی بودن آن ها را نشان داده است.