ایرونی نمایشی

این احتمال هم شاید قریب به یقین باشد که منظور یونانیان و رومیان از واژه های ایرونیا و ایرونیان، ایرانی ها یا ایرانیان بوده باشد.
بهر حال در نمایشنامه آیرونیک کاوه و شیخ کنعان :
شیخا مران این حیوان ناطق ارسطوئی را با چوب و گاران بسان بز و گوسفند و گاو خر/ که شاید به حکم دهّر راند روزی ترا با آهن بسی درد آور تر و سخت تر/ جمع کن این بساط تحمیل همه جانبه ی امر به معروف و نهی از منکر/ تا نچشی شبی در بستر مزه ضربه ی پتک گران بسان سندان به خواست کاوه ی آه نِگر/
و به قول شاعر و عارف و حکیم سنایی:
تا این عقل دل آرای من دائم پویان و در پی عشق و اندیشه است/ مرا هرروز در خم کوچه و پس کوچه لعبتی تازه و نو در پیش پا و روی است/

وضعیت، شخصیت مزبور به دلیل ناآگاهی سخنانی می گوید و کارهایی می کند که تماشاگر یا خواننده از نامربوط بودن آن ها با وضعیت واقعی آگاه است. یکی از اقسام این نوع آیرونی، آیرونی تراژیک است و بهترین نمونه ی آن را می توان در نمایش نامه ی اودیپ ِ سوفوکل یافت.