ایرلند شمالی

ایرلند شمالی (Northern Ireland)از تقسیمات اداری انگلستان، در شمال شرقی جزیرۀ ایرلند، با ۱۴,۱۶۰ کیلومتر مربع مساحت و ۱,۷۰۲,۶۰۰ نفر جمعیت (۲۰۰۳). بخش های (کاونتی های) آن عبارت اند از انتریم، داون، آرما، فِرْمَنِه، تیرون، و لاندِن دری. بلفاستمرکز آن است. ایرلند شمالی حدود ۱۷ درصد از خاک جزیرۀ ایرلند را شامل می شود و حدود ۳۱ درصد از جمعیت جزیرۀ مزبور را در خود جا داده است. ازجمله صنایع آن است: تولید جو و سیب زمینی، پرورش دام، نسّاجی، کشتی سازی، و گردشگری. تا قرن ۱۷، مهاجران پروتستان انگلیسی، ساکنان کاتولیک منطقه را مطیع خود کردند. سراسر ایرلند تا ۱۹۲۰ بخشی از بریتانیای کبیر بود تا این که در آن سال جزیرۀ مزبور به دو بخش شمالی و جنوبی تقسیم شد. از ۳۲ کاونتی ایرلند، شش کاونتی مجموعاً به یکی از بخش های انگلستان تبدیل شدند (ایرلند شمالی) و ۲۶ کاونتی باقی مانده در ۱۹۲۲ ایرلند آزاد را تشکیل دادند که بعدها به جمهوری ایرلندموسوم شد. از آن زمان به بعد، اکثر اقلیت کاتولیک ایرلند شمالی خود را ایرلندی و اکثر جمعیت پروتستان آن خود را انگلیسی می دانند. کاتولیک های خواهان الحاق با جمهوری ایرلند را جمهوری خواه یا ملّی گرا و پروتستان های خواهان باقی ماندن در انگلستان را وحدت گرا یا طرفدار اتحاد می خوانند. از ۱۹۲۱ تا ۱۹۲۷ ایرلند شمالی با یک مجلس مستقل ادارۀ امور داخلی خود را برعهده داشت. پروتستان ها اکثریت نمایندگان مجلس را تشکیل می دادند و همین امر موجب نارضایتی کاتولیک ها شد. ایرلند شمالی از اواخر دهۀ ۱۹۶۰ تا اواسط دهۀ ۱۹۹۰ شاهد درگیری های خشونت آمیز بین دو گروه مزبور بوده است. در ۱۹۷۲ انگلستان مستقیماً ادارۀ امور ایرلند شمالی را برعهده گرفت. در مارس ۱۹۷۳، مردم ایرلند شمالی در یک همه پرسی شرکت کردند و حدود ۶۰ درصد از آنان به ابقای ایرلند شمالی در انگلستان رأی موافق دادند. در همه پرسی ۱۹۹۸، مردم جمهوری ایرلند با ۹۵ درصد آرا به هرگونه ادعای این کشور بر ایرلند شمالی خاتمه دادند و دولت انگلستان نیز پذیرفت که ایرلند شمالی نیز مانند ویلز و اسکاتلند از یک مجلس قانون گذاری مستقل برخوردار شود. پروتستان ها، ایرلند شمالی را آلستر می نامند، اما کاتولیک ها به ندرت این واژه را به کار می برند. اکثر کاتولیک ها آلستر را فقط برای اشاره به همان استان تاریخی ایرلند به کار می بردند.