ایرج زبردست

آغاز ادامه ای دگر می گردند
ای کاش یکی در این میان می دانست
جز باد همه به خانه بر می گردند
شاید که زمان نباشد و من باشم
پیدا و نهان نباشد و من باشم
شاید نه زمین نه ماه باشد روزی
شاید که جهان نباشد و من باشم
سیمین بهبهانی:
چه بهتر که نامت را جامهٔ حضورت کنم و کردم. نخستین بار که یک رباعی از تو خواندم حس کردم سیبی خوش رنگ و بو را آزموده ام که عطری دیگرگون دارد. چند گاهی که گذشت، بیشترِ شعرهایت را که در قالب رباعی سروده بودی به وسیله تلفن، یا حضوری، برایم خواندی. امروز تو را در شیوه دلخواهت بسیار بسیار موفق می بینم. رباعی قالبی دارد، با وزنی نرم و انعطاف پذیر که تغییر رکن های آن را، نظر به هجاهای آخر مصراع ها ( خواه کوتاه یا کشیده ) بیست و چهار گونه شمار کرده اند. البته، این تغییرات آن قدر دلپذیر و نرمند که گوش در وهله اول متوجه آنها نمی شود، اما از ملال یکسانی نواخت ( ریتم ) می کاهد. از همین رو، یک نمودار وزنی تقریبی برای آن مشخص کرده اند که همان جمله ( لا حول و لا قوّه الا به الله ) است. واین خوداشارتی است بر شگفتی از این تنوع. اما شرط پسند و پذیرش این گونه شعر داشتن پیام و درون مایه ای والا در ظرفیتی چنین کوچک است. نکته دیگر آن که چهارمین مصراع رباعی باید گویای آن پیام و درون مایه باشد و طبیعی است که الهام آن مصراع نیز پیش از سه مصراع دیگر آشکار می شود. بی سوادی ات را رها کن. این جاست که شاعر باید، برای تلقین بهتر الهام خود، سه مصراع دیگر را بپردازد یا بهتر بگویم بیافریند. چنین است که، برای نمونه رباعی های اندک خیام با دیوان های بزرگان شعر، هم ارج می شود. ایرج زبردست عزیز، به تو تبریک می گویم که توانسته ای یک تنه نفسی تازه در این قالب کهن بدمی و هم زمان نظر تحسین حیرت و قبول اهل شعر را متوجه سروده های خود کنی و هنوز این آغاز راه است. گام های بعدی تو را برای پیمودن این راه دشوار پرتوان تر می خواهم. فراموش نکن که مصراع چهارم عروسی است که تاج و تور و جامه ای برازنده اندام خود می خواهد و تو تا این جا توانسته ای این عروس را به آنچه شایسته اوست خرسند کنی و بیارایی. جوانهٔ نو بر درخت کهن، ادامه زندگی است.