ایرانیان آفریقایی تبار گروهی از مردم ایران هستند که اصالت آفریقایی داشته و در طی قرن های مختلف به ایران وارد شده اند. این گروه از مردمان بیشتر در استان های جنوبی ایران به خصوص استان هرمزگان سر می برند.
... [مشاهده متن کامل]
در متون فارسی دوره اسلامی مانند قابوس نامه از بردگان حبشی سخن به میان آمده که در بازارهای ایران فروخته می شدند. شمار زیادی از این مردم بازماندگان بردگانی هستند که توسط تاجران برده دار به خلیج فارس آورده می شدند. همچنین در دوره های بعدی پرتغالی ها در سواحل ایران دست به تجارت برده می زدند. این سیاهپوستان عمدتاً بانتو زبان و متعلق به شرق آفریقا و از کشورهای تانزانیا به ویژه زنگبار، مالاوی و موزامبیک بوده اند. در نهایت در سال ۱۸۴۸ محمدشاه قاجار تحت فشار بریتانیا فرمان لغو برده داری را صادر نمود.
امروزه بازماندگان این آفریقایی ها در ایران به ویژه در استان های هرمزگان، جزایر ایرانی خلیج فارس، استان بوشهر، خوزستان، سیستان و بلوچستان، جنوب کرمان و تا میزان اندکی در استان فارس به سر می برند. زبان ایشان در گذشته متعلق به خانواده زبانی بانتو بوده اما امروزه زبان های بومی ایران را پذیرفته اند. شماری از ایشان فارسی زبان هستند و گروهی دیگر نیز به زبان عربی تکلم می کنند. همچنین میان بلوچ های ایران نیز اقوام و خاندان های سیاهپوست وجود دارد. در استان فارس به ویژه حوالی فسا و داراب آفریقایی تباران به نام کولوها شناخته می شوند.
پاره ای از این اقوام آداب و رسوم شمنی و آفریقایی خود را حفظ کرده اند و این مسئله در میان ایرانی تباران جنوب نیز رسوخ کرده است. به عنوان نمونه مراسم زار که در جنوب ایران و سواحل و جزایر خلیج فارس به عنوان یک مراسم درمانی اسطوره ای برای بیرون کشیدن موجودی خیالی بنام زار انجام می شود ریشه آفریقایی دارد و میان ایرانیان آفریقایی تبار نیز به خوبی رایج است. رقص بندری و نیز موسیقی بندری تأثیر فراوانی از آئین های آفریقایی پذیرفته اند. برخی از این افراد که آیین های شمنی خود را حفظ کرده اند اهالی بخش لاشار هستند که در سیستان و بلوچستان به سر می برند. این افراد خود را از قبایل تسونگا می دانند. شنگان ها یا تسونگاها امروزه عمدتاً در خاک زیمبابوه و سوازیلند ساکنند.
... [مشاهده متن کامل]
در متون فارسی دوره اسلامی مانند قابوس نامه از بردگان حبشی سخن به میان آمده که در بازارهای ایران فروخته می شدند. شمار زیادی از این مردم بازماندگان بردگانی هستند که توسط تاجران برده دار به خلیج فارس آورده می شدند. همچنین در دوره های بعدی پرتغالی ها در سواحل ایران دست به تجارت برده می زدند. این سیاهپوستان عمدتاً بانتو زبان و متعلق به شرق آفریقا و از کشورهای تانزانیا به ویژه زنگبار، مالاوی و موزامبیک بوده اند. در نهایت در سال ۱۸۴۸ محمدشاه قاجار تحت فشار بریتانیا فرمان لغو برده داری را صادر نمود.
امروزه بازماندگان این آفریقایی ها در ایران به ویژه در استان های هرمزگان، جزایر ایرانی خلیج فارس، استان بوشهر، خوزستان، سیستان و بلوچستان، جنوب کرمان و تا میزان اندکی در استان فارس به سر می برند. زبان ایشان در گذشته متعلق به خانواده زبانی بانتو بوده اما امروزه زبان های بومی ایران را پذیرفته اند. شماری از ایشان فارسی زبان هستند و گروهی دیگر نیز به زبان عربی تکلم می کنند. همچنین میان بلوچ های ایران نیز اقوام و خاندان های سیاهپوست وجود دارد. در استان فارس به ویژه حوالی فسا و داراب آفریقایی تباران به نام کولوها شناخته می شوند.
پاره ای از این اقوام آداب و رسوم شمنی و آفریقایی خود را حفظ کرده اند و این مسئله در میان ایرانی تباران جنوب نیز رسوخ کرده است. به عنوان نمونه مراسم زار که در جنوب ایران و سواحل و جزایر خلیج فارس به عنوان یک مراسم درمانی اسطوره ای برای بیرون کشیدن موجودی خیالی بنام زار انجام می شود ریشه آفریقایی دارد و میان ایرانیان آفریقایی تبار نیز به خوبی رایج است. رقص بندری و نیز موسیقی بندری تأثیر فراوانی از آئین های آفریقایی پذیرفته اند. برخی از این افراد که آیین های شمنی خود را حفظ کرده اند اهالی بخش لاشار هستند که در سیستان و بلوچستان به سر می برند. این افراد خود را از قبایل تسونگا می دانند. شنگان ها یا تسونگاها امروزه عمدتاً در خاک زیمبابوه و سوازیلند ساکنند.
