ایران مرکزی، به محدوده ای گفته می شود که از شمال توسط کوه های البرز، از غرب و جنوب با رشته کوه زاگرس و از شرق توسط کوه های پراکنده خراسان محدود می شود. بخش اعظم ایران مرکزی آب و هوای گرم و خشک دارد که در ارتفاعات، ملایم تر و مرطوب تر است.
... [مشاهده متن کامل]
ایران مرکزی استان های تهران، چهارمحال و بختیاری، اصفهان، یزد، مرکزی، قزوین، قم، سمنان و البرز را در بر می گیرد.
شهرهای تهران، اصفهان، اراک، کرج، قم، قزوین، یزد، کاشان، ساوه، شهرکرد و سمنان از شهرهای مهم این منطقه به شمار می روند.
از دید زمین شناختی و جغرافیایی، ایران مرکزی یکی از تقسیمات اصلی زمین شناسی ایران به شمار می رود و به شکل مثلثی است که از شرق به بلوک لوت، از شمال به رشته کوه های البرز و از جنوب به منطقه سنندج – سیرجان محدود می شود. آذربایجان در شمال غرب ایران مرکزی قرار گرفته است. این واحد زمین ساختی پیکره اصلی و میانی فلات ایران را پدید آورده است.
ایران مرکزی علاوه بر این که یک واحد ساختاری عمده است، خود شامل تعدادی زیر. مجموعهٔ ساختاری از نظر زمین ساختی است؛ بنابراین با توجه به تنوع واحدهای تکتونیکی، سنگ شناسی و فرایندهای زمین شناختی، ردیف بسیار ضخیمی از سنگ های دگرگونی، رسوبی، آتشفشانی و رخساره های گوناگون سنگ های آذرین درونی پرکامبرین تا عهد حاضر در این فلات پهناور نمایان شده است.
در سمت جنوبی ایران مرکزی دشت خشک طویل و ممتدی وجود دارد که فرورفتگی شرق زاگرس را تشکیل می دهد.
ایران مرکزی در تمام مدت دوران دیرینه زیستی وضعی مشابه با سایر قسمت های ایران داشته است، به طوری که یک حالت سکویی در آن حکمفرما بوده و دشت کویر و فرو رفتگی ایران مرکزی احتمالاً حوضه وسیع کم عمقی را تشکیل د
دا ده است. پس از رس وب گذاری پرمین میانی یک هٔ ره فرسایش طولانی بر ایران چیره گشته که حاصل آن نهشت رسوبات آواری و ق رمزرنگ در زمان تریاس پیشین ( سازند قرمز شیل ) بوده و در دوران میا نه زیستی و همچنین در نوزیستی، ایران مرکزی از نظر زمین ساختی منطقه پرتحرکی بوده است، چنان که علاوه بر چندین دگرشیبی کاملاً مشخص، فعالیت ماگمایی به صورت سنگ های آتشفشانی و توده های گرانیتی نفوذی نیز در آن دیده می شود.
به نظر یوهان اشتوکلین چین خوردگی اصلی ایران مرکزی با فاز کوه زایی آلپی در ارتباط است؛ به طوری که پنج فاز اصلی چین خوردگی آلپی در تریاس – لیاس، اوایل کرتاسه، اواسط و اواخر دوران نوزیستی در این منطقه دیده شده است. روند عمومی چین خوردگی ها یکنواخت نیست بلکه در شمال روند شرقی – غربی دارد. در شرق به موازات بلوک لوت شمالی – جنوبی بوده و در جنوب غربی به موازات منطقه سنندج – سیرجان، شمال غربی – جنوب شرقی است.
... [مشاهده متن کامل]
ایران مرکزی استان های تهران، چهارمحال و بختیاری، اصفهان، یزد، مرکزی، قزوین، قم، سمنان و البرز را در بر می گیرد.
شهرهای تهران، اصفهان، اراک، کرج، قم، قزوین، یزد، کاشان، ساوه، شهرکرد و سمنان از شهرهای مهم این منطقه به شمار می روند.
از دید زمین شناختی و جغرافیایی، ایران مرکزی یکی از تقسیمات اصلی زمین شناسی ایران به شمار می رود و به شکل مثلثی است که از شرق به بلوک لوت، از شمال به رشته کوه های البرز و از جنوب به منطقه سنندج – سیرجان محدود می شود. آذربایجان در شمال غرب ایران مرکزی قرار گرفته است. این واحد زمین ساختی پیکره اصلی و میانی فلات ایران را پدید آورده است.
ایران مرکزی علاوه بر این که یک واحد ساختاری عمده است، خود شامل تعدادی زیر. مجموعهٔ ساختاری از نظر زمین ساختی است؛ بنابراین با توجه به تنوع واحدهای تکتونیکی، سنگ شناسی و فرایندهای زمین شناختی، ردیف بسیار ضخیمی از سنگ های دگرگونی، رسوبی، آتشفشانی و رخساره های گوناگون سنگ های آذرین درونی پرکامبرین تا عهد حاضر در این فلات پهناور نمایان شده است.
در سمت جنوبی ایران مرکزی دشت خشک طویل و ممتدی وجود دارد که فرورفتگی شرق زاگرس را تشکیل می دهد.
ایران مرکزی در تمام مدت دوران دیرینه زیستی وضعی مشابه با سایر قسمت های ایران داشته است، به طوری که یک حالت سکویی در آن حکمفرما بوده و دشت کویر و فرو رفتگی ایران مرکزی احتمالاً حوضه وسیع کم عمقی را تشکیل د
دا ده است. پس از رس وب گذاری پرمین میانی یک هٔ ره فرسایش طولانی بر ایران چیره گشته که حاصل آن نهشت رسوبات آواری و ق رمزرنگ در زمان تریاس پیشین ( سازند قرمز شیل ) بوده و در دوران میا نه زیستی و همچنین در نوزیستی، ایران مرکزی از نظر زمین ساختی منطقه پرتحرکی بوده است، چنان که علاوه بر چندین دگرشیبی کاملاً مشخص، فعالیت ماگمایی به صورت سنگ های آتشفشانی و توده های گرانیتی نفوذی نیز در آن دیده می شود.
به نظر یوهان اشتوکلین چین خوردگی اصلی ایران مرکزی با فاز کوه زایی آلپی در ارتباط است؛ به طوری که پنج فاز اصلی چین خوردگی آلپی در تریاس – لیاس، اوایل کرتاسه، اواسط و اواخر دوران نوزیستی در این منطقه دیده شده است. روند عمومی چین خوردگی ها یکنواخت نیست بلکه در شمال روند شرقی – غربی دارد. در شرق به موازات بلوک لوت شمالی – جنوبی بوده و در جنوب غربی به موازات منطقه سنندج – سیرجان، شمال غربی – جنوب شرقی است.
