ایراط

لغت نامه دهخدا

ایراط. ( ع مص ) ( از «ورط» ) در چاه و در هلاکت انداختن. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). در ورطه انداختن چنانکه در او خلاصی نباشد. ( از اقرب الموارد ). || رسن در حلقه گردن شتر بسته کشیدن چندانکه گلو گرفته گردد. || نهفتن شتر را به دیگر شتران. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( از اقرب الموارد ).

پیشنهاد کاربران