ایر آلفرد جونز. اَیِر، آلْفرِد جونْز (۱۹۱۰ـ۱۹۸۹)(Ayer, Alfred Jones)
فیلسوف و منطق دان انگلیسی. مادرش هلندی و پدرش از اهالی ناحیۀ فرانسوی زبان سوئیس بود و با حرفۀ چوب بری روزگار می گذراند. ایر، پس از به پایان رساندن دورۀ دبیرستان در ۱۹۲۹، به کالج کرایست چرچدر آکسفورد رفت و پس از اخذ دانشنامۀ دکتری ابتدا در دانشگاه لندن و سپس در دانشگاه آکسفورد (۱۹۵۹ـ۱۹۷۸) به تدریس منطق و فلسفه مشغول شد. ایر، که در بررسی هایش فلسفۀ معاصر انگلیسی را به دو گروه نرم (ایدئالیستی) و خشن (رئالیستی) تقسیم کرده است، خود را از فلاسفۀ گروه خشن می داند. او به مشرب پوزیتیویسم منطقیتعلق دارد و در کنار ویتگنشتاینو راسلاز سرآمدان این مشرب فکری در انگلستان به شمار می رود. پژوهش و تأملات او عمدتاً معطوف است به تعیین معیاری برای تمیزنهادن میان گزاره های معنادار و گزاره های بی معنا. با این پیش فرض بنیادین که گزاره های معنادار تجربی اند و صدق منطقی خود را از تجربه کسب می کنند و گزاره های بی معنا از تجربه بر نمی آیند و در ساحت آن چیزی می گنجند که مابعدالطبیعه نامیده می شود. ایر، از آن حیث که نقطۀ تمرکز اصلی خود را حقایق اصیل منطقی قرار می دهد و نه زبان، به فلسفۀ راسل نزدیک، و از فلسفۀ ویتگنشتاین دور می شود. از آثارش:زبان، حقیقت، و منطق(۱۹۳۶؛ ترجمۀ فارسی ۱۳۵۶)؛ احتمالات و شواهد(۱۹۷۲)؛ فلسفه در قرن بیستم(۱۹۸۲).
فیلسوف و منطق دان انگلیسی. مادرش هلندی و پدرش از اهالی ناحیۀ فرانسوی زبان سوئیس بود و با حرفۀ چوب بری روزگار می گذراند. ایر، پس از به پایان رساندن دورۀ دبیرستان در ۱۹۲۹، به کالج کرایست چرچدر آکسفورد رفت و پس از اخذ دانشنامۀ دکتری ابتدا در دانشگاه لندن و سپس در دانشگاه آکسفورد (۱۹۵۹ـ۱۹۷۸) به تدریس منطق و فلسفه مشغول شد. ایر، که در بررسی هایش فلسفۀ معاصر انگلیسی را به دو گروه نرم (ایدئالیستی) و خشن (رئالیستی) تقسیم کرده است، خود را از فلاسفۀ گروه خشن می داند. او به مشرب پوزیتیویسم منطقیتعلق دارد و در کنار ویتگنشتاینو راسلاز سرآمدان این مشرب فکری در انگلستان به شمار می رود. پژوهش و تأملات او عمدتاً معطوف است به تعیین معیاری برای تمیزنهادن میان گزاره های معنادار و گزاره های بی معنا. با این پیش فرض بنیادین که گزاره های معنادار تجربی اند و صدق منطقی خود را از تجربه کسب می کنند و گزاره های بی معنا از تجربه بر نمی آیند و در ساحت آن چیزی می گنجند که مابعدالطبیعه نامیده می شود. ایر، از آن حیث که نقطۀ تمرکز اصلی خود را حقایق اصیل منطقی قرار می دهد و نه زبان، به فلسفۀ راسل نزدیک، و از فلسفۀ ویتگنشتاین دور می شود. از آثارش:زبان، حقیقت، و منطق(۱۹۳۶؛ ترجمۀ فارسی ۱۳۵۶)؛ احتمالات و شواهد(۱۹۷۲)؛ فلسفه در قرن بیستم(۱۹۸۲).
wikijoo: ایر،_آلفرد_جونز_(۱۹۱۰ـ۱۹۸۹)