ایدئالیسم المانی

ایدئالیسم آلمانی. ایده آل گرایی آلمانی یا ایدئالیسم آلمانی، نام جنبشی در فلسفه آلمان است که در دههٔ هشتاد سدهٔ هجدهم میلادی آغاز و در دهه چهل سدهٔ نوزدهم پایان یافت. مشهورترین نمایندگان این جنبش، کانت، فیشته، شلینگ، و هگل هستند. هرچند تفاوت های بزرگی میان این چهره هاست، اما همگی در پذیرش ایدئالیسم، مشترکند. ایدئالیسم استعلائی کانت، آموزهٔ فلسفی معتدلی دربارهٔ تمایز میان پدیدارها و اشیاء فی نفسه بود، که مدعی بود متعلق های شناخت انسان، پدیدارها هستند و نه اشیاء فی نفسه. فیشته، شلینگ، و هگل با تبدیل ایدئالیسم استعلائی کانت به ایدئالیسم مطلق این دیدگاه را به افراط کشاندند. [ ۱]
اهمیت ایدئالیسم آلمانی در این است که دربردارندهٔ برداشتی نظام مند از همهٔ بخش های فلسفه است؛ از جمله: منطق، مابعدالطبیعه، شناخت شناسی، فلسفه اخلاق، سیاست و زیبایی شناسی. همه نمایندگان ایدئالیسم آلمانی، این بخش های فلسفه را دارای جایگاهی در نظام کلی فلسفه می دانند. [ ۱]