ایدئالیسم استعلایی آموزه ای از ایمانوئل کانت، فیلسوف آلمانی قرن هجدهم است. این آموزه می گوید که تجربهٔ انسان از چیزها برگرفته از نحوهٔ ظهور چیزها بر انسان است یعنی اساساً سوژه محور است و فعالیتی نیست که مستقیماً چیزها را فی نفسه دریابد. این آموزه عموماً مبتنی بر این ایده است که مکان و زمان صرفاً برداشت های انسان هستند و لزوماً مفاهیم واقعی نیست بلکه تنها ابزاری هستند که انسان ها از طریق آن، عالم را درمی یابند. [ ۱]
کسی که ایدئالیست استعلایی است، منکر آن است که چیزهایی هستند که در زمان و مکان نمودار نمی شوند. به عبارت دیگر او منکر آن است که چیزها بر دو نوع اند: «چیزهای واقعی ( چیزهای فی نفسه ) که متعالی هستند؛ و چیزهای تجربی که همان انطباعات حسی یا تمثلاتی هستند که خود، معلول و ناشی از تأثیر اشیای متعالی هستند. » بنابراین ایده آلیست استعلایی بودن، یعنی منکر عقیده رئالیست های استعلایی بودن؛ چرا که رئالیست های استعلایی معتقدند چیزهای عالم خارج، محسوسِ بی واسطه ما نیستند، بلکه آنچه ما حس می کنیم انطباعات یا تمثلاتی هستند که این چیزهای خارجی ( متعالی ) در ما ایجاد می کنند. [ ۲]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفکسی که ایدئالیست استعلایی است، منکر آن است که چیزهایی هستند که در زمان و مکان نمودار نمی شوند. به عبارت دیگر او منکر آن است که چیزها بر دو نوع اند: «چیزهای واقعی ( چیزهای فی نفسه ) که متعالی هستند؛ و چیزهای تجربی که همان انطباعات حسی یا تمثلاتی هستند که خود، معلول و ناشی از تأثیر اشیای متعالی هستند. » بنابراین ایده آلیست استعلایی بودن، یعنی منکر عقیده رئالیست های استعلایی بودن؛ چرا که رئالیست های استعلایی معتقدند چیزهای عالم خارج، محسوسِ بی واسطه ما نیستند، بلکه آنچه ما حس می کنیم انطباعات یا تمثلاتی هستند که این چیزهای خارجی ( متعالی ) در ما ایجاد می کنند. [ ۲]
wiki: ایدئالیسم استعلایی