واژه ideal با تلفظ های ایدئال و ایده آل را میتوان از راست به چپ به شکل alide نوشت با دو تلفظ و دو معنا: یکی اَل ایده و دیگری آلِ ایده. پیشوند اَل در زبان عربی حرف تعریف و تعَیُن می باشد و همان نقش the در زبان امروز انگلیسی را بازی کرده و میکند و پیشوند آل در زبان فارسی باستانی به معنای تبار، خاندان، سلسله، اهل و یا پیرو بوده. پسوند ایده هم در اصل و ریشه به زبان یونانی نبوده بلکه فارسی و به شکل ای ده تلفظ و بیان میشده که مخفف 《 این ۱۰ 》 بوده. ضمیر دوم شخص مفرد این، اشاره به هر فرد انسانی ( منجمله هر موجود دیگری داشته ) . از دیدگاه خردمندان گمنام ایرانی در اعصار دور دست تاریخ فرا باستان و آفرینندگان این واژه، هرکدام از افراد انسانی در آفرینش اولیه به شکل خانواده های ده عضوی مشتمل بر پنج مرد و پنج زن خودی و یا به بیانی دیگر بصورت پنج زوج مشتمل بر ده نیمزوج و هر نیمزوج در نهایت کمال ایده آل خوبی و زیبایی، توانائی و دانائی و هنرمندی آفریده شده و از عشق و زندگی جاودانه برخوردار گردیده اند و آنهم نه اینکه آن پنج زوج آسمانی جملگی هِترو یا غیر همجنس آفریده شده باشند بلکه پنج زوج مختلط مرکب از سه زوج غیر همجنس یا هترو و دو زوج همجنس یا همو ( دو مرد و دو زن خودی ) . این بینش و باور حقیقی و فرا باستانی ( قبل از پیداش خطوط میخی سه گانه سومری و ایلامی و اوگاریتی و هیروگلیف مصریان و قبل از تولد نوح یا نوآه ) با پیدایش داستان آدم و حوا بطور کامل به دست فراموشی سپرده شده و اثری از آن غیر چند واژه ی اوستائی ( خودیدوده؛ آژی دهاک ) و واژه های پر از رمز و راز معما آلود دیگری از قبیل دهّر، جهود، جوده و معنای پیام آسمانی هفت سین، نهفته در پشت پرده ی رسم چیدن سفره هفت سین باقی نمانده است . واژه ی فارسی ماده هم از دیدگاه آن خردمندان گمنام به معنای خمیر مایه ساختاری واقعیت نبوده بلکه به شکل 《ما ۱۰ 》 تلفظ و بیان میشده که با واژه ی ایده هم معنا بوده. شاید برای امروز و آینده مفید باشد بدانیم که ده امر یا فرمان موسا و کاتگوری ها یا مفاهیم دهگانه ارسطو و اعداد یکی رقمی خردمندان گمنام هندو از صفر تا نُه
... [مشاهده متن کامل]
( ۰ تا ۹ ) هیچکدام بیان کننده ده های حقیقی نبوده و نمی باشند. واژه ی آینده هم به شکل 《آیَن ده 》 تلفظ و بیان میشده به این معنا که ده تائی های آسمانی پشت سرهم و در طول همدیگر به دنیا خواهند آمد. پیشوند آیَن بصورت خبری یعنی می آیند. شاید جای شگفت و حیرت و تعجب نباشد که خیلی از کلمات در ادبیات فارسی دارای پسوند 《ده 》 می باشند، احتمالا با هدف زنده نگه داشتن آن جهان بینی حقیقی فرا باستانی در ضمیر ناآگاه جمعی، زبانی و ادبی . به عنوان مثال نام خانوادگی دهخدا به معنای خدای ده نبوده بلکه مخفف 《ده خود آ 》بوده به این معنا که هر خود انفرادی ده تائی آفریده شده. یا مثال دیگر : خدا بنده به معنای بنده ی خدا یا عبد الله نبوده بلکه به شکل خدا بُن ده تلفظ و بیان میشده به این معنا که بُن یا پایه و یا اساس خدای حقیقی و واقعی در قالب اجزای غیر زنده و زنده نباتی و حیوانی و به ویژه افراد انسانی ده تائی می باشد. بینش و باور و جهان بینی غالب بر اندیشه و فکر و احساس و خیال و تصور ات بخش وسیعی از افراد انسانی به ویژه پیروان ادیان ابراهیمی، محتوای دو داستان مبدئی و بنیادی این سه دین می باشد؛ یکی آفرینش شش روزه جهان و دیگری خلق بابا آدم و ننه حوا. و در بین مسلمان به ویژه ایرانیان و فارسی زبانان مسلمان، تصویر سماوی - وحیانی 《 دنیا - برزخ - آخرت 》مرسوم و معمول و جاری می باشد.
اما آیا وقت آن فرا نرسیده که دوباره از نو سوالات قدیمی را از همدیگر به پرسیم : حقیقت چیست و کدام است ؟ کدام جهان بینی، بینش و باور حق است و کدام یک باطل ؟ آیا فقط باور به گردش روان به روش تناسخ از دیدگاه هندوان و مصریان باستان ( دو نوع تناسخ کاملا متفاوت از هم ) باطل است یا اینکه باور به قبض یا جدایی روح بطور موقتی ( در طول خواب های شبانه روزی ) و بطور دائم از بدن به اصطلاح مادی بهنگام فرا رسیدن لحظه مرگ و معراج و صعود آن در قالبی مثالی یا خیالی به عالم میانی تحت عنوان برزخ و الا آخر از دیدگاه دین اسلام ( در دو دین قبلی ابراهیمی یعنی یهودیت و مسیحیت هیچگونه خبر و اثری از عالم میانی برزخ و برپائی قیامت های انفرادی صغرایی در دست نمی باشد ) ، به همان اندازه باطل و تهی یا خالی از حقیقت می باشد؟ و آیا باور به پریدن جان از قفس به اصطلاح تنگ خاکی و پرواز آن از جهان مادی و فانی بسوی جهان معنوی و باقی و آنهم با عجله و شتاب از دیدگاه ادیبان و شاعران و حکیمان و عارفان پارسی زبان به همان اندازه ها باطل و بیهوده نمی باشد؟
... [مشاهده متن کامل]
( ۰ تا ۹ ) هیچکدام بیان کننده ده های حقیقی نبوده و نمی باشند. واژه ی آینده هم به شکل 《آیَن ده 》 تلفظ و بیان میشده به این معنا که ده تائی های آسمانی پشت سرهم و در طول همدیگر به دنیا خواهند آمد. پیشوند آیَن بصورت خبری یعنی می آیند. شاید جای شگفت و حیرت و تعجب نباشد که خیلی از کلمات در ادبیات فارسی دارای پسوند 《ده 》 می باشند، احتمالا با هدف زنده نگه داشتن آن جهان بینی حقیقی فرا باستانی در ضمیر ناآگاه جمعی، زبانی و ادبی . به عنوان مثال نام خانوادگی دهخدا به معنای خدای ده نبوده بلکه مخفف 《ده خود آ 》بوده به این معنا که هر خود انفرادی ده تائی آفریده شده. یا مثال دیگر : خدا بنده به معنای بنده ی خدا یا عبد الله نبوده بلکه به شکل خدا بُن ده تلفظ و بیان میشده به این معنا که بُن یا پایه و یا اساس خدای حقیقی و واقعی در قالب اجزای غیر زنده و زنده نباتی و حیوانی و به ویژه افراد انسانی ده تائی می باشد. بینش و باور و جهان بینی غالب بر اندیشه و فکر و احساس و خیال و تصور ات بخش وسیعی از افراد انسانی به ویژه پیروان ادیان ابراهیمی، محتوای دو داستان مبدئی و بنیادی این سه دین می باشد؛ یکی آفرینش شش روزه جهان و دیگری خلق بابا آدم و ننه حوا. و در بین مسلمان به ویژه ایرانیان و فارسی زبانان مسلمان، تصویر سماوی - وحیانی 《 دنیا - برزخ - آخرت 》مرسوم و معمول و جاری می باشد.
اما آیا وقت آن فرا نرسیده که دوباره از نو سوالات قدیمی را از همدیگر به پرسیم : حقیقت چیست و کدام است ؟ کدام جهان بینی، بینش و باور حق است و کدام یک باطل ؟ آیا فقط باور به گردش روان به روش تناسخ از دیدگاه هندوان و مصریان باستان ( دو نوع تناسخ کاملا متفاوت از هم ) باطل است یا اینکه باور به قبض یا جدایی روح بطور موقتی ( در طول خواب های شبانه روزی ) و بطور دائم از بدن به اصطلاح مادی بهنگام فرا رسیدن لحظه مرگ و معراج و صعود آن در قالبی مثالی یا خیالی به عالم میانی تحت عنوان برزخ و الا آخر از دیدگاه دین اسلام ( در دو دین قبلی ابراهیمی یعنی یهودیت و مسیحیت هیچگونه خبر و اثری از عالم میانی برزخ و برپائی قیامت های انفرادی صغرایی در دست نمی باشد ) ، به همان اندازه باطل و تهی یا خالی از حقیقت می باشد؟ و آیا باور به پریدن جان از قفس به اصطلاح تنگ خاکی و پرواز آن از جهان مادی و فانی بسوی جهان معنوی و باقی و آنهم با عجله و شتاب از دیدگاه ادیبان و شاعران و حکیمان و عارفان پارسی زبان به همان اندازه ها باطل و بیهوده نمی باشد؟