ایبْسِن، هِنریک (۱۸۲۸ـ۱۹۰۶)(Ibsen, Henrik)
ایبْسِن، هِنریک
نـمایـش نـامه نویـس و شاعر نروژی. نـمایـش نـامـه هـای واقع گـرایانـه و جنجال برانـگیز او، تئـاتر اروپا را متحوّل کردند. درپی مخالفت عمومی با نمایش نامۀ هجوآمیزش، کمدیِ عشق(۱۸۶۲)، که به تبعید خودخواسته اش انجـامید(۱۸۶۴ـ۱۸۹۱)، نمایش نامه های منظومو نمادین براند(۱۸۶۶) و پِرگونت(۱۸۶۷) و به دنبال آن ها نمایش نامه هایی واقع گرایانه نوشت که عبارت اند از ارکان جامعه(۱۸۷۷)، خانۀ عروسک(۱۸۷۹)،اشباح(۱۸۸۱)،دشمن مردم(۱۸۸۲)، و هِدا گابلر(۱۸۹۰)، که به مسائل اجتماعی می پرداختند. هنگام بازگشت به نروژ بزرگ ترین نویسندۀ زندۀ نروژ برشمرده می شد. ایبسن در نمایش نامه های «مسئلۀ اجتماعی» خود از پرداختنِ صرف به موضوعات و نگرش های اجتماعیِ عصرش پا فراتر گذاشت و همواره به درون مایه هایی بازگشت که ذهنش را در براند و پرگونت به خود مشغول کرده بودند، همچون شکاف عمیق میان کمال مطلوب و واقعیت؛ مبارزه برای دست یافتن به کمال فردی و ادای وظیفۀ انسانی؛ و تأثیر گذشته و «میراثِ گناه» آن برای افراد و کلّ جامعه. ایبسن نمادگرایی را کنار نگذاشت، و با ظرافت فراوانی از آن برای خلق آثارش در خارج از کشور بهره جست، به گونه ای که مغایرتی با توصیف طبیعت گرایانۀ او از زندگی نداشت. در ۱۸۹۱ پس از بازگشت به نروژ، در نمایش نامه های استاد معمار(۱۸۹۲)،ایولف کوچولو(۱۸۹۴)، یان گابریل بورکمان(۱۸۹۶) ، ورستاخیز ما مردگان(۱۸۹۹)، برای به نمایش درآوردن رویارویی ارواح زجردیده و بلندپرواز با سرنوشت نهایی شان، از نمادگرایی استفادۀ آشکارتری کرد. نوشته های او تأثیر بسزایی در تئاتر قرن ۲۰ اروپا و امریکا داشته است.
ایبْسِن، هِنریک
نـمایـش نـامه نویـس و شاعر نروژی. نـمایـش نـامـه هـای واقع گـرایانـه و جنجال برانـگیز او، تئـاتر اروپا را متحوّل کردند. درپی مخالفت عمومی با نمایش نامۀ هجوآمیزش، کمدیِ عشق(۱۸۶۲)، که به تبعید خودخواسته اش انجـامید(۱۸۶۴ـ۱۸۹۱)، نمایش نامه های منظومو نمادین براند(۱۸۶۶) و پِرگونت(۱۸۶۷) و به دنبال آن ها نمایش نامه هایی واقع گرایانه نوشت که عبارت اند از ارکان جامعه(۱۸۷۷)، خانۀ عروسک(۱۸۷۹)،اشباح(۱۸۸۱)،دشمن مردم(۱۸۸۲)، و هِدا گابلر(۱۸۹۰)، که به مسائل اجتماعی می پرداختند. هنگام بازگشت به نروژ بزرگ ترین نویسندۀ زندۀ نروژ برشمرده می شد. ایبسن در نمایش نامه های «مسئلۀ اجتماعی» خود از پرداختنِ صرف به موضوعات و نگرش های اجتماعیِ عصرش پا فراتر گذاشت و همواره به درون مایه هایی بازگشت که ذهنش را در براند و پرگونت به خود مشغول کرده بودند، همچون شکاف عمیق میان کمال مطلوب و واقعیت؛ مبارزه برای دست یافتن به کمال فردی و ادای وظیفۀ انسانی؛ و تأثیر گذشته و «میراثِ گناه» آن برای افراد و کلّ جامعه. ایبسن نمادگرایی را کنار نگذاشت، و با ظرافت فراوانی از آن برای خلق آثارش در خارج از کشور بهره جست، به گونه ای که مغایرتی با توصیف طبیعت گرایانۀ او از زندگی نداشت. در ۱۸۹۱ پس از بازگشت به نروژ، در نمایش نامه های استاد معمار(۱۸۹۲)،ایولف کوچولو(۱۸۹۴)، یان گابریل بورکمان(۱۸۹۶) ، ورستاخیز ما مردگان(۱۸۹۹)، برای به نمایش درآوردن رویارویی ارواح زجردیده و بلندپرواز با سرنوشت نهایی شان، از نمادگرایی استفادۀ آشکارتری کرد. نوشته های او تأثیر بسزایی در تئاتر قرن ۲۰ اروپا و امریکا داشته است.
wikijoo: ایبسن،_هنریک_(۱۸۲۸ـ۱۹۰۶)