ای جی ام ۶۵ ماوریک

ای جی ام - ۶۵ ماوریک ( AGM مخفف air - to - ground tactical missile ) یک موشک هوابه سطح است که با هدف پشتیبانی هوایی نزدیک، طراحی شده است. این موشک، به طور گسترده ای در جهان غرب، مورد استفاده قرار گرفته است. [ ۱] این موشک در برابر هدف های دور و نسبتاً بزرگ در شرایط مختلف آب وهوایی، قابل استفاده و مؤثر است. از هدف های این موشک می توان خودرو زره پوش رزمی، سیستم های پدافندی زمین به هوا، کشتی ها، خودروهای ترابری زمینی و مخازن نفت را نام برد. توسعهٔ این موشک در ۱۹۶۶ توسط شرکت هواپیماسازی هیوز آغاز و از ۱۹۷۲ در نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا وارد خدمت شد. از آن هنگام، ماوریک به بیش از ۳۰ کشور صادر و برای استفاده توسط ۲۵ نوع هواگرد، تأیید شده است. [ ۲] تاکنون گونه های متعددی از این موشک با سیستم های هدایتی به روش های هدایت الکترو - نوری، هدایت لیزری و آشیانه یابی فروسرخ، تولید گردیده است.
موشک ای جی ام - ۶۵ ماوریک اف توسط نیروی دریایی ایالات متحده استفاده گردیده است و یک سامانه بهینه سازی شده جهت یابی به وسیلهٔ مادون قرمز دارد و علیه کشتی ساخته شده است و کلاهک با جرم ۵۷ کیلوگرم ( ۱۲۵ پوند ) آن قابل نفوذ به زره است. این نوع ماوریک که ۱۳۶ کیلوگرم ( ۳۰۰ پوند ) وزن دارد، توسط تفنگداران دریایی آمریکا و نیروی هوایی ایالات متحده استفاده می شود. وقتی خلبان می خواهد موردی را هدف قرار دهد دوربین تلویزیونی مادون قرمز فعال می شود و خلبان باید هدفش را به سختی و با ابهام تعیین کند تا موشک روی هدف قفل کند. جست وجوکننده های دوربین های تلویزیونی صحنه ای را نشان می دهند و محدودیت آن ها در هدفیابی به اندازه چشم خلبان است. موشک ای جی ام - ۶۵ دارای دو نوع کلاهک است. اولین نوع در دماغه اش دارای یک فیوز است و دومین نوع یک کلاهک سنگین وزن است و دارای یک فیوز به تأخیر افتاده می باشد که قبل از اینکه منفجر شود به وسیلهٔ انرژی جنبشی اش به درون اجسام نفوذ می کند. کلاهک دوم در مناطق وسیع کارآمد تر است. نیروی محرکه موتور هم برای هر دو نوع با راکت سوخت جامد است و موتور موشک پشت کلاهک قرار گرفته است.
موشک ماوریک قادر نیست که خودش روی اهداف قفل شود و این کار باید به وسیلهٔ خلبان یا افسر مسئول تسلیحات انجام شود. برای مثال در هواپیمای ای - ۱۰ تاندربولت ۲ سیستم تصویری با بهره گیری از جست وجوکننده های واقع در روی نوک موشک تصویر را به روی صفحه نمایشی که در کابین خلبان قرار دارد، نشان می دهد تا خلبان بتواند هدف خود را در صفحهٔ نمایش گر، قبل از شلیک مشخص کند. علامت هدف بر روی صفحه نمایش ( HUD ) آماده می شود تا خلبان محدوده مکانی هدفش را تقریب بزند و مشخص کند تا موشک به طور اتوماتیک هدف را پیدا کرده و روی آن قفل کند. وقتی که موشک پرتاب شد دیگر نه به هواپیمای حاملش وابسته است و نه به جای دیگر و خودش به صورت خودکار هدفش را پیدا می کند بنابراین یک سلاح با قابلیت شلیک و بعد هیچ است.