خود پرّ کبوتران مینوست
کآگین چهاربالش اوست.
خاقانی.
بهر آگین چاربالش اوست هر پری کاین کبوتر افشانده ست.
خاقانی.
و اجزاء میان صدر و عَروض و ابتداو ضرب را حشو خوانند یعنی آگین میانه اول و آخر مصاریع. ( المعجم ).و این کلمه را بقیاس به آکندن و آکنه با تداول فعلی ، باید بکاف تازی خواند.
آگین. ( ص ) پُر :
همه کاخ تابوت بد سربسر
غنوده بصندوق در شیر نر
تو گفتی که سام است با یال و سفت
غمین شد ز جنگ اندر آمد بخفت
بپوشید بازش بدیبای زرد
سر تنگ تابوت را سخت کرد
همی گفت اگر دخمه زرین کنم
ز مشک سیه گِردَش آگین کنم
چو من رفته باشم نماند بجای
وگرنه مرا خود جز این نیست رای.
فردوسی.
|| فربه. مقابل لاغر. ( برهان ).آگین. ( پسوند ) مرادف ِ آگِن و گِن و گین. درکلمات مرکبه با آن بمعانی آلود و آلوده آید، مانندعبیرآگین ، عنبرآگین ، مشک آگین ، زهرآگین :
بدخمه درون تخت زرین نهند
کله بر سرش عنبرآگین نهند.
فردوسی.
شکسته زلف تو تازه بنفشه طبریست رخ و دو عارض تو تازه لاله و نسرین
تو لاله دیدی شمشادپوش و سنبل تاج
بنفشه دیدی عنبرسرشت و مشک آگین.
فرخی.
ز بس که عنبر و مشک است توده برتوده دماغ دانش از اندیشه عنبرآگین است.
کمال اسماعیل.
|| مرصع. گوهردرنشانیده. گوهرآگین : همه طشت زرین و سیمین بدی
چو زرین بدی گوهرآگین بدی.
فردوسی.
از آن تختها چند زرین بدی چه مایه از او گوهرآگین بدی.
فردوسی.
رکابش دو زرین ، دو سیمین بدی همان هر یکی گوهرآگین بدی.
فردوسی.
چنین هم بمشکوی زرین من چه در خانه گوهرآگین من
پرستار باشد ده و دو هزار
همه پاک با طوق و با گوشوار.
فردوسی.
زآن جام گوهرآگین جمشید خورده حسرت زآن رمح اژدهاسر ضحاک برده مالش.
خاقانی.
|| محشو. انباشته. ممتلی : عقیق آگین : تا بدان وقتی که همچون گوی سیمین گشت سیب
نار همچون حقه گرد عقیق آگین شود.
فرخی.
|| مانند. گونه : طلسم آگین : من بدین راه طلسم آگین همی کردم نگاه بیشتر بخوانید ...
