آگهی ترحیم. آگهی ترحیم یا اعلامیهٔ فوت دعوتنامه ای است از جانب صاحبان عزا و اقوام نزدیک متوفی برای دعوت از دوستان و آشنایان وی به منظور شرکت در مراسم عزاداری. آگهی فوت ممکن است توسط یکی از عزاداران به شکل یک اعلامیهٔ مستقل منتشر شود یا در یک روزنامه یا نشریه چاپ شود. به هرحال، اصلی ترین کاربرد این اعلامیه ها، اطلاع رسانی از مرگ و زمان و مکان اجرای مراسم عزاداری است. [ ۱] [ ۲]
به درستی مشخص نیست که نخستین آگهی های ترحیم در چه زمانی منتشر شده اند. در اروپای قرن شانزدهم، آگهی های ترحیم ساده ای در مطبوعات درج می شدند. این آگهی ها فقط شامل نام، تاریخ تولد و مرگ و علت مرگ بودند. همچنین نام بستگان متوفی نیز در این آگهی ها درج می شد. از اواخر قرن نوزدهم، روزنامهٔ تایمز اقدام به نشر آگهی های مفصل تری شامل شعر، زندگی نامه یا دعایی کوتاه برای متوفیان کرد. [ ۱]
در گذشته، اغلب آگهی های ترحیم سیاه وسفید، دست نویس و گاه دارای غلط های املایی و انشایی بودند. از اوایل قرن بیستم، پیشرفت صنعت چاپ و ایجاد امکان چاپ تصویر متوفی، به رونق آگهی های فوت کمک کرد. امروزه، با پیشرفت فناوری چاپ و امکان چاپ تصاویر رنگی از متوفی، آگهی های فوت نیز چهرهٔ دیگری یافته اند. علاوه بر آن، از اواخر دههٔ ۱۹۹۰، نشر اینترنتیِ این گونه آگهی ها نیز به امکانات جدید افزوده شده است. [ ۱] [ ۳] [ ۴]
در ایران، گاهی چاپ آگهی ترحیم دست مایهٔ اغراض سیاسی شده است. [ ۵] همچنین، یک تحقیق مستقل فرهنگی نشان می دهد که در آگهی های ترحیم در ایران، نام بستگان مؤنثِ متوفی به عنوان صاحب عزا درج نمی شود. [ ۲] جمع آوری مجموعه آگهی های فوت نیز سرگرمی برخی به شمار می رود. [ ۶]
به طور معمول در بالای برگهٔ آگهی ترحیم، یک شعر کوتاه که معمولا از دو بیت تشکیل شده است قرار میگیرد. این شعر با توجه به جایگاه فرد متوفی در خانواده تعیین می شود. اگر آگهی ترحیم برای پدر خانواده باشد از شعر های مربوط به پدر استفاده می شود.
مضمون این شعر همواره فقدان و از دست دادن عزیزی می باشد که گاه با مضامین مذهبی نیز ترکیب می شود و همچنین اگر این شعر برای مراسم چهلم یا سالگرد باشد باشد، از جملات مربوط به این مراسم در آن درج می شود. [ ۷] معمولا مضمون شعرهای آگهی ترحیم با شعرهایی که بر روی سنگ قبر یا صفحه های یادبود روی کتاب دعا نوشته می شوند، یکی می باشند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفبه درستی مشخص نیست که نخستین آگهی های ترحیم در چه زمانی منتشر شده اند. در اروپای قرن شانزدهم، آگهی های ترحیم ساده ای در مطبوعات درج می شدند. این آگهی ها فقط شامل نام، تاریخ تولد و مرگ و علت مرگ بودند. همچنین نام بستگان متوفی نیز در این آگهی ها درج می شد. از اواخر قرن نوزدهم، روزنامهٔ تایمز اقدام به نشر آگهی های مفصل تری شامل شعر، زندگی نامه یا دعایی کوتاه برای متوفیان کرد. [ ۱]
در گذشته، اغلب آگهی های ترحیم سیاه وسفید، دست نویس و گاه دارای غلط های املایی و انشایی بودند. از اوایل قرن بیستم، پیشرفت صنعت چاپ و ایجاد امکان چاپ تصویر متوفی، به رونق آگهی های فوت کمک کرد. امروزه، با پیشرفت فناوری چاپ و امکان چاپ تصاویر رنگی از متوفی، آگهی های فوت نیز چهرهٔ دیگری یافته اند. علاوه بر آن، از اواخر دههٔ ۱۹۹۰، نشر اینترنتیِ این گونه آگهی ها نیز به امکانات جدید افزوده شده است. [ ۱] [ ۳] [ ۴]
در ایران، گاهی چاپ آگهی ترحیم دست مایهٔ اغراض سیاسی شده است. [ ۵] همچنین، یک تحقیق مستقل فرهنگی نشان می دهد که در آگهی های ترحیم در ایران، نام بستگان مؤنثِ متوفی به عنوان صاحب عزا درج نمی شود. [ ۲] جمع آوری مجموعه آگهی های فوت نیز سرگرمی برخی به شمار می رود. [ ۶]
به طور معمول در بالای برگهٔ آگهی ترحیم، یک شعر کوتاه که معمولا از دو بیت تشکیل شده است قرار میگیرد. این شعر با توجه به جایگاه فرد متوفی در خانواده تعیین می شود. اگر آگهی ترحیم برای پدر خانواده باشد از شعر های مربوط به پدر استفاده می شود.
مضمون این شعر همواره فقدان و از دست دادن عزیزی می باشد که گاه با مضامین مذهبی نیز ترکیب می شود و همچنین اگر این شعر برای مراسم چهلم یا سالگرد باشد باشد، از جملات مربوط به این مراسم در آن درج می شود. [ ۷] معمولا مضمون شعرهای آگهی ترحیم با شعرهایی که بر روی سنگ قبر یا صفحه های یادبود روی کتاب دعا نوشته می شوند، یکی می باشند.
wiki: آگهی ترحیم