اگدود

اگدود هشت خدای اولیه اساطیر مصر بودند که در الاشمونین پرستش می شدند.
ارجاعات به اگدود مربوط به پادشاهی کهن مصر است، و حتی در زمان ترکیب متون اهرام در اواخر پادشاهی قدیمی، به نظر می رسد که آنها قدیمی تر بوده و عمدتاً توسط همه به جز متکلمان آنها فراموش شده اند. از آنها اغلب در متن تابوت پادشاهی میانه مصر نام برده شده است. قدیمی ترین نمایش های تصویری شناخته شده این گروه قبل از زمان ستی اول ( پادشاهی جدید، قرن سیزدهم قبل از میلاد ) نیست، زمانی که به نظر می رسد این گروه توسط متکلمین هرموپولیس برای اهداف دقیق تر، دوباره کشف شده است. . [ ۲]
متون دوره آخر آنها را دارای سر قورباغه ها ( نر ) و مارها ( ماده ) توصیف می کند و آنها اغلب به این شکل در نقش برجسته های آخرین سلسله، پادشاهی بطلمیوسی به تصویر کشیده می شوند. [ ۳]
هشت خدای در چهار جفت زن و مرد قرار گرفتند. نامها معانی یکسانی دارند و فقط در با پایان آنها تفاوت وجود دارد. [ ۴]
نام های نو و ناونت با تعیین کننده هایی برای آسمان و آب نوشته شده اند، و به نظر می رسد واضح است که آنها نشان دهنده آب های اولیه هستند.

اگدود (گنوسی گرایی). مفهوم اُگدود در دستگاه های گنوسی دوره ی ابتدایی مسیحیت ظاهر می شود و بعدها به دست والنتینوس الاهی دان گسترش می یابد.
سیستم های گنوسی ابتدایی شامل نظریه ای مبنی بر وجود هفت آسمان بود که بر فرازشان مکانی ماورایی به نام اگدود وجود دارد. نظریه های نجومی معرّف هفت کرهٔ آسمانی بود که بر فرازشان، در فلک هشتم ستارگان ثابت قرار داشتند .
در دستگاه والنتینوس هر هفت آسمان و حتّی فلک هشتم همگی جزء آسمان دنیا و پایین ترین مرحله از قدرت خالق کردگار به حساب می آمد. بر فراز آن ها فیض ( Pleroma ) بود که نخستین تجلیات وجود امکانی و وابسته را که از اصل اوّل سرچشمه می گرفت می نماباند.