اگاپه

آگاپه. آگاپه ( به یونانی باستان: ἀγάπη ) یکی از پنج واژه ایست که یونانی ها برای عشق به کار می برند و هر کدام از این واژه ها کاربرد مختلفی دارند. کلمه ای است به اشکال مختلف توسط یک نوع از منابع معاصر و باستان مورد استفاده قرار گرفته، برای مثال در آثار نویسندگانی که کتاب مقدس را نگارش کرده اند این کلمات به چشم می خورند. برخی تصور می کردند این واژگان بی قید و شرط برای کاربردهای الهی می آیند. پائولو کوئلیو در کتاب خاطرات یک مغ ( The Pilgrimage ) از آن به عنوان «عشقی که می بلعد»[ ۱] یاد می کند بدین معنا که فرد را در خود غرق می کند و بالاترین درجه از عشق است. به نظر پائولو آگاپه خود بر دو گونه است، نوعی از آگاپه که به عرفان و عشق ورزی به خداوند است و گونه ای دیگر که به شیفتگی مربوط می شود؛ و از نظر باستانیان، شیفتگی به معنای خلسه، جذبه و پیوند با خداوند است. [ ۲]

آگاپه. آگاپِه (Agape)
(واژه ای یونانی، در عهد جدیدبه معنای «محبت» یا «نیکویی») در نظر عالمانِ اخلاقِ مسیحی، هم ردیف ایمانو امید، از اهمّ فضایلو به گفتۀ پولس حواریبزرگ ترین فضیلت. آگاپه همچنین نام ضیافتی در صدر مسیحیت است؛ شامی که دسته جمعی به همراه عشای ربانی تناول می شد. ریشۀ آن به «خَبورا»ی پیش از ظهور مسیحیت برمی گردد؛ یعنی وعدۀ غذایی که یاران یهودیبا هم صرف می کردند. احتمالاً عیسی مسیح و حواریانشاین رسم را به جای می آورده اند و در میان مؤمنان صدر اول مسیحیتمعمول بوده است. در آگاپه، غذایی که اشخاص می آوردند پیش از تناول تبرک می شد. اَفخارستیا( تناول نان و شراب در عشاء ربانی) قبل یا بعد از آگاپه برگزار می شد. در اوایل قرن ۲م، افخارستیا از آگاپه جدا و به اول صبح منتقل شد. در برخی از جوامع مسیحی آگاپه تا قرن ۳م دوام آورد.