اکمت
لغت نامه دهخدا
اکمة. [ اَ ک َ م َ ] ( ع اِ ) پشته یا پشته بلند از یک سنگ یا جای بسیار بلند که خاکش غلیظ بود و به حجریت نرسیده باشد. ج ، اَکَم ، اَکَمات ، اُکُم ، آکُم ، آکام. ( منتهی الارب ) ( از آنندراج ) ( از اقرب الموارد ) ( ناظم الاطباء ). توده. ( دهار ).
اکمة. [ اَ ک ِم ْ م َ ] ( ع اِ ) ج ِ کِمَامة. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ). || ج ِ کِم . ( اقرب الموارد ). رجوع به کمامة و کم شود.
اکمة. [ اَ ک َ م َ ] ( اِخ ) پشته ای از پشته های اجا. || موضعی نزدیک حاجر که اکمةالعشرق گویند. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ).
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید