اکسیژن درمانی

اکسیژن درمانی ( به انگلیسی: Oxygen therapy ) به عنوان روشی از مراقبت های تنفسی است که به هنگام وجود مشکل تنفسی ارائه می گردد. در این روش جریان اکسیژن با غلظت بالاتر از حد معمول به اندام های حیاتی مددجو رسانده می شود. [ ۱] [ ۲]
ریه ها به طور طبیعی اکسیژن را از هوا جذب می کنند. با این حال، برخی از بیماری ها و شرایط می توانند از دریافت اکسیژن کافی جلوگیری کنند. اکسیژن درمانی کمک می کند که فرد عملکرد بهتر و فعال تری داشته باشد.
اکسیژن درمانی در شرایط حاد و مزمن و برای بیماری های خاص ریوی، داخل و خارج بیمارستان انجام می گردد و روش های به کارگیری آن به شرایط بیمار بستگی دارد. [ ۳]
• اکسیژن درمانی با استفاده از دستگاه هایپرباریک ( استفاده از اکسیژن خالص با فشاری بیشتر از یک اتمسفر ) جهت ترمیم بافت ها و عملکرد طبیعی بدن.
• سیستم های جریان کم
• کانولای بینی
• کاتتر بینی
• ماسک ساده و ماسک ونچوری
• چادر اکسیژن
۳. سیستم های جریان زیاد
• نبولایزر تزریق گاز
• ذات الریه شدید
• حمله شدید در بیماران مبتلا به آسم
• سندرم زجر تنفسی یا رشد غیرعادی سلول های انشعابی ریوی
• بیماری مزمن انسدادی ریه یا COPD
• آمفیزم ریوی
• رفع خستگی ناشی از تنگی تنفس
• بهبود خواب در افرادی که از ناراحتی تنفسی رنج می برند
• افزایش طول عمر در افراد مبتلا به بیماری انسداد مزمن ریوی
این کار توسط یک الکترود عقربه ای گرمایشی کوچک انجام می گیرد. با گرم تر شدن خون شریانی، خون بیشتری در مویرگ ها به جریان درآمده و اکسیژن از طریق غشایی به داخل الکترود روی پوست انتشار می یابد. جریان الکتریکی ایجاد شده توسط الکترود اندازه گیری و فشار اکسیژن در نمایشگر به تصویر درمی آید.
در صورت استنشاق این گاز با غلظت ۱۰۰٪ و به طور پیوسته، شاهد آزردگی مخاط راه های هوایی و اختلال در عملکرد مژک های تنفسی می باشیم. سرانجام این پیوستگی علائم گلودرد، سرفه، عطسه، تنگی تنفس و سوزش زیر جناغی در هنگام تنفس را به همراه می آورد.