اکبر، ابوالفتح جلال الدین محمد (۹۴۹ـ۱۰۱۴ق)
(مشهور به اکبرشاه) پادشاه هند (حک: ۹۶۳ـ ۱۰۱۴ق)، سومین پادشاه سلسلۀ تیموریان هند، پسر همایون شاه و نوادۀ ظهیرالدین بابر. در آغاز پادشاهی اش با مخالفان قدرتمندی مواجه شد و توفیق یافت آن ها را سرکوب کند. او قلمرو پادشاهی خود را در فاصلۀ ۹۶۶ـ۱۰۰۹ق بسیار گسترش داد و به تدریج کشمیر، قندهار و احمدنگر را جزو قلمرو خویش درآورد. با فتح پتنه، به حاکمیت سلاطین بنگال خاتمه داد. تمرکز قدرت و وحدت آن در سراسر قلمرو تحت حاکمیت اکبر، حاصل آزادمنشی ، تسامح مذهبی ، کفایت، و توانایی او در سازماندهی امور بود. در این دوره علوم مختلف، به ویژه هنر و ادبیات، رشد و پیشرفت بسیار کرد و آثار بسیاری از زبان های سانسکریت ، عربی ، ترکی، و لاتین به فارسی ترجمه شد. او دینی التقاطی به نام «توحید الهی»، ابداع کرد که آمیزه ای از آیین های اسلام، هندو، و زردشتی بود. در اواخر عمر با تحریکات و دسیسه های فرزندش سلیم مشهور به جهانگیر مواجه شد. عاقبت در آگره وفات یافت و گمان می رود مسموم شد.
(مشهور به اکبرشاه) پادشاه هند (حک: ۹۶۳ـ ۱۰۱۴ق)، سومین پادشاه سلسلۀ تیموریان هند، پسر همایون شاه و نوادۀ ظهیرالدین بابر. در آغاز پادشاهی اش با مخالفان قدرتمندی مواجه شد و توفیق یافت آن ها را سرکوب کند. او قلمرو پادشاهی خود را در فاصلۀ ۹۶۶ـ۱۰۰۹ق بسیار گسترش داد و به تدریج کشمیر، قندهار و احمدنگر را جزو قلمرو خویش درآورد. با فتح پتنه، به حاکمیت سلاطین بنگال خاتمه داد. تمرکز قدرت و وحدت آن در سراسر قلمرو تحت حاکمیت اکبر، حاصل آزادمنشی ، تسامح مذهبی ، کفایت، و توانایی او در سازماندهی امور بود. در این دوره علوم مختلف، به ویژه هنر و ادبیات، رشد و پیشرفت بسیار کرد و آثار بسیاری از زبان های سانسکریت ، عربی ، ترکی، و لاتین به فارسی ترجمه شد. او دینی التقاطی به نام «توحید الهی»، ابداع کرد که آمیزه ای از آیین های اسلام، هندو، و زردشتی بود. در اواخر عمر با تحریکات و دسیسه های فرزندش سلیم مشهور به جهانگیر مواجه شد. عاقبت در آگره وفات یافت و گمان می رود مسموم شد.