آکاند بِهارات یا آکاند هندوستان که در زبان سانسکریت به معنای هندوستان یکپارچه است یک واژهٔ بازپیوندخواهی است و در برای ضمیمه کردن برخی از کشورهای جنوب شرق آسیا و آسیای مرکزی به خاک هندوستان ساخته شده است. این واژه بر پایهٔ اندیشه پان هندوئیسم بنا شده است در تلاش برای ایجاد یک امپراتوری هندویی در مناطقی است که کشور هندوستان به آنها چشم داشت دارد و آن را جزئی از قلمروی فرهنگی هند بزرگ قلمداد می کند. هواداران این جنبش خود را از نژاد هندوآریایی می دانند و پیروان ادیان سامی را غیربومی و مهاجم می نامند.
... [مشاهده متن کامل]
هندوستان در گذشته شاهد امپراتوری هایی از جمله پادشاهی مائوریا، امپراتوری گورکانی هند و راج بریتانیا بود که هرسه امپراتوری تأثیر بسزایی در مسائل جنوب شرق آسیا و کمرنگ شدن فرهنگ هندویی داشته اند. در دوران جنبش استقلال طلبی هند از امپراتوری بریتانیا یک مبارز آزادی هندو به نام «مانکلال مونشی» پیشنهاد ایجاد یک کشور بزرگ با نام آکاند هیندوستان را مطرح کرد و ماهاتما گاندی با آن موافقت نمود. مونشی بر این باور بود که بریتانیا در پی آن است که با سیاست تفرقه بینداز و حکومت کن به حضور خود در هندوستان ادامه دهد. او بر این باور بود که تا زمانیکه انگلیسی ها در کشور هندوستان حضور داشته باشند، ایجاد یک کشور واحد هندوستان بر پایهٔ فرهنگی غیرممکن است. زیرا انگلیس با تحریک کردن مسلمانان موجب آن شده که افکار تجزیه طلبی در میان مسلمانان هندوستان به وجود بیاید. و بعدها با تجزیهٔ خاک پاکستان از هندوستان ثابت شد که حق با وی بوده است. در آن سالها مظهر علی خان از اهالی پاکستان در مقاله اش نوشت که خان عبدالغفار خان پشتونی و یاران میانه روی او در پی ایجاد یک هندوستان بزرگ هستند و تلاش می کند با مسلم لیگ که یک گروه اسلامگرای افراطی است مقابله کنند. فعالان پان هندو و انجمن دینی «هیندو ماهاسابها» به رهبری «وینایاک دامودار ساوارکار» نیز با الگوبرداری از «ناسیونالیسم اروپایی» در قرن بیستم میلادی علیه دین های اسلام و یهودیت در اروپا، مدل مشابهی را در هندوستان پایه ریزی کردند و آن را «آکاند بهارات» نامیدند. این سرزمین رؤیایی همچنین با نام «هیندو راشترا» به معنای «ملت هندوستان» نیز شناخته شده است که این نام قدیمی است و کمتر مورد استفاده قرار می گیرد. فعالیتهای سازمانی این گروه ها به دنبال اتحاد فرهنگی، دینی و سیاسی میان پیروان ادیان هندویی، بودایی، سیکی و جینی در سرتاسر شبه قاره هند است. در ابتدای حرکت این جنبش این محدوده از شمال به کشمیر و از جنوب به رامشوارام پایان می یافت. همچنین از غرب به ایالت سند و از شرق به آسام منتهی می شود؛ که در مجموع شامل سه کشور هند، پاکستان، بنگلادش و منطقه جامو و کشمیر بود که امروزه با نام «هند متحد» نامیده می شود. این جنبش با بیگانه خواندن مسلمانان و مسیحیان و یهودیان، آنها را متعلق به خاورمیانه و مناطق سامی نشین می داند و مسلمانان شبه قاره هند را با یهودیان مقیم آلمان در دورهٔ جنگ جهانی دوم مقایسه می کند که مهاجم محسوب می شدند. این گروه افکار ناسیونالیستی آلمان نازی را می ستاید.
... [مشاهده متن کامل]
هندوستان در گذشته شاهد امپراتوری هایی از جمله پادشاهی مائوریا، امپراتوری گورکانی هند و راج بریتانیا بود که هرسه امپراتوری تأثیر بسزایی در مسائل جنوب شرق آسیا و کمرنگ شدن فرهنگ هندویی داشته اند. در دوران جنبش استقلال طلبی هند از امپراتوری بریتانیا یک مبارز آزادی هندو به نام «مانکلال مونشی» پیشنهاد ایجاد یک کشور بزرگ با نام آکاند هیندوستان را مطرح کرد و ماهاتما گاندی با آن موافقت نمود. مونشی بر این باور بود که بریتانیا در پی آن است که با سیاست تفرقه بینداز و حکومت کن به حضور خود در هندوستان ادامه دهد. او بر این باور بود که تا زمانیکه انگلیسی ها در کشور هندوستان حضور داشته باشند، ایجاد یک کشور واحد هندوستان بر پایهٔ فرهنگی غیرممکن است. زیرا انگلیس با تحریک کردن مسلمانان موجب آن شده که افکار تجزیه طلبی در میان مسلمانان هندوستان به وجود بیاید. و بعدها با تجزیهٔ خاک پاکستان از هندوستان ثابت شد که حق با وی بوده است. در آن سالها مظهر علی خان از اهالی پاکستان در مقاله اش نوشت که خان عبدالغفار خان پشتونی و یاران میانه روی او در پی ایجاد یک هندوستان بزرگ هستند و تلاش می کند با مسلم لیگ که یک گروه اسلامگرای افراطی است مقابله کنند. فعالان پان هندو و انجمن دینی «هیندو ماهاسابها» به رهبری «وینایاک دامودار ساوارکار» نیز با الگوبرداری از «ناسیونالیسم اروپایی» در قرن بیستم میلادی علیه دین های اسلام و یهودیت در اروپا، مدل مشابهی را در هندوستان پایه ریزی کردند و آن را «آکاند بهارات» نامیدند. این سرزمین رؤیایی همچنین با نام «هیندو راشترا» به معنای «ملت هندوستان» نیز شناخته شده است که این نام قدیمی است و کمتر مورد استفاده قرار می گیرد. فعالیتهای سازمانی این گروه ها به دنبال اتحاد فرهنگی، دینی و سیاسی میان پیروان ادیان هندویی، بودایی، سیکی و جینی در سرتاسر شبه قاره هند است. در ابتدای حرکت این جنبش این محدوده از شمال به کشمیر و از جنوب به رامشوارام پایان می یافت. همچنین از غرب به ایالت سند و از شرق به آسام منتهی می شود؛ که در مجموع شامل سه کشور هند، پاکستان، بنگلادش و منطقه جامو و کشمیر بود که امروزه با نام «هند متحد» نامیده می شود. این جنبش با بیگانه خواندن مسلمانان و مسیحیان و یهودیان، آنها را متعلق به خاورمیانه و مناطق سامی نشین می داند و مسلمانان شبه قاره هند را با یهودیان مقیم آلمان در دورهٔ جنگ جهانی دوم مقایسه می کند که مهاجم محسوب می شدند. این گروه افکار ناسیونالیستی آلمان نازی را می ستاید.
