اژی ده اک

است، در حمله ترکیه به عفرین ضمن نابود کردن آثار سنگی چند هزار ساله در بیابان های عفرین ، میدان کاوه آهنگر در وسط شهر عفرین را نیز نابود کردند، با توجه به این وقایع میشود ریشه این نام ها و فرهنگ کهن را دید در کجاست و چه کسانی برضد این فرهنگ ایرانی ( پارس و ماد ) در جنگ هستند

و سپاس که جایی برای ارایه هست 🙏 سپاس

ب - زِ آه اک : به این معنا که به هنگام آفریده شدن یک آه کوچک یا ناچیز در تن او دمیده شده بوده باشد نسبت به آه بزرگ یا قوی دمیده شده در کالبد آدم.
آژی ده اکه :
کلمه ژی در زبان یکی از اقوام ماد یعنی کردهای امروز به معنای زندگی بوده و می باشد. حرف آ ، حرف اول کلمات ؛ آسمان ؛ آغاز ؛ اول یا ازل بوده است و لذا کلمه آژی به معنای زندگی آسمانی و آغازین و اولیه و ازلی. ده همان عدد ۱۰ می باشد و پسوند aka با تلفظ اکه و aga با تلفظ اگه در زبان کردی نقش حرف تعریف و تعَیُن را بازی می کنند مانند ال در زبان عربی و the در زبان انگلیسی با این تفاوت که در انتهای کلمه معین قرار می گیرند. حرف الف اولی معمولا برداشته می شود و بصورت علامت فتحه یا صدای بالا روی حرف آخر کلمه معین قرار می گیرد. مثال : شهر ( یک شهر معین ) : شار اکه: شارَ که . یا باغ ( یک باغ معین ) باخَ گه یا باخه گه. ده معین در این عنوان چیز دیگری نیست غیر از جنبه ها یا ابعاد دهگانه نفسانی افراد انسانی مشتمل بر پنج نفس مجرد مردانه و پنج نفس مجرد زنانه. لذا این واژه یک بینش و باور در سرزمین ایران بوده است در باره آفرینش انسان توسط آفریدگار و در میدان های خود شناسی و انسان شناسی. معنای این واژه مترادف و معادل و هم معنا با واژه دیگر باستانی - اوستایی یعنی " خویدوده " می باشد . زرتشت و شاگردان و هم عصران وی به تلفظ ریشه ای و معنای اصلی این دو واژه ( و محتوای آن بینش و باور ) علم و آگاهی نداشته اند. از دیدگاه خردمندان گم نام و آفرینندگان اولیه این واژه ها ( به احتمال قوی و نزدیک به یقین میترائیان اولیه و نه ثانویه ) در نامگذاری آن بینش و باور ، خطاب به تک تک افراد انسانی به معنای زیر بوده اند : خود تو ده تائی.
داستان آفرینش اهورایی - اوستایی مرد اولیه تحت نام گیائو مرت ( در اصل به شکل : گیاه او مرز : یعنی مرز زمانی او به دوران گیاهی می رسد قبل پیدایش حیوانات ) و داستان حماسی - شاهنامه ای کیومرث ( در اصل به شکل : کی او مرز : یعنی مرز زمانی و مکانی او کی و کجا بوده است ) یک تقلید کودکانه از داستان آفرینش آدم تورایی بیش نبوده اند و خود داستان بابا آدم و ننه حوای تورائی - ایوان گلی ئی - قرآنی یک تقلید کودکانه و ناشیانه و مبتدیانه از آن بینش و باور نقل قولی و شفاهی مردم سرزمین ایران در اعصار دوردست قبل از پیداش خط بیش نبوده و نمی باشد. از طرفی دیگر کلمه آدم در زبان و فرهنگ قوم فارسی زبان سومر یک بینش و باور بوده است به معنای زیر : دَم زندگی بخش آغازین و اولیه یا ازلی و ابدی که دمای آن در کلیه جهات مکانی و بیمکانی بسوی بیکرانی و در طول زمان و بیزمانی بسوی آینده های دور دست هرگز به سردی نمی گراید و شعله های آتش آن هیچگاه خاموش نخواهند گردید. در مورد پدیده جاودانه بودن عشق و زندگی انسانی و معنا و مفهوم زندگی انسانی و چند جنبه ای یا چند بعدی بودن هستی و وجود نفسانی انسان و آفرینش انسان بطور حقیقی و صیح و درست توسط خداوند متعال ، گردونه مهر خردمندان گم نام میترائی و گردونه یا چرخه تولد و مرگ خردمندان گم نام هندو ماقبل عصر ودائی با سمبل های چلیپا و سواستیکا یا صلیب شکسته ( یا غلابی ) روی آنها حقیقت دارند و نه کلام های کودکانه و مبتدیانه نوآه ( نوح ) و آبراهام ( ابراهیم ) و داستان اهورایی - اوستایی و موسا ( موسی ) و ایسا ( عیسی ) و محمد به عنوان خاتم آنان البته طبق باور مسلمانان و داستان حماسی - شاهنامه ای.