اپولونی و دیونیسی

آپولونی و دیونیسی. هنر آپولونی و هنر دیونوسی نخستین بار در سدهٔ نوزدهم توسط فیلسوف آلمانی فریدریش نیچه در زایش تراژدی از آن یاد شده است. [ ۱] نیچه این اصطلاحات را در زیباشناسی وارد کرد. وی در طبقه بندی منحصر به فرد خود از اقسام هنری از اسطوره های یونان باستان وام می گیرد. آپولون و دیونیسوس دو فرزند زئوس، خدای المپ، از دو مادر متفاوت هستند. نیچه در زایش تراژدی از آپولون برای ترسیم و ارائه نمادین مفاهیمی چون هماهنگی، توازن، نظم، قانون گرایی، صورت کامل، وضوح، روشنی، تفرد و از اسطوره دیونیزوس نیز برای نشان دادن نیروهای حیاتی مفرط، پویایی، سرزندگی، تغییر و تحول، آفرینش و انهدام، تحرک، جنبش، ریتم، نشئگی و یگانگی استفاده می کند. [ ۲] وی در کتاب زایش تراژدی می گوید توسعهٔ هنر نتیجهٔ تقابل دو عنصر متضاد ( آپولونی و دیونوسی ) در زندگی خلاق بشر است. [ ۳] در هنر آپولونی مسایلی از قبیل اطمینان، ساختار و عقلانیت حاکم است و هنرمند تابع نیروهای آپولونی زمانی احساس آزادی می کند که تأمین باشد. در هنر آپولونی همه چیز چه خیر و چه شر تقدیس می شود[ ۴] هنر آپولونی بر وجود امر دهشتناک صحّه می گذارد اما در استحالهٔ به لذّات است که آن را زیبا نمایان می کند و تلویحاً آنچه ارائه می کند «دروغ» است. [ ۴] در تبیین نیچه، یونانیان مسلماً می دانستند که آپولونیسم تمام حقیقت جهان را بیان نمی کند: آنها به خود دروغ می گفتند. [ ۵]