اووید

پوبلیوس اوویدیوس ناسو ( Publius Ovidius Naso، زادهٔ ۲۰ مارس ۴۳ پیش از میلاد – مرگ: ۱۷ یا ۱۸ میلادی ) ، مشهور به اووید[ ۱] شاعر رومی بود که شعرهای عاشقانه و اسطوره ای می گفت. او را، به همراه هوراس و ویرژیل، سه رکن اصلی شعر لاتین می شمرند. او در سولمو، در شرق رم، زاده شد و در رم تحصیل کرد.
پوبلیوس اوویدیوس ناسو ( Publius Ovidius Naso ) در سال ۴۳ ( پیش از میلاد ) در شهر سولمو به دنیا آمد، پدرش او را برای تحصیل حقوق به رم فرستاد اما خبر یافت که پسرش شاعر شده است پدر او را سخت نکوهش کرد و از فرجام شومی که هومر داشت ترسانید ولی پسر شیفته ادبیات بود و تن به کار قضائی نداد و اندرز پدر را نشنید.
سفری به آتن و خاور نزدیک و سیسیل کرد چون به رم بازگشت به محافل مردم عشرت طلب راه یافت و از آنجا که از ثروت و بذله گوئی و سواد بهره داشت به هر جا که راه می یافت اشعارش بی هیچ اشکالی ناشران متعددی داوطلب داشت. مثنوی هائی که دربارهٔ کورینا تحت عنوان عشق ها سروده بود در سال ۱۴ ( پیش از میلاد ) شهرت یافت و آن ها را جوانان رومی می خواندند، در منظومه ای که پس از آن منتشر کرد باز سخن از عشق می گفت و از اینکه در شکوه جنگ شعری نسروده عذر خواست. نمایشنامه ای به نام مدیا نوشت که مورد استقبال فراوان در زمان حیات نویسنده اش قرار گرفت که اکنون در دست نیست.
اشعار عاشقانه اوید به ویژه آن بخش که در مورد کورینا معشوقه اش سروده خیلی بی پرده و پرتمنا و دیوانه وار است و در مجموعه اشعار این شاعر عشق بازی و فریب نقش عمده بعهده دارد و رسالاتی نیز در این زمینه ها تألیف کرد از جمله هنر عشق، درمان عشق، داروهای آرایش زنان، کتاب زنان قهرمان، کتاب مسخ.
اوید در اوج بدنامی قرار گرفت و از راه انتشار اشعار و رسالات در زمینه عشقبازی شهرتی فراوان کسب کرد آثارش فراوان بفروش رسید.
کتاب مسخ شامل ۱۵ کتاب در وزن هشت هجایی که در آن باززایی غیرزنده ها، جانوران و انسان و خدایان را شرح داد. اوید همه اساطیر قدیمی یونانی و رومی را از آغاز خلقت جهان تا هنگامیکه قیصر خدائی یافت منظوم کرد. و این مجموعه اشعار تقریباً جنگ کاملی از همه مثل ها و دانستنی های اساطیری و … بود.
اوید در ۵۱ سالگی بعد از اینکه کتاب مسخ را به پایان رسانید آگوستوس امپراتور او را به شهر تومی که امروز کنستانتا نام و در کنار دریای سیاه قرار دارد تبعید کرد، اوید بالاجبار رو بدانجا نهاد و در کشتی چند بار مرگ را به چشم دید اما وقتی چشم گشود خود را در نزدیکی شهر تومی یافت و آرزو کرد کاش مرده بود، و آنجا پا نمی گذاشت نزدیک به ده سال در تبعید به سر برد و سرانجام در آنجا درگذشت اما طبق وصیت استخوانهایش برای دفن به ایتالیا آورده شد در نامه هائی که برای زن سوم خود فابیا و دوستان خود می فرستاد غم های فراوان خود را از تبعید بیان کرده بود و همه آن ها از اندوه ژرف و آزردگی خاطر او حکایت می کند. از آثار اوید جووانی بوکاچیو، تورکواتو تاسو، جفری چاوسر، ادموند اسپنسر سود جستند و نقاشان دوره رنسانس از اشعار شهوی وی تابلوهای گوناگون پرداختند. در عصر اوگوست گرچه ادبیات در خدمت دولت و مقاصد آن بود با اینحال یک نوع ادبیات متعهد کلاسیک به وجود آمد که بر غنای ادبیات و زبان لاتین افزود.

اووید (۴۳پ م ـ۱۷م)(Ovid)
(نام اصلی: پوبلیوس اوویدیوس ناسو) شاعر لاتینی. اشعار او بیشتر به مضامین عشق (اَمورس، ۲۰پ م)، هنر عشق ورزیدن (آرس آماتوریا، ۱پ م)، اسطوره شناسی (دگردیسی ها، ۲م)، و تبعید (تریستیا، ۹ـ۱۲م) می پردازند. در سولموبه دنیا آمد و به منظور آمادگی برای حرفۀ حقوق، سخنوری آموخت، اما خیلی زود به ادبیات روآورد. به دستور اوگوستوس (۹م) به تومیس، واقع در دریای سیاه، تبعید شد و همان جا درگذشت. آثار فرهیخته، طنزآمیز، و تأسف انگیز شخصی او در قرون وسطا و رنسانس فوق العاده اثرگذار بود. دیگر آثار او عبارت اند از مکتوبی از پونتو؛ فاستی، که گاه شمار منظوم است؛ و هرویدس. همۀ اشعار باقی مانده از او در قالب مزدوج رثاییسروده شده اند، به استثنای دگردیسی ها که شش رکنیاست.