در ریاضیات و برنامه نویسی رایانه ای، اولویت عملگرها ( تقدم یا ترتیب عملیات ) ( انگلیسی: Order of operations ) مجموعه ای از قوانین است که مشخص می کند هنگام ارزیابی عبارت ریاضی کدام عملگر باید زودتر انجام شود. در محاسبات ریاضی طبق قانون Pemdas ابتدا پرانتز باید محاسبه شود، در اولویت بعدی توان و سپس ضرب و تقسیم دارای اولویت یکسانی هستند که از ضرب بعد تقسیم محاسبه می شوند و در اولویت آخر هم جمع اول بعد تفریق. بعنوان مثال، در ریاضیات و بسیاری از زبان های رایانگری ( کامپیوتری ) ، اولویت جمع کمتر از ضرب است؛[ ۱]
بنابراین، عبارت ۴ × ۳ + ۲ برابراست با ۱۴، نه ۲۰. این قرارداد وجود دارد برای از بین بردن ابهام، درحالیکه اجازه می دهد تا جای ممکن از نمادها و عبارت های کوتاه استفاده کرد؛ که در آن برای نادیده گرفتن اولویت یا حتی برای سادگی فهم و یا تأکید از پرانتز ( ) ( گاهی اوقات برای خوانایی بیشتر از کروشه یا آکلاد { } ) استفاده می شود ) . ( ۲ + ۳ ) × ۴ برابر است با ۲۰ و ۲ + ( ۳ × ۴ ) برابر است با ۱۴ ( اگر پرانتزی وجود نداشت باید این تفسیر برداشت میشد ) . از زمان ابداع نماد جبری نوین، ضرب مقدم بر جمع در نظر گرفته شده است. [ ۱] در نتیجه ۲۳ = ۳ + ۵ × ۴ = ۵ × ۴ + ۳. هنگامی که توان برای اولین بار در قرن ۱۶ و ۱۷ میلادی معرفی شد، توان مقدم بر جمع و ضرب شد. در نتیجه ۲۸ = ۲ ۵ + ۳ و ۷۵ = ۲ ۵ × ۳. برای تغییر اولویت از یک خط بالا ( یک خط رو یا خط زیر ) استفاده می شد. اما امروز از پرانتز یا کروشه استفاده می شود و بصراحت دلالت بر اولویت عبارت داخل پرانتز برای ارزیابی دارد. در نتیجه ۲۰ = ۴ × ( ۳ + ۲ ) که به اجبار الویت جمع بیشتر از ضرب شده با ۶۴ = ۲ ( ۵ + ۳ ) که به اجبار الویت جمع بیشتر از توان شده است.
الویت عملگرهای مورد استفاده در سراسر ریاضیات، علم و فناوری و بسیاری از زبان های برنامه نویسی رایانه ای عبارت است از:[ ۲]
این بدان معناست که اگر یک عبارت ریاضی از چند عمل دوتایی تشکیل شده باشد آن عملگری زودتر انجام می شود که در این لیست بالاتر قرار گرفته است. [ ۱] و عملگرهایی که در یک ردیف قرار دارند اولویت یکسانی دارند و اولویت با عملگری است که سمت چپ قرار گرفته باشد. خاصیت جابه جایی و خاصیتشرکت پذیری در جمع و ضرب استانداردی ایجاد می کند تا عملگرها و عملوندها با ترتیب اما به صورت مخلوط شکل بگیرند و دارای جواب منحصر به فرد باشند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفبنابراین، عبارت ۴ × ۳ + ۲ برابراست با ۱۴، نه ۲۰. این قرارداد وجود دارد برای از بین بردن ابهام، درحالیکه اجازه می دهد تا جای ممکن از نمادها و عبارت های کوتاه استفاده کرد؛ که در آن برای نادیده گرفتن اولویت یا حتی برای سادگی فهم و یا تأکید از پرانتز ( ) ( گاهی اوقات برای خوانایی بیشتر از کروشه یا آکلاد { } ) استفاده می شود ) . ( ۲ + ۳ ) × ۴ برابر است با ۲۰ و ۲ + ( ۳ × ۴ ) برابر است با ۱۴ ( اگر پرانتزی وجود نداشت باید این تفسیر برداشت میشد ) . از زمان ابداع نماد جبری نوین، ضرب مقدم بر جمع در نظر گرفته شده است. [ ۱] در نتیجه ۲۳ = ۳ + ۵ × ۴ = ۵ × ۴ + ۳. هنگامی که توان برای اولین بار در قرن ۱۶ و ۱۷ میلادی معرفی شد، توان مقدم بر جمع و ضرب شد. در نتیجه ۲۸ = ۲ ۵ + ۳ و ۷۵ = ۲ ۵ × ۳. برای تغییر اولویت از یک خط بالا ( یک خط رو یا خط زیر ) استفاده می شد. اما امروز از پرانتز یا کروشه استفاده می شود و بصراحت دلالت بر اولویت عبارت داخل پرانتز برای ارزیابی دارد. در نتیجه ۲۰ = ۴ × ( ۳ + ۲ ) که به اجبار الویت جمع بیشتر از ضرب شده با ۶۴ = ۲ ( ۵ + ۳ ) که به اجبار الویت جمع بیشتر از توان شده است.
الویت عملگرهای مورد استفاده در سراسر ریاضیات، علم و فناوری و بسیاری از زبان های برنامه نویسی رایانه ای عبارت است از:[ ۲]
این بدان معناست که اگر یک عبارت ریاضی از چند عمل دوتایی تشکیل شده باشد آن عملگری زودتر انجام می شود که در این لیست بالاتر قرار گرفته است. [ ۱] و عملگرهایی که در یک ردیف قرار دارند اولویت یکسانی دارند و اولویت با عملگری است که سمت چپ قرار گرفته باشد. خاصیت جابه جایی و خاصیتشرکت پذیری در جمع و ضرب استانداردی ایجاد می کند تا عملگرها و عملوندها با ترتیب اما به صورت مخلوط شکل بگیرند و دارای جواب منحصر به فرد باشند.
wiki: اولویت عملگرها