اوسِیج (Osage)
از اقوام سرخ پوست امریکایی، با زبانی تقریباً منقرض شده، متعلّق به گروه زبان های سویی. شمارشان به حدود ۹,۴۰۰ نفر (۱۹۹۰) می رسد. آن ها ازجمله پرخاش جوترین سرخ پوستان جلگه نشینامریکا بودند و امروزه در اوکلاهمازندگی می کنند. قوم اوسیج برای تأمین معاش خود کشاورزی می کردند و در کنار آن گاومیش (بوفالو)، آهو، خرس و سگ آبی نیز شکار می کردند. آن ها در روستاهای نیمه دایم به سر می بردند؛ این روستاها متشکّل بودند از خانه هایی جمعی با سقف هایی پوشیده از پوست جانوران، گرداگرد فضایی باز که برای گرد آمدن شوراها و اجرای مراسم دینی از آن استفاده می شد. آن ها در زمان شکار گاومیش در چادرهای مخروطی دایره وار زندگی می کردند. قبیله از طایفه های پدرتباری تشکیل می شد که به دو گروه آسمانی و زمینی تقسیم شده بودند. طایفه های زمینی مسئول مراسم مربوط به غذا و جنگ بودند و طایفه های آسمانی وظیفۀ کمک خواستن از ارواح را برعهده داشتند. اوسیج ها تاریخ آفرینش را در گوش هر نوزاد می خواندند. اگرچه اکثر افراد این قوم در اوکلاهوما به سر می برند، بسیاری از آن ها نیز در شهرهای مختلف امریکا ساکن اند و مشاغل گوناگون دارند. اکثر آن ها مسیحی اند، هرچند تعداد رو به کاهشی از ایشان نیز به کلیسای بومی امریکا تعلّق دارند؛ بخشی از مناسک این کلیسا استفاده از موادّ مخدّر توهّم زایی است که از کاکتوس تهیه می شود. تعداد اندکی از افراد این قوم هنوز به زبان بومی سخن می گویند. اوسیج ها در اصل در سواحل اقیانوس اطلس، در ویرجینیاو کارولینای شمالی و جنوبی، زندگی می کردند. اما کمی پیش از تماس با اروپاییان به سمت غرب میسوری مهاجرت کردند و تا ۱۸۲۵ در آن جا ساکن بودند؛ در این زمان بود که زمین های خود را در مقابل حفاظت گاهی در کانزاسبه امریکا واگذاشتند. اکثر آن ها تا ۱۸۳۹ به آن حفاظتگاه نقل مکان کرده بودند. در این محل نیز به شکار گاومیش ادامه دادند و با سایر قبایل سرخ پوستان جلگه نشین پیمان های نظامی بستند. فرهنگ سفیدپوستان را نیز همچنان رد می کردند و از پوشیدن لباس های پوستی دست برنمی داشتند. فشار فزایندۀ مهاجران سفیدپوست پس از ۱۸۵۰ آنان را واداشت که بخشی از حفاظت گاهشان را بفروشند و در ۱۸۶۸ نیز ناچار شدند باقی ماندۀ زمین های خود را در کانزاس به یک شرکت راه آهن واگذار کنند. اوسیج ها پول حاصل از این فروش را صرف خرید زمین در «سرزمین سرخ پوستان» کردند. در اواخر قرن ۱۹، در حفاظت گاه قوم اوسیج نفت کشف شد و زمانی که در ۱۹۰۶ آن ها وادار شدند زمین هایشان را به برخی از افراد واگذارند، به گونه ای عمل کردند که تمامی حقوق مربوط به مواد معدنی در حفاظت گاه را برای خود حفظ کنند. بدین ترتیب، سرمایه های حاصل از این حقوق آنان را بسیار ثروتمند کرد. در ۱۹۲۵ هر عضو قبیلۀ اوسیج سالانه ۱۳,۲۰۰ دلار دریافت می کرد و جای تعجب نیست که در فاصلۀ ۱۹۲۰ تا ۱۹۷۰ تعداد سرخ پوستان امریکایی که ادعای داشتن تبار اوسیج می کردند، هشت برابر افزایش یافت.
از اقوام سرخ پوست امریکایی، با زبانی تقریباً منقرض شده، متعلّق به گروه زبان های سویی. شمارشان به حدود ۹,۴۰۰ نفر (۱۹۹۰) می رسد. آن ها ازجمله پرخاش جوترین سرخ پوستان جلگه نشینامریکا بودند و امروزه در اوکلاهمازندگی می کنند. قوم اوسیج برای تأمین معاش خود کشاورزی می کردند و در کنار آن گاومیش (بوفالو)، آهو، خرس و سگ آبی نیز شکار می کردند. آن ها در روستاهای نیمه دایم به سر می بردند؛ این روستاها متشکّل بودند از خانه هایی جمعی با سقف هایی پوشیده از پوست جانوران، گرداگرد فضایی باز که برای گرد آمدن شوراها و اجرای مراسم دینی از آن استفاده می شد. آن ها در زمان شکار گاومیش در چادرهای مخروطی دایره وار زندگی می کردند. قبیله از طایفه های پدرتباری تشکیل می شد که به دو گروه آسمانی و زمینی تقسیم شده بودند. طایفه های زمینی مسئول مراسم مربوط به غذا و جنگ بودند و طایفه های آسمانی وظیفۀ کمک خواستن از ارواح را برعهده داشتند. اوسیج ها تاریخ آفرینش را در گوش هر نوزاد می خواندند. اگرچه اکثر افراد این قوم در اوکلاهوما به سر می برند، بسیاری از آن ها نیز در شهرهای مختلف امریکا ساکن اند و مشاغل گوناگون دارند. اکثر آن ها مسیحی اند، هرچند تعداد رو به کاهشی از ایشان نیز به کلیسای بومی امریکا تعلّق دارند؛ بخشی از مناسک این کلیسا استفاده از موادّ مخدّر توهّم زایی است که از کاکتوس تهیه می شود. تعداد اندکی از افراد این قوم هنوز به زبان بومی سخن می گویند. اوسیج ها در اصل در سواحل اقیانوس اطلس، در ویرجینیاو کارولینای شمالی و جنوبی، زندگی می کردند. اما کمی پیش از تماس با اروپاییان به سمت غرب میسوری مهاجرت کردند و تا ۱۸۲۵ در آن جا ساکن بودند؛ در این زمان بود که زمین های خود را در مقابل حفاظت گاهی در کانزاسبه امریکا واگذاشتند. اکثر آن ها تا ۱۸۳۹ به آن حفاظتگاه نقل مکان کرده بودند. در این محل نیز به شکار گاومیش ادامه دادند و با سایر قبایل سرخ پوستان جلگه نشین پیمان های نظامی بستند. فرهنگ سفیدپوستان را نیز همچنان رد می کردند و از پوشیدن لباس های پوستی دست برنمی داشتند. فشار فزایندۀ مهاجران سفیدپوست پس از ۱۸۵۰ آنان را واداشت که بخشی از حفاظت گاهشان را بفروشند و در ۱۸۶۸ نیز ناچار شدند باقی ماندۀ زمین های خود را در کانزاس به یک شرکت راه آهن واگذار کنند. اوسیج ها پول حاصل از این فروش را صرف خرید زمین در «سرزمین سرخ پوستان» کردند. در اواخر قرن ۱۹، در حفاظت گاه قوم اوسیج نفت کشف شد و زمانی که در ۱۹۰۶ آن ها وادار شدند زمین هایشان را به برخی از افراد واگذارند، به گونه ای عمل کردند که تمامی حقوق مربوط به مواد معدنی در حفاظت گاه را برای خود حفظ کنند. بدین ترتیب، سرمایه های حاصل از این حقوق آنان را بسیار ثروتمند کرد. در ۱۹۲۵ هر عضو قبیلۀ اوسیج سالانه ۱۳,۲۰۰ دلار دریافت می کرد و جای تعجب نیست که در فاصلۀ ۱۹۲۰ تا ۱۹۷۰ تعداد سرخ پوستان امریکایی که ادعای داشتن تبار اوسیج می کردند، هشت برابر افزایش یافت.
wikijoo: اوسیج