اورو والکان

آورو والکان. آورو والکان ( به انگلیسی: Avro Vulcan ) ( نام رسمی از ژوئیهٔ ۱۹۶۳: هاوکر سیدلی والکان ( به انگلیسی: Hawker Siddeley Vulcan ) [ ۲] [ ۳] ) یک بمب افکن استراتژیک بال دلتای جت بود که از سال ۱۹۵۶ تا ۱۹۸۴ در خدمت نیروی هوایی پادشاهی بریتانیا بود. کارخانهٔ طراح این هواپیما آورو بود. از میان سه بمب افکن سری وی تولید شده، والکان از نظر فنی پیشرفته ترین و به همین دلیل نیز پرریسک ترین هواپیما بود. چندین هواپیمای آزمایشی با نام آورو ۷۰۷ برای آزمایش و بهبود اصول طراحی بال دلتا تولید شد.
والکان بی. ۱ برای نخستین بار در سال ۱۹۵۶ به نیروی هوایی پادشاهی بریتانیا تحویل داده شد. تحویل والکان بی. ۲ در سال ۱۹۶۰ آغاز شد. بی. ۲ دارای موتورهای نیرومندتر، بال بزرگتر، سیستم الکتریکی و پادکار الکترونیکی بهتر بود. تعداد بسیاری از آن ها برای نصب موشک بلو استیل سازگار شدند. به عنوان یکی از بمب افکن های سری وی والکان ستون فقرات نیروی بازدارندهٔ هسته ای هوابرد بریتانیا در خلال جنگ سرد بود. گرچه والکان برای حمل جنگ افزار هسته ای ساخته شده بود، ولی توانایی انجام ماموریت های بمباران غیرهسته ای را نیز داشت و این توانایی را در عملیات بلک باک در خلال جنگ فالکلند میان بریتانیا و آرژانتین در سال ۱۹۸۲ به کار گرفت که طی آن فاصله ای بیش از ۶۵۰۰ کیلومتر را پیمود.
والکان فاقد جنگ افزار دفاعی بود زیرا سرعت بالا و پرواز در ارتفاع بالای آن قرار بود از هر گونه رهگیری جلوگیری کند. پادکار الکترونیکی به وسیلهٔ بی. ۱ و بی. ۲ از حدود سال ۱۹۶۰ به کار گرفته شد. در میانهٔ دههٔ ۱۹۷۰ نه فروند والکان برای انجام عملیات شناسایی راداری دریایی سازگار شدند که این ۹ فروند ورژن بی. ۲ نام گرفتند. در اواخر سال های خدمت ۶ فروند ولکان برای سوخت رسانی هوایی به تانکر کی. ۲ تبدیل شدند.
از زمان بازنشستگی والکان یک نمونه از آن، ورژن بی. ۲ با سریال XH558 که "روح بریتانیای کبیر" نام گرفت برای نمایش های هوایی فعال نگه داشته می شود و دو فروند بی. ۲ دیگر با سریال های XL426 و XM655 در وضعیت قابل تاکسی برای حرکت روی زمین و انجام نمایش در فرودگاه جنوبی لندن و پس از آن فرودگاه فرودگاه ولزبورن ماونتفورد نگه داشته می شوند.
پیشینهٔ والکان و دیگر بمب افکن های سری وی با نخستین برنامه های جنگ افزار اتمی بریتانیا و سیاست های بازدارندهٔ هسته ای این کشور پیوند دارد. برنامهٔ بمب اتمی بریتانیا با نیاز عملیاتی ستاد هوایی با شمارهٔ اوآر. ۱۰۰۱ مورخ ۱۹۴۶ آغاز شد. این پیش زمینه ای بود برای تصمیم دولت در ژانویهٔ ۱۹۴۷ تا دستور انجام کار پژوهش و ساخت جنگ افزار اتمی را صادر کند. قانون ۱۹۴۶ انرژی اتمی ایالات متحدهٔ آمریکا ( معروف به خانوادهٔ مک ماهون ) صدور دانش اتمی را حتی به کشورهایی که در پروژهٔ منهتن همکاری داشتند ممنوع کرده بود. [ ۴] اعلام نیاز شمارهٔ اوآر. ۱۰۰۱ جنگ افزاری را درخواست کرده بود که بیشینهٔ طول آن ۷٫۳۷ متر، بیشینهٔ شعاع آن ۱٫۵ متر و بیشینهٔ وزن آن ۴۵۰۰ کیلوگرم باشد و برای پرتاب از ارتفاع ۶۱۰۰ متری تا ۱۵۰۰۰ متری مناسب باشد. [ ۵]