اوحَدالدّین بَلْیانی، عبدالله ( ـ بلیان ۶۸۳ق)
از عارفان و صوفیان ایرانی. از فرزندزادگانِ ابوعلی دقاق بود و بهره ای از عمر را به سیاحت آفاق و یازده سالی در کوه به انزوا گذرانید و از آن پس به ابوبکر همدانی پیوست و به خلافت او رسید. در شیراز به ملاقاتِ نجیب الدین بزغش شتافت، اما چون او را آن چنان که تصور می کرد نیافت، به زادگاهش کازرون بازگشت و باز به تنهایی به سلوک پرداخت. با سعدی ملاقات داشت و سخن تنبیه گونه ای با او در خانقاهش داشته است. به دیدار صدرالدین روزبهان نیز رسید و از احترام فراوان او برخوردار شد. گویا صفی الدین اردبیلی درشمار ارادتمندان او بوده است. مفتاح الکنوز و ریاض الصالحین درشمار آثار اوست. دیوان شعری نیز از او به جا مانده، ازهمین رو، ذکرش در شماری از تذکره ها آمده است. مزار او در کازرون، همجوار مزار برادرزاده اش، امین الدین بلیانی، عارف بزرگ است.
از عارفان و صوفیان ایرانی. از فرزندزادگانِ ابوعلی دقاق بود و بهره ای از عمر را به سیاحت آفاق و یازده سالی در کوه به انزوا گذرانید و از آن پس به ابوبکر همدانی پیوست و به خلافت او رسید. در شیراز به ملاقاتِ نجیب الدین بزغش شتافت، اما چون او را آن چنان که تصور می کرد نیافت، به زادگاهش کازرون بازگشت و باز به تنهایی به سلوک پرداخت. با سعدی ملاقات داشت و سخن تنبیه گونه ای با او در خانقاهش داشته است. به دیدار صدرالدین روزبهان نیز رسید و از احترام فراوان او برخوردار شد. گویا صفی الدین اردبیلی درشمار ارادتمندان او بوده است. مفتاح الکنوز و ریاض الصالحین درشمار آثار اوست. دیوان شعری نیز از او به جا مانده، ازهمین رو، ذکرش در شماری از تذکره ها آمده است. مزار او در کازرون، همجوار مزار برادرزاده اش، امین الدین بلیانی، عارف بزرگ است.