اوجا

اوجا ( به مازندرانی: اوجا دار ) از خانواده نارون ( نام علمی: Ulmus minor ) است که در زبان گیلکی آن را «لی» و مازندرانی ها آن را «اوجا» می نامند.
نارون، درخت یا درختچه ای است که پوست آن در وهلهٔ اول صاف است و پس از مدتی، پوست درخت رگه رگه می شود. ( رگه طولی ) شاخه های آن پوشیده از برگ های متناوب بیضی و دارای دمبرگ است. پهنک برگ آن قرینه نیست و دندانه های زیادی دارد. میوهٔ آن پس از خشک شدن به سرعت از غلاف خود بیرون نمی آید.
این گیاه در حاشیه بیشه زارها و جنگل های مخلوط و مرطوب در ارتفاعات پایین می روید. نارون را غالباً در پارک ها و باغ ها می کارند.
پوست این گیاه از نظر پزشکی دارای ارزش است. نخست، شاخه های جوان را برش طولی داده، سپس آن ها را با دست جدا می کنند ( قطر شاخه حدود یک سانتیمتر ) . دسته های گل آن قبل از روییدن برگ ها، روی شاخه های کوتاه می شکفد. عمل گرده افشانی این گیاه به کمک باد انجام می شود.
نارونیان از مهم ترین گیاهانی هستند که از نظر سازگاری در زیست بوم های گوناگون، توانسته اند انتشار همه جایی داشته باشند.
درخت اوجا و ملج از گونه های مهم نارون به شمار می آیند که مهم ترین آفت این درختان سوسک scolytus است.
اوجا. ( اِ ) نارون . ( یادداشت مرحوم دهخدا ) . گونه ای از نارون که در اراضی جنگلی کم ارتفاع شمال ایران فراوان است و آن را سیاه درخت نیز نامند. خوش سایه . پشه غال . پشه وار. پشه بانه . سده . ناژبن . بوقیصا. و رجوع به جنگل شناسی ج 2 ص 115، 120، 215 و نیز رجوع به نارون شود.
( اسم ) ‹اوجه، وجه، وج› ( زیست شناسی )
درختی جنگلی از نوع نارون، با پوست سخت و شکاف دار و برگ های بیضوی نوک تیز؛ لو؛ لی؛ قره آغاج؛ قره غاج؛ گل پردار؛ مَلَج.

درختی با نام علمی Ulmus minor، از تیرۀ نارون. این درخت، نورپسند، برگ هایش نامتقارن نوک تیز و تخم مرغی، میوه اش بالدار و بیضی شکل با قاعدۀ گوه ای است. چوب آن در مصارف روستایی برای تیر و ستون خانه، لمبه کوبی و تهیه قندلاک (کاسۀ قندشکن) به کار می رود. اوجا بومی جنگل های اروپا است، اما در جنگل های شمال ایران نیز می روید. نام های محلی این درخت فراوان است، ازجمله اوجِه، وِج، لی، قره آغاج، درخت شاه اشرفی، بِسک، گِرْزِم، خرخفتی و جز آن.