اوتیسم (autism)
(یا: درخودماندگی) اختلالی عصب زیست شناختیکه مهارت های بدنی، اجتماعی، و زبانی را تحت تأثیر قرار می دهد. این اصطلاح را نخستین بار روان پزشکی با نام لئو کانردر دهۀ ۱۹۴۰ دربارۀ کودکانی به کار برد که بیش ازحد گوشه گیری می کردند و در خود فرو می رفتند. نشانه های آن معمولاً پیش از۲.۵سالگی بروز می یابد. اطفال مبتلا نسبت به محبت بی اعتنا یا بیزار به نظر می رسند، دیر زبان باز می کنند و بعد از آن هم یا صداهای بی معنی از خود در می آورند یا کلماتی را که می شنوند طوطی وار و مدام تکرار می کنند. آنان ممکن است وابستگی بی موردی به بعضی اشیا پیدا کنند. با این که کودکانی بسیار حسّاس اند، امکان دارد که هیچ واکنشی به درد یا خطر نشان ندهند. غالباً حرکات بدنی موزونی مثل تاب خوردن یا کف زدن دارند. درخودماندگی در اصل با چهار ویژگی مشخص می شود: تمایل به تنهایی، اصرار به تکرار و یک نواختی، نیاز به دستورالعمل های دقیق، و وجود برخی توانایی ها که در مقایسه با کمبودهای موجود استثنایی به نظر می رسند. امروز تشخیص بالینی درخودماندگی با معیارهای گسترده تری صورت می گیرد. در ۱۹۹۸، پژوهشگران امریکایی برخی از ناهنجاری های زمینه ساز را در مغز کودکانِ مبتلا تشخیص دادند. در این حالت، آمیگدال، مرتبط با احساسات، هیپوکامپ، مرتبط با یادگیری و حافظه، مخچه، مرتبط با حرکت و هماهنگی، و هستۀ دمی، مرتبط با تنظیم وظایف، همگی کوچک تر از حد طبیعی بودند. براساس آمار ۲۰۰۱ در امریکا، از هر ۵۰۰ کودک ممکن است یک کودک دچار درخودماندگی شود. نشانگان آسپرگر حالت خفیف و شایع ترِ درخودماندگی است. مبتلایان به این نشانگان موقعیت های اجتماعی را درک نمی کنند و قادر به ابراز احساسات و عواطف نیستند. این بیماران به موضوعی کوچک علاقۀ شدیدی دارند و ممکن است برای مدتی طولانی بر آن متمرکز شوند. آسپرگر اغلب تشخیص داده نمی شود و ممکن است از هر ۳۰۰ نفر یک شخص به آن مبتلا باشند که بیشتر مبتلایان مَردند. حدود ۲۵ درصد از مبتلایان به اوتیسم در اواخر نوجوانی به صرع دچار می شوند. هنوز درمان مؤثری برای این بیماری شناخته نشده است.
(یا: درخودماندگی) اختلالی عصب زیست شناختیکه مهارت های بدنی، اجتماعی، و زبانی را تحت تأثیر قرار می دهد. این اصطلاح را نخستین بار روان پزشکی با نام لئو کانردر دهۀ ۱۹۴۰ دربارۀ کودکانی به کار برد که بیش ازحد گوشه گیری می کردند و در خود فرو می رفتند. نشانه های آن معمولاً پیش از۲.۵سالگی بروز می یابد. اطفال مبتلا نسبت به محبت بی اعتنا یا بیزار به نظر می رسند، دیر زبان باز می کنند و بعد از آن هم یا صداهای بی معنی از خود در می آورند یا کلماتی را که می شنوند طوطی وار و مدام تکرار می کنند. آنان ممکن است وابستگی بی موردی به بعضی اشیا پیدا کنند. با این که کودکانی بسیار حسّاس اند، امکان دارد که هیچ واکنشی به درد یا خطر نشان ندهند. غالباً حرکات بدنی موزونی مثل تاب خوردن یا کف زدن دارند. درخودماندگی در اصل با چهار ویژگی مشخص می شود: تمایل به تنهایی، اصرار به تکرار و یک نواختی، نیاز به دستورالعمل های دقیق، و وجود برخی توانایی ها که در مقایسه با کمبودهای موجود استثنایی به نظر می رسند. امروز تشخیص بالینی درخودماندگی با معیارهای گسترده تری صورت می گیرد. در ۱۹۹۸، پژوهشگران امریکایی برخی از ناهنجاری های زمینه ساز را در مغز کودکانِ مبتلا تشخیص دادند. در این حالت، آمیگدال، مرتبط با احساسات، هیپوکامپ، مرتبط با یادگیری و حافظه، مخچه، مرتبط با حرکت و هماهنگی، و هستۀ دمی، مرتبط با تنظیم وظایف، همگی کوچک تر از حد طبیعی بودند. براساس آمار ۲۰۰۱ در امریکا، از هر ۵۰۰ کودک ممکن است یک کودک دچار درخودماندگی شود. نشانگان آسپرگر حالت خفیف و شایع ترِ درخودماندگی است. مبتلایان به این نشانگان موقعیت های اجتماعی را درک نمی کنند و قادر به ابراز احساسات و عواطف نیستند. این بیماران به موضوعی کوچک علاقۀ شدیدی دارند و ممکن است برای مدتی طولانی بر آن متمرکز شوند. آسپرگر اغلب تشخیص داده نمی شود و ممکن است از هر ۳۰۰ نفر یک شخص به آن مبتلا باشند که بیشتر مبتلایان مَردند. حدود ۲۵ درصد از مبتلایان به اوتیسم در اواخر نوجوانی به صرع دچار می شوند. هنوز درمان مؤثری برای این بیماری شناخته نشده است.
wikijoo: اوتیسم