اوتاویو بوتکیا ( تلفظ ؛ ۱ اوت ۱۸۹۴ – ۱۵ ژوئن ۱۹۲۷ ) رکابزن حرفه ای اهل ایتالیا بود که در رشتهٔ دوچرخه سواری جاده فعالیت می کرد. او توانست دو بار پیاپی در سال های ۱۹۲۴ و ۱۹۲۵ برندهٔ تور دو فرانس شود. جنازهٔ او در کنار جاده یافته شد و علت مرگش هنوز ناشناخته است.
... [مشاهده متن کامل]
بوتکیا هشتمین فرزند خانواده ای فقیر با نه فرزند بود. تنها یک سال به مدرسه رفت و پس از آن به کفاشی و آجرچینی مشغول شد. پدرش برای یافتن کار به آلمان رفت. بوتکیا بعدها ازدواج کرد و سه فرزند داشت.
بوتکیا با این که سوسیالیستی معتقد با عقاید ضد فاشیستی بود، در جنگ جهانی اول به یگان های تک تیرانداز ارتش ایتالیا پیوست. به مدت چهار سال، وظیفهٔ او انتقال پیام و تدارکات به جبههٔ اتریش با یک دوچرخهٔ تاشوی ویژه بود. طی جنگ، به مالاریا مبتلا شد و بارها وادار به فرار از اسارت شد. در ۳ نوامبر ۱۹۱۷ پس از نبرد کبارید که پوشش آتش برای نیروهای در حال عقب نشینی فراهم می کرد، در معرض حملهٔ شیمیایی قرار گرفت. در نزدیکی سکوالس اسیر شد؛ ولی حین انتقال، فرار کرد. پس از بازگشت به خطوط ایتالیایی ها دو عملیات شناسایی در مناطق تحت تصرف اتریش از جمله کوله اومبرتو ( محل زندگیش ) انجام داد. بعدها نشان برنز شجاعت به او اعطا شد.
پس از ترک خصومت، بوتکیا در سال ۱۹۱۹ به فرانسه رفت تا به بنایی اشتغال یابد. خانواده اش همچنان دچار فقر بودند و دختر کوچکش در سال ۱۹۲۱ در هفت سالگی درگذشت.
بوتکیا پس از ورود به دوچرخه سواری حرفه ای به ایتالیا بازگشت و در سال های ۱۹۲۰ و ۱۹۲۱ در چند مسابقه به پیروزی رسید.
بوتکیا در سال ۱۹۲۰ حرفه ای شد. تئودورو کارنیلی، رئیس یک اتحادیهٔ دوچرخه سواری، یک دوچرخهٔ مسابقه به او داد و او را تشویق کرد به اتحادیهٔ ورزشی پودنونه بپیوندد.
در سال ۱۹۲۳، بوتکیا رتبهٔ پنجم جیرو دیتالیا را به دست آورد که بهترین نتیجهٔ جیرو برای یک رکابزن تنها ( بدون تیم ) بود. این نتیجه، آنری پلیسیهٔ فرانسوی را ترغیب کرد که او را به تیم حرفه ای خود، اوتوموتو - هاچینسون جذب کند. اوتوموتو شرکت موتورسیکلت ساز فرانسوی بود که در ایتالیا نیز فروش داشت. هدف اوتوموتو از جذب بوتکیا، افزون بر پیروزی در تور دو فرانس، افزایش فروش در ایتالیا به واسطهٔ حضور بوتکیا بود.
... [مشاهده متن کامل]
بوتکیا هشتمین فرزند خانواده ای فقیر با نه فرزند بود. تنها یک سال به مدرسه رفت و پس از آن به کفاشی و آجرچینی مشغول شد. پدرش برای یافتن کار به آلمان رفت. بوتکیا بعدها ازدواج کرد و سه فرزند داشت.
بوتکیا با این که سوسیالیستی معتقد با عقاید ضد فاشیستی بود، در جنگ جهانی اول به یگان های تک تیرانداز ارتش ایتالیا پیوست. به مدت چهار سال، وظیفهٔ او انتقال پیام و تدارکات به جبههٔ اتریش با یک دوچرخهٔ تاشوی ویژه بود. طی جنگ، به مالاریا مبتلا شد و بارها وادار به فرار از اسارت شد. در ۳ نوامبر ۱۹۱۷ پس از نبرد کبارید که پوشش آتش برای نیروهای در حال عقب نشینی فراهم می کرد، در معرض حملهٔ شیمیایی قرار گرفت. در نزدیکی سکوالس اسیر شد؛ ولی حین انتقال، فرار کرد. پس از بازگشت به خطوط ایتالیایی ها دو عملیات شناسایی در مناطق تحت تصرف اتریش از جمله کوله اومبرتو ( محل زندگیش ) انجام داد. بعدها نشان برنز شجاعت به او اعطا شد.
پس از ترک خصومت، بوتکیا در سال ۱۹۱۹ به فرانسه رفت تا به بنایی اشتغال یابد. خانواده اش همچنان دچار فقر بودند و دختر کوچکش در سال ۱۹۲۱ در هفت سالگی درگذشت.
بوتکیا پس از ورود به دوچرخه سواری حرفه ای به ایتالیا بازگشت و در سال های ۱۹۲۰ و ۱۹۲۱ در چند مسابقه به پیروزی رسید.
بوتکیا در سال ۱۹۲۰ حرفه ای شد. تئودورو کارنیلی، رئیس یک اتحادیهٔ دوچرخه سواری، یک دوچرخهٔ مسابقه به او داد و او را تشویق کرد به اتحادیهٔ ورزشی پودنونه بپیوندد.
در سال ۱۹۲۳، بوتکیا رتبهٔ پنجم جیرو دیتالیا را به دست آورد که بهترین نتیجهٔ جیرو برای یک رکابزن تنها ( بدون تیم ) بود. این نتیجه، آنری پلیسیهٔ فرانسوی را ترغیب کرد که او را به تیم حرفه ای خود، اوتوموتو - هاچینسون جذب کند. اوتوموتو شرکت موتورسیکلت ساز فرانسوی بود که در ایتالیا نیز فروش داشت. هدف اوتوموتو از جذب بوتکیا، افزون بر پیروزی در تور دو فرانس، افزایش فروش در ایتالیا به واسطهٔ حضور بوتکیا بود.
