اوانگارد

آوانگارد. آوانگارد[ ۱] ( به فرانسوی: avant - garde ) یا پیشرو به هنرمندان یا آثاری به ویژه در حیطهٔ هنر، گفته می شود که ماهیتی تجربی، رادیکال یا نوآورانه دارند و در یک دورهٔ معین، پیشروترین اسلوب ها یا مضامین را در آثارشان استفاده کرده اند و اغلب بانی جنبش های نو بوده اند. [ ۲]
پیشرو بودن بیانگر گرایشی است که هنجارهای پذیرفته شده در اجتماع را عموماً در حیطهٔ فرهنگ به چالش می کشد. مفهوم وجود آوانگارد از نظر برخی، یکی از ویژگی های اصلی «شخصیت» نوگرایی به شمار می آید، که جدای از پست مدرنیسم است. بسیاری از هنرمندان، در دوران مدرن و همچنین در عصر حاضر، خود را مرتبط با جنبش پیشرو دانسته اند: از جنبش دادا از طریق موقعیت گرایان تا هنرمندان پسامدرنی همچون شاعران زبان. [ ۳]
آوانگارد اصطلاحی استعاری است که در نظریهٔ هنر و فلسفهٔ سیاسی به کار می رود. در زبان فرانسه، آوانگارد به طور تحت اللفظی به معنای طلایه دارِ ارتش است. [ ۴] این اصطلاح در اصل برای توصیف بخشی از ارتش که در حال پیشروی در میدان نبرد بود، استفاده می شد، و امروزه به هر گروهی - به ویژه هنرمندان - گفته می شود که خود را نوآور و جلوتر از اکثریت مردم می داند.
این اصطلاح همچنین دلالت بر ترویج اصلاحات اجتماعی رادیکال دارد. در طول زمان، اصطلاح آوانگارد با جنبش های مربوط به نظریه «هنر برای هنر» گره خورد، که اولویتشان در درجه اول گسترش مرزهای تجربه زیبایی شناختی بود، تا اصلاحات گستردهٔ اجتماعی.
نویسندگان متعددی در تلاش برای تعیین شاخصه های فعالیت آوانگارد با موفقیتی محدود روبرو شدند. یکی از مفیدترین و مورد احترام ترین تحلیل ها از آوانگاردیسم به مثابه پدیده ای فرهنگی متعلق به رساله نویس ایتالیایی، رناتو پوجولی*[ ۵] است که در کتابش به نام تئوری آوانگارد*[ ۶] در سال ۱۹۶۲ مطرح شده است. پس از بررسی وجوه تاریخی، اجتماعی، روانشناختی و فلسفی آوانگاردیسم، پوجیولی گسترهٔ تعمیم خود را فراتر از نمونه های منحصر به فرد هنر، شعر و موسیقی قرار می دهد تا نشان دهد که آوانگاردیست ها را می توان گروهی با آرمان ها و ارزش هایی مشترک دانست که تجلی آن سبک زندگی عصیان گرایانه ای است که انتخاب کرده اند، و این که فرهنگ آوانگارد را می توان شاخه ای از سبک زندگی بوهمین*[ ۷] به شمار آورد.
در حالی که آوانگارد سابقه قابل توجهی در موسیقی قرن بیستم دارد، در تئاتر و پرفورمنس آرت، و اغلب همراه با نوآوری های موسیقی و طراحی صدا، و همچنین پیشرفت در طراحی رسانه های بصری، بارزتر است. جنبش هایی در تاریخ تئاتر وجود دارد که مشخصه آنها کمک به سنت های آوانگارد در ایالات متحده و اروپا است. از جمله Fluxus، Happenings و Neo - Dada هستند.

آوانگارد (موشک). آوانگارد ( موشک هدایت پذیر بَرین صوتی ) ، یک موشک بالستیک قاره پیمای بَرین صوتی ساخت روسیه است که می تواند به عنوان موشک چندمنظوره به کار برود. این موشک که توانایی حمل کلاهک هسته ای را داراست، در ماه مارس سال ۲۰۱۸ در حضور ولادیمیر پوتین به عنوان یکی از شش جنگ افزار راهبردی روسیه معرفی شد. آوانگارد می تواند به عنوان یک سامانه هدایت پذیر در سرعت برین صوتی برای ایجاد خاصیت مانورپذیری در موشک های بالستیک سنگین همانند UR - 100UTTKh , R - 36M2 و RS - 28 Sarmat هم به کار برود. فناوری آوانگارد، مشابه با فناوری به کار رفته در موشک برین صوتی کینژال است و هردو در طبقه بندی سرعت برین صوتی جای می گیرند. البته در فاز شیرجه سرعت آن به طبقه بندی بیش بَرین صوتی و سرعت گرانشی هم می رسد. [ ۱] [ ۲] این موشک یکی از راهبردی ترین موشک های دنیاست
موشک آوانگارد چندین بار در سال ۲۰۱۴ و ۲۰۱۶ مورد آزمایش قرار گرفت و سرعت آن به بیش از ۹ ماخ ( ۱۱۲۰۰ کیلومتر درساعت ) رسید و اهداف خود را مورد اصابت قرار داد. مسئولین روسیه اعلام کردند که این موشک توانایی رسیدن به حداکثر سرعت ۲۷ ماخ را نیز دارد. در فاصله های نزدیک با نقطه اصابت، سرعت این موشک بسیار بالا خواهد بود و با وجود اینکه هدایت پذیر بوده و قابلیت مانورپذیری دارد، در برابر سامانه های دفاع موشکی کاملاً ایمن خواهد بود. ولادیمیر پوتین در سخنرانی خود در مورد این موشک گفت که «آوانگارد می تواند همانند شهاب سنگ یا آذرگوی به هدف خود اصابت کند. » درصورتی که یک کلاهک هسته ای به وسیلهٔ موشک آوانگارد پرتاب شود، قدرت تخریب آن برابر با دو مگاتن تی ان تی خواهد بود. [ ۳] [ ۴] ولادیمیر پوتین موشک های کینژال، سارمات و آوانگارد را به عنوان سه مورد از شش جنگ افزار برتر روسیه نام برده است.
• فیلم پرتاب موفقیت آمیز موشک آوانگارد در سایت آپارات
• گزارش مقاله آوانگارد از سایت اسپوتنیک. آی آر

آوانگارد. آوانْگارد (avant-garde)
(در فرانسه به معنی واحدِ جلودار نیروهای نظامی) در اصطلاح سیاسی و فرهنگی و هنری، پیشتاز و پیشرو را گویند. با خارج شدنِ کاربرد این واژه از حوزۀ نظامی، تا پیش از ۱۸۴۸ برای گروه های سیاسی جمهوری خواه یا سوسیالیست به کار رفت. سپس برپایۀ این نگرش که هنر پیشرو باید همان موضع پیشتازِ گروه های سیاسی در رهبری جامعه علیه بورژواها را داشته باشد، این اصطلاح به دنیای هنر و فرهنگ نیز راه یافت و هنرِ آوانگارد بیانگر گرایش های پیشرفتۀ اجتماعی به سوی سوسیالیسم شد. تا پیش از ۱۸۸۰، این اصطلاح در هر دو حوزۀ سیاسی و فرهنگی کاربردی یکسان داشت، اما پس از آن با پدیدآمدن تلقی «هنر برای هنر» و درپی آن زبان هنری، سیاست و هنر به دو جریان آوانگارد جدا از هم تبدیل، و رفته رفته آوانگاردیسم فرهنگی و هنری جایگزین آوانگاردیسم سیاسی شد. از آن پس آوانگارد به مثابۀ پدیده ای فرهنگی و هنری با شیوه های روز یا سنت های فاقد معنای گذشته درافتاد و سبک و جهتی نو به دیگران نمایاند و آفرینندگان پیشتاز چنین آثاری نیز آوانگارد خوانده شدند. هنرِ آوانگارد فراتر از درک عامه و فراتر از زمان خود تلقی می شود، و هرگاه عامه جهت آن را دریابند و شیوه های نو را بپذیرند، آوانگاردیسم از رونق می افتد. این اصطلاح در حوزۀ فرهنگ و هنر، در اواخر قرن ۱۹، نخستین بار به گروهی از نوآوران در زمینه های گوناگون هنری که جنبشی ضد واقع گرا پدید آوردند و شعار «هنر تجربی» را دستمایۀ کار خود کردند، اطلاق شد. سمبولیسم با شاعران پیشتازی در این سبک ازجمله پُل ورلن، آرتور رمبو، و مالارمه، از نخستین نمودهای این جنبش به شمار می رود. تا سال های آغازین قرن ۲۰، گرایش به پس زدن سنت ها به همۀ زمینه های اندیشه و فعالیت های انسانی راه یافت و آوانگاردیسم در هنرهای گوناگونی چون نقاشی، سینما و تئاتر، نمایش نامه نویسی، موسیقی، معماری، داستان نویسی و... شکل گرفت. از سال های ۱۹۵۰ به بعد، با بروز جنبش های متعددِ متأثر از آوانگاردیسم رادیکال و گرایش مشترک این جنبش ها به برداشتن فاصله میان هنر و زندگی، شکل دیگری از آوانگاردیسم پدید آمد که می کوشید هنر را به صورت زندگی درآورد و زندگی را به صورت اثری هنری نمایش دهد. آوانگارد در معنای جدید، هنری فراتر از درک عامه یا فرهنگ و هنر والا نیست، بلکه تنها بازتاب زیبایی شناسانه ای از فرهنگ عامه است. گرایش اساسی و همیشگی آوانگاردیسم به نوآوری با تفکر غالب جهان معاصر، یعنی مدرنیسم، همسو است و به رویکرد دیگری به نام پُست آوانگارد بدل شده است. در هنر و ادبیات ایران، سنت شکنی یا نوآوری هایی از آن گونه که شکل های جدید حاصل از آن در جای دیگری سابقه نداشته باشد، کمتر یافت می شود، اما پس از تأسیس مدرسۀ دارالفنون (۱۲۶۸ق) و بعدها پس از انقلاب مشروطه (۱۳۲۴ق) نوگرایی هایی در خلق آثار ادبی رخ نمود که سبب شد شماری از گونه های رایج در ادب امروز ایران، برای نخستین بار به ادب فارسی راه یابند. البته برخی سنت شکنی ها نیز وجود داشتند که به سبب تأثیرگذاریشان جریان ساز بودند و اشکالی نو در عرصۀ ادب فارسی آفریدند.