اواخر سلسله هان دوره ای از تاریخ چین از سال ۱۸۹ تا ۲۲۰ پس از میلاد بود که تقریباً همزمان با سلطنت پرآشوب آخرین فرمانروای سلسله هان، امپراتور شیان بود. در این دوره، کشور توسط شورش دستار زردها ( ۱۸۵–۲۰۵ ) به آشوب کشیده شد. سپس، امپراتوری هان توسط جنگ سالار دونگ ژئو ویران شد و به رژیم های منطقه ای که توسط جنگ سالاران مختلف اداره می شد، تجزیه شد، که برخی از آنها از اشراف و مقامات دربار امپراتوری هان بودند. یکی از آن جنگ سالاران، سائو سائو، به ظاهر، تحت حکومت امپراتور شیان به تدریج امپراتوری را دوباره متحد می کرد. امپراتور و دربارش در واقع توسط خود سائو سائو کنترل می شد که با مخالفت جنگ سالاران دیگر مواجه شد.
تلاش های سائو سائو برای متحد کردن کامل کشور در نبرد صخره های سرخ در سال ۲۰۸ و ۲۰۹ زمانی که ارتش های او توسط نیروهای متحد سان کوان و لیو بی شکست خوردند با شکست مواجه شد. سلسله هان به طور رسمی در سال ۲۲۰ پایان یافت، زمانی که پسر و وارث سائو سائو، سائو پی، امپراتور شیان را تحت فشار قرار داد تا به نفع خود از سلطنت کناره گیری کند. سائو پی امپراتور یک سرزمین جدید به نام سائو وی شد. یک سال بعد، در واکنش به غصب تاج و تخت هان توسط سائو پی، لیو بی خود را امپراتور لیو شو هان اعلام کرد. و در سال ۲۲۹، سان کوان از این راه پیروی کرد و خود را امپراتور سون وو شرقی اعلام کرد. دوره از سقوط سلسله هان در سال ۲۲۰ تا اتحاد مجدد چین تحت سلسله جین در ماه مه ۲۸۰ به عنوان دوران سه پادشاهی در تاریخ چین شناخته می شود.
در اواخر سلطنت امپراتور لینگ هان ( ۱۸۹–۱۶۸ ) ، بسیاری از مقامات دربار امپراتوری به محض مرگ امپراتور لینگ، هرج و مرج را در صحنه سیاسی پیش بینی کردند. یکی از آن مقامات، لیو یان، در سال ۱۸۸ به امپراتور لینگ پیشنهاد کرد که ریشه شورش های ارضی در آن زمان، از جمله جدی ترین شورش، شورش دستار زردها در سال ۱۸۴، این بود که بازرسان ( 刺史 ) فاقد اختیارات اداری قابل توجهی بودند. امپراتور لینگ، که توسط لیو یان متقاعد شده بود، عنوان بازرسان را به «فرماندار» ( 牧 ) تغییر داد و به آنها این اختیار را داد که مالیات بگیرند و نیروهای مسلح را در داخل مرزها فرماندهی کنند. لیو یان به عنوان فرماندار استان یی ( شامل حوضه سیچوان ) مأمور شد، در حالی که چندین مقام مهم دیگر نیز فرماندار شدند، از جمله لیو یو، که به عنوان فرماندار استان یی منصوب شد ( شامل شمال هبی، پکن، تیانجین و لیائونینگ امروزی ) . نفوذ فزاینده این فرمانداران استانی مبنایی بود که جنگ سالاران بعدی مناطق وسیعی از امپراتوری هان را کنترل می کردند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفتلاش های سائو سائو برای متحد کردن کامل کشور در نبرد صخره های سرخ در سال ۲۰۸ و ۲۰۹ زمانی که ارتش های او توسط نیروهای متحد سان کوان و لیو بی شکست خوردند با شکست مواجه شد. سلسله هان به طور رسمی در سال ۲۲۰ پایان یافت، زمانی که پسر و وارث سائو سائو، سائو پی، امپراتور شیان را تحت فشار قرار داد تا به نفع خود از سلطنت کناره گیری کند. سائو پی امپراتور یک سرزمین جدید به نام سائو وی شد. یک سال بعد، در واکنش به غصب تاج و تخت هان توسط سائو پی، لیو بی خود را امپراتور لیو شو هان اعلام کرد. و در سال ۲۲۹، سان کوان از این راه پیروی کرد و خود را امپراتور سون وو شرقی اعلام کرد. دوره از سقوط سلسله هان در سال ۲۲۰ تا اتحاد مجدد چین تحت سلسله جین در ماه مه ۲۸۰ به عنوان دوران سه پادشاهی در تاریخ چین شناخته می شود.
در اواخر سلطنت امپراتور لینگ هان ( ۱۸۹–۱۶۸ ) ، بسیاری از مقامات دربار امپراتوری به محض مرگ امپراتور لینگ، هرج و مرج را در صحنه سیاسی پیش بینی کردند. یکی از آن مقامات، لیو یان، در سال ۱۸۸ به امپراتور لینگ پیشنهاد کرد که ریشه شورش های ارضی در آن زمان، از جمله جدی ترین شورش، شورش دستار زردها در سال ۱۸۴، این بود که بازرسان ( 刺史 ) فاقد اختیارات اداری قابل توجهی بودند. امپراتور لینگ، که توسط لیو یان متقاعد شده بود، عنوان بازرسان را به «فرماندار» ( 牧 ) تغییر داد و به آنها این اختیار را داد که مالیات بگیرند و نیروهای مسلح را در داخل مرزها فرماندهی کنند. لیو یان به عنوان فرماندار استان یی ( شامل حوضه سیچوان ) مأمور شد، در حالی که چندین مقام مهم دیگر نیز فرماندار شدند، از جمله لیو یو، که به عنوان فرماندار استان یی منصوب شد ( شامل شمال هبی، پکن، تیانجین و لیائونینگ امروزی ) . نفوذ فزاینده این فرمانداران استانی مبنایی بود که جنگ سالاران بعدی مناطق وسیعی از امپراتوری هان را کنترل می کردند.
wiki: اواخر سلسله هان