اهسته

دوباره از کیا گارنیک آساطوریان گفتاورد می کنم:�بطور کلی در ایران فقط دو نژاد وجود دارد: یکی نژاد ایرانی و دیگری نژاد ترک که همان ترکمن ها هستند و جمعیت آنها هم بیش از نیم میلیون نفر نیست.
گوشه گوشه ایران متعلق به همه ایرانیان است. ترک زبان شدن بعضی از مردم ایران هم، از جمله در آذربایجان، جنبه ثانوی داشته و مربوط به سده های اخیر است و درباره آن تحقیقات بسیاری انجام شده است.
در ایران اصلا �فارس� وجود ندارد، فارس کیست؟! آیا گیلک ها فارس هستند یا نه؟ سیوندی ها چطور؟ کاشی فارس است یا نه؟ چطور می توان اهالی گز، ابیانه، سیوند، سمنان یا حتی گیلک ها و مازندرانی ها و… را که به زبان مادری خودشان صحبت می کنند و زبانشان دست کمی از کردی و بلوچی ندارد �فارس� پنداشت ولی کرد و بلوچ را نه؟!زبان فراقومی فارسی متعلق به همه خرده فرهنگ های ایران است. هیچ قومی در ایران نمی تواند ادعا کند من فارسم، حتی خود فارس ها در فارس. �*۱
*۱ - به پیوند دوم بنگرید.

تا جاییکه محققان و تبارشناسان ترکیه نیز این نگرش را پذیرفته و اجالتا نژاد خودرا به بیزانسی های ( رومیها ) پیشاعثمانی پیوند داده اند.
پس اون قبری که بالای سرش گریه می کنی اصلا مرده توش نیست که دنبال مرده ریگش می گردی!
با این همه، بازم غصه نخور، دلداده ای مث تو میتونه به دنبال دلدارش در خاور دریای یاد شده یا در شمال چین بگرده، گر چه هیچ تعهدی نمیدم که یارو هم تحویلت بگیره.
درضمن اونی که همچین چشمک زن، مشکوک می زنه خود تویی، این انگها و وصله ها مال شماهاس، به هر کسی نمی چسبه، چه برسد به استاد بزرگواری آن هم حکیم فردوسی یا دیگر شاعران بزرگ این آب ُ خاک، که آدمای جُلی مث تو اول باید دهنشون رو آب بکشند سپس نام اونها رو به زبون بیارند.
آن بزرگواران نه تنها مایه ی سربلندی ایران و هر ایرانی ( ازجمله خود تو ) هستند بلکه مایه ی افتخار و بالندگی مردم جهان بوده وباعث توانگری و غنای فرهنگ و ادبیات بشری شده اند.
پس درون هر میدانی که در حد و اندازه ی آن نیستی، مشو و مایه ی دردسر و رنجه دیگران مباش.
به گفته حافظ: // ای مگس عرصه ی سیمرغ نه جولانگه توست/ /عِرض خود می بری و زحمت ما می داری //

دوم اینکه از انبوه واژگان پارسی در ترکی، بسیاری از آنها در اصل واژگان آذری هستند که پس از محو شدن تدریجی این زبان در آذربایجان و جایگزینی ترکی بجای آن، همچنان به حیات خود در زبان مردم این دیار ادامه می دهند. ازجمله این واژگان، آهسته؛ که در ترکی آذری به خاطر یکی شدن حروف صدادار ، به شکل ساده تر آهستا یا آستا تلفظ می شود.
آهسته: آه=مراقب بودن و پاییدن ( مانند شاه، پناه ) اِسته=گرفته ( از کارواژه یا فعل اِستادن یعنی گرفتن، بِستان=بگیر )
پس آهسته یعنی مراقبت گرفته، آرام و با حواس جمع.
واژه آستین هم که در پارسی میانه آدَستینه ( دستینه ) بوده و به روشنی معنا را می رساند.
و نیز در زبان کهن ایران، واژه آهوک به بزکوهی، آهو یا غزال اطلاق می شده است.
آهو: آه=مراقب بودن و پاییدن و ( پسوند فاعلی مانند ترسو، شکمو ) پس آهو یعنی جانداری که همیشه مراقب خود است.
واژه آستان که با پسوند ِستان همخانواده است به معنی جا و مکان ( مانند لرستان، کردستان ) و همچنین با واژه اُستان.
در زبانهای هندواروپایی پیشوند - sta برای ساخت همین مفهوم است مانند state ( ایالت، استان ) یا stand ( ایستادن ) و واژه آستانه نیز در همین خانواده قرار می گیرد.
و اندیشه نمی کنید که اگر نام آستانه ترکی بود دلیلی نداشت قزاقستان آن را به ( نورسلطان ) تغییر دهد و پیه مسخره شدن را به خاطر تغییر چندباره پایتخت یا نام آن به تن خود بمالد.

در ضمن شاهد شما خودش هم مشکوک می زند و در این خصوص هم حرف و حدیث فراوانه!!!!!

واژه آهن نیز از این خانواده است. زیرا آهن ماده ایست که از مواد دیگر مراقبت می کند و آهستن هم به معنای مراقب بودن است.
گمان می رود که واژه "آهو" نیز از این ریشه باشد.