اهدای خون هنگامی رخ می دهد که یک فرد سالم به طور داوطلبانه مقدار مشخصی از خون خود را در یک مرکز انتقال خون هدیه می کند. خون اهدا شده پس از انجام آزمایش های غربالگری و تأیید سلامتی به منظور تهیه فراورده های خونی مورد استفاده قرار می گیرد یا از طریق بانک خون مراکز درمانی به افراد دیگر تزریق می شود. فرایند اهدا و تزریق به دریافت کنندگان، انتقال خون نام دارد.
در کشورهای توسعه یافته و اکثر کشورهای در حال توسعه، بیشترین اهدا کنندگان خون را افراد داوطلبی تشکیل می دهند که در قبال آن پولی دریافت نمی کنند. در کشورهای فقیرتر، افراد معمولاً خون خود را برای انتقال به اعضای خانواده یا دوستان شان اهدا می کنند؛ بنابراین انگیزه های مختلفی برای اهدا، شامل انجام عمل خیر، کمک به بهبود خویشاوندان، نیاز مالی و برای استفاده خودِ فرد در آینده ( اهدای اتولوگ ) وجود دارد. اهدای خون معمولاً بی خطر است، اما در برخی از اهداکنندگان ممکن است کبودی زیر جلدی یا احساس ضعف و بی حالی دست بدهد.
اهدا کنندگان برای مواردی که ممکن است باعث به خطرانداختن ایمنی خون شوند مورد ارزیابی قرار می گیرند. غربالگری شامل آزمایش برای آلودگی هایی مانند اچ آی وی و هپاتیت است که می توانند از طریق خون، منتقل شوند. همچنین انجام پرسش هایی در مورد پیشینه پزشکی و معاینه فیزیکی دهندهٔ خون می تواند از به خطر افتادن سلامتی او جلوگیری کند. فاصله بین دو اهدای خون در کشورهای مختلف متفاوت است، به عنوان مثال در ایران این زمان ۸ هفته ( ۵۶ روز ) برای اهدای خون کامل است.
روش و مقدار خونی که از دهندگان گرفته می شود نیز متفاوت است، اما معمولاً برای خون کامل این مقدار ۵۰۰ سی سی است. بسیاری از اجزای سازنده خون، عمر مفید کوتاهی دارند و نگهداری و عرضه مداوم آن ها با مشکلاتی همراه است. امور مربوط به اهدای خون در کشورهای مختلف توسط سازمان های متفاوتی انجام می پذیرد، مثلاً در استرالیا توسط «سرویس خون صلیب سرخ» این کشور و در ایران توسط سازمان انتقال خون انجام می گیرد. از نظر سازمان بهداشت جهانی وجود ۲ درصد اهداکننده در جامعه قابل قبول است. این آمار در کشور ایران برابر با ۲/۲ درصد است. [ ۱]
برای ترغیب مردم جهان به اهدای خون و افزایش سطح آگاهی آنان، روز ۱۴ ژوئن ( ۲۴ خرداد ) به عنوان روز جهانی اهدا کنندگان خون نام گذاری شده است. سازمان بهداشت جهانی، جامعه بین المللی انتقال خون، اتحادیه بین المللی سازمان اهداکنندگان خون و فدراسیون بین المللی جمعیت های صلیب سرخ و هلال احمر چهار ارگان جهانی حامی اهدای خون هستند. [ ۲]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر کشورهای توسعه یافته و اکثر کشورهای در حال توسعه، بیشترین اهدا کنندگان خون را افراد داوطلبی تشکیل می دهند که در قبال آن پولی دریافت نمی کنند. در کشورهای فقیرتر، افراد معمولاً خون خود را برای انتقال به اعضای خانواده یا دوستان شان اهدا می کنند؛ بنابراین انگیزه های مختلفی برای اهدا، شامل انجام عمل خیر، کمک به بهبود خویشاوندان، نیاز مالی و برای استفاده خودِ فرد در آینده ( اهدای اتولوگ ) وجود دارد. اهدای خون معمولاً بی خطر است، اما در برخی از اهداکنندگان ممکن است کبودی زیر جلدی یا احساس ضعف و بی حالی دست بدهد.
اهدا کنندگان برای مواردی که ممکن است باعث به خطرانداختن ایمنی خون شوند مورد ارزیابی قرار می گیرند. غربالگری شامل آزمایش برای آلودگی هایی مانند اچ آی وی و هپاتیت است که می توانند از طریق خون، منتقل شوند. همچنین انجام پرسش هایی در مورد پیشینه پزشکی و معاینه فیزیکی دهندهٔ خون می تواند از به خطر افتادن سلامتی او جلوگیری کند. فاصله بین دو اهدای خون در کشورهای مختلف متفاوت است، به عنوان مثال در ایران این زمان ۸ هفته ( ۵۶ روز ) برای اهدای خون کامل است.
روش و مقدار خونی که از دهندگان گرفته می شود نیز متفاوت است، اما معمولاً برای خون کامل این مقدار ۵۰۰ سی سی است. بسیاری از اجزای سازنده خون، عمر مفید کوتاهی دارند و نگهداری و عرضه مداوم آن ها با مشکلاتی همراه است. امور مربوط به اهدای خون در کشورهای مختلف توسط سازمان های متفاوتی انجام می پذیرد، مثلاً در استرالیا توسط «سرویس خون صلیب سرخ» این کشور و در ایران توسط سازمان انتقال خون انجام می گیرد. از نظر سازمان بهداشت جهانی وجود ۲ درصد اهداکننده در جامعه قابل قبول است. این آمار در کشور ایران برابر با ۲/۲ درصد است. [ ۱]
برای ترغیب مردم جهان به اهدای خون و افزایش سطح آگاهی آنان، روز ۱۴ ژوئن ( ۲۴ خرداد ) به عنوان روز جهانی اهدا کنندگان خون نام گذاری شده است. سازمان بهداشت جهانی، جامعه بین المللی انتقال خون، اتحادیه بین المللی سازمان اهداکنندگان خون و فدراسیون بین المللی جمعیت های صلیب سرخ و هلال احمر چهار ارگان جهانی حامی اهدای خون هستند. [ ۲]
wiki: اهدای خون