انگلستان در عهد آنگلوساکسون ها. این نوشتار به طور خلاصه به تاریخ انگلستان در عهد آنگلوساکسون ها می پردازد.
آنگلوساکسون ها اقوامی ژرمن بودند که در انتهای سده ۴ میلادی و سال های آغازین سده ۵ میلادی، انگلستان را از تصرف رومیان خارج کرده، نام خود را به این خطه داده، و کشور و ملت انگلستان را پایه گذاردند.
از جمله آنگلوساکسون ها می توان به «آنگل ها»، «گوت ها»، «فریزی ها» و «ساکسون ها» اشاره نمود. قبرهای منطقه ساتن هو، به همراه یادداشت های راهبانی چون عالیجناب «بید»، اطلاعات مربوط به تاریخ آن ها را بیان می کند.
در انتهای سده ۴ میلادی، رهبر رومی انگلستان از قبایل ژرمنی خواست که در انگلستان مستقر گردند. او با این تصمیم می خواست که ژرمن ها را متحدانی صمیمی برای بخش رومی انگلستان سازد تا از حملات پیکت ها جلوگیری کند.
اما نتیجه خلاف انتظار بود. سیل اقوام ژرمن، در آغاز سده ۵ میلادی، رومیان انگلیسی را ناگزیر به ترک جزیره نمود و سلت ها را نیز به سمت غرب به عقب راند. آغاز قرون وسطا در انگلستان را همزمان با همین تهاجم ها ذکر کرده اند.
پیش از آمدن مسیحیت توسط رومی ها، مردم پیرو مذاهب سلتی و ژرمنی - مشتمل بر انواعی از ستایش و پرستش طبیعت - بودند. ۱۵۰ سال پس از آخرین یورش های ژرمن ها، پاپ گرگوری کبیر رهبر کلیسای کاتولیک، جرات کرد که میسیونرهای خود را به رهبری سنت آگوستین به سوی انگلوساکسون ها بفرستد. شاه کنت از انگلوساکسون ها با شاهزاده ای مسیحی از فرانک ها ازدواج کرد. این ازدواج، شاه کنت را مسیحی کرد و به موجب همکاری شاه کنت با اگوستین، مسیحیت در جزیره گسترش یافت. تا سده هفتم، مسیحیان انگلستان تحت نظارت و کنترل مذهبی کلیسای رم قرار گرفتند.
در این زمان انگلستان از وحدت سیاسی برخوردار نبوده و به چندین کشور متخاصم تقسیم شده بود؛ که از جمله مهم ترین آن ها می توان به نورثامبریا، مرسیا، کنت و وسکس اشاره نمود.
سرانجام در سال ۸۲۹ میلادی، کلیه این ممالک، اگبرت، شاه وقت وسکس را به عنوان پادشاه انگلستان برگزیدند. اگبرت نخستین پادشاه از سلسله ساکسون های غربی بود؛ با این وجود در اسکاتلند و ایرلند حکومت های محلی دیگری قدرت داشتند.
در زمان جانشینان اگبرت، انگلستان با هجوم اقوام نورمان مواجه گردید. در سده ۹ میلادی، آلفرد کبیر از وسکس بزرگ ترین پادشاه انگلیس شمرده شد. او وایکینگهای دانمارکی را در سال ۸۷۸ میلادی شکست داد، و آن ها را وادار کرد تا تقسیم انگلستان را به دو قسمت پادشاهی وسکس و دانلا به رسمیت بشناسند. آلفرد کبیر مدارس زیادی ساخت، نیروی دریایی بریتانیا را تشکیل داد و لندن را از دست دانمارکی ها خارج کرد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفآنگلوساکسون ها اقوامی ژرمن بودند که در انتهای سده ۴ میلادی و سال های آغازین سده ۵ میلادی، انگلستان را از تصرف رومیان خارج کرده، نام خود را به این خطه داده، و کشور و ملت انگلستان را پایه گذاردند.
از جمله آنگلوساکسون ها می توان به «آنگل ها»، «گوت ها»، «فریزی ها» و «ساکسون ها» اشاره نمود. قبرهای منطقه ساتن هو، به همراه یادداشت های راهبانی چون عالیجناب «بید»، اطلاعات مربوط به تاریخ آن ها را بیان می کند.
در انتهای سده ۴ میلادی، رهبر رومی انگلستان از قبایل ژرمنی خواست که در انگلستان مستقر گردند. او با این تصمیم می خواست که ژرمن ها را متحدانی صمیمی برای بخش رومی انگلستان سازد تا از حملات پیکت ها جلوگیری کند.
اما نتیجه خلاف انتظار بود. سیل اقوام ژرمن، در آغاز سده ۵ میلادی، رومیان انگلیسی را ناگزیر به ترک جزیره نمود و سلت ها را نیز به سمت غرب به عقب راند. آغاز قرون وسطا در انگلستان را همزمان با همین تهاجم ها ذکر کرده اند.
پیش از آمدن مسیحیت توسط رومی ها، مردم پیرو مذاهب سلتی و ژرمنی - مشتمل بر انواعی از ستایش و پرستش طبیعت - بودند. ۱۵۰ سال پس از آخرین یورش های ژرمن ها، پاپ گرگوری کبیر رهبر کلیسای کاتولیک، جرات کرد که میسیونرهای خود را به رهبری سنت آگوستین به سوی انگلوساکسون ها بفرستد. شاه کنت از انگلوساکسون ها با شاهزاده ای مسیحی از فرانک ها ازدواج کرد. این ازدواج، شاه کنت را مسیحی کرد و به موجب همکاری شاه کنت با اگوستین، مسیحیت در جزیره گسترش یافت. تا سده هفتم، مسیحیان انگلستان تحت نظارت و کنترل مذهبی کلیسای رم قرار گرفتند.
در این زمان انگلستان از وحدت سیاسی برخوردار نبوده و به چندین کشور متخاصم تقسیم شده بود؛ که از جمله مهم ترین آن ها می توان به نورثامبریا، مرسیا، کنت و وسکس اشاره نمود.
سرانجام در سال ۸۲۹ میلادی، کلیه این ممالک، اگبرت، شاه وقت وسکس را به عنوان پادشاه انگلستان برگزیدند. اگبرت نخستین پادشاه از سلسله ساکسون های غربی بود؛ با این وجود در اسکاتلند و ایرلند حکومت های محلی دیگری قدرت داشتند.
در زمان جانشینان اگبرت، انگلستان با هجوم اقوام نورمان مواجه گردید. در سده ۹ میلادی، آلفرد کبیر از وسکس بزرگ ترین پادشاه انگلیس شمرده شد. او وایکینگهای دانمارکی را در سال ۸۷۸ میلادی شکست داد، و آن ها را وادار کرد تا تقسیم انگلستان را به دو قسمت پادشاهی وسکس و دانلا به رسمیت بشناسند. آلفرد کبیر مدارس زیادی ساخت، نیروی دریایی بریتانیا را تشکیل داد و لندن را از دست دانمارکی ها خارج کرد.
