در زیست شناسی به نوع و تعداد و ترتیب قرار گرفتن انگشتان دست و پا یا بال ها در جانداران چهاراندام، انگشت بندی یا داکتیلی ( انگلیسی: Dactyly ) می گویند.
بررسی نوع انگشت بندی جانداران بر پایهٔ تعداد انگشت ها نشان می دهد که می شود همه جانداران را به پنج دستهٔ یک انگشتی ها، دوانگشتی ها، سه انگشتی ها، چهارانگشتی ها و پنج انگشتی ها تقسیم کرد.
انگشت بندی جانداران همچنین می تواند تحت تأثیر نقص های مادرزادی شکل گرفته باشد؛ نقص هایی چون انگشت چسبی، پُرانگشتی، کم انگشتی و خمیده انگشتی.
به جاندارانی که در هر دست یا پا پنج انگشت دارند جانداران پنج انگشتی می گویند. به طور سنتی باور بر این است که نیاکان همه چهاراندامان زنده امروزی دست و پاهای پنج انگشتی داشته اند، اگرچه بسیاری از گونه ها در حال حاضر برخی یا تمام انگشت های خود را با فرایند فرگشت از دست داده اند یا دچار دگرگونی شده اند. با این حال، این دیدگاه توسط استیون جی گولد در مقاله ۱۹۹۱ او به نام «هشت ( یا کمتر ) خوکچه کوچک» به چالش کشیده شد. او در این نوشتار، چندانگشتی بودن در چهارپایان اولیه را بررسی کرده و تخصصی شدن کار انگشت ها از طریق کاهش تعداد آن ها را توصیف کرده است.
خزندگان امروزی پنج انگشتی اند. سگ ها و گربه ها در پنجه های خود چهارانگشتی اند اما با حساب شست کوچکی که بالاتر از انگشتان خود دارند و به شستک معروف است، می توان آن ها را هم پنج انگشتی به شمار آورد.
به گونه چینشی در دست و پای جاندار می گویند که شامل چهار انگشت باشد، مانند بسیاری از دوزیستان، پرندگان و دایناسورهای دَدپا.
از نمونه های جانوران سه انگشتی می تواند کرگدن و نیاکان اسب مانند نیااسب و توسنچه و تنبل سه انگشتی را برشمرد. برخی از پرندگان نیز دارای سه انگشت هستند که عبارتند از شترمرغ استرالیایی، هوبره و بلدرچین.
برین موش آهوان و تنبل های دوانگشتی از دوانگشتی ها هستند. در انسان از این نام برای نوعی ناهنجاری جسمانی استفاده می شود که در آن انگشت های میانی دست یا پا موجود نباشد و تنها انگشت شست و انگشت پنجم یا انگشتان بزرگ و کوچک باقی مانده باشند. پستانداران شکافته سُم ( مانند گوزن، گوسفند و گاو - جفت سم سانان ) و همچنین شترمرغ دوانگشتی هستند.
اسب های امروزی و سایر گروه اسبیان و همچنین کانگوروهای استواردُم یک انگشتی هستند. تک انگشتی بودن کارکردمحور نیز در جانداران رخ می دهد بدین معنی که وزن بدن تنها روی یکی از انگشتان چندگانه آن ها قرار می گیرد که دایناسور ددپایی به نام وسپروسور نمونه آن است. خزنده بال سانی به نام نیکتوسور نیز روی اندام جلویی خود تنها یک انگشت بالی داشت که با این وصف می توان او را هم یک انگشتی دانست.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفبررسی نوع انگشت بندی جانداران بر پایهٔ تعداد انگشت ها نشان می دهد که می شود همه جانداران را به پنج دستهٔ یک انگشتی ها، دوانگشتی ها، سه انگشتی ها، چهارانگشتی ها و پنج انگشتی ها تقسیم کرد.
انگشت بندی جانداران همچنین می تواند تحت تأثیر نقص های مادرزادی شکل گرفته باشد؛ نقص هایی چون انگشت چسبی، پُرانگشتی، کم انگشتی و خمیده انگشتی.
به جاندارانی که در هر دست یا پا پنج انگشت دارند جانداران پنج انگشتی می گویند. به طور سنتی باور بر این است که نیاکان همه چهاراندامان زنده امروزی دست و پاهای پنج انگشتی داشته اند، اگرچه بسیاری از گونه ها در حال حاضر برخی یا تمام انگشت های خود را با فرایند فرگشت از دست داده اند یا دچار دگرگونی شده اند. با این حال، این دیدگاه توسط استیون جی گولد در مقاله ۱۹۹۱ او به نام «هشت ( یا کمتر ) خوکچه کوچک» به چالش کشیده شد. او در این نوشتار، چندانگشتی بودن در چهارپایان اولیه را بررسی کرده و تخصصی شدن کار انگشت ها از طریق کاهش تعداد آن ها را توصیف کرده است.
خزندگان امروزی پنج انگشتی اند. سگ ها و گربه ها در پنجه های خود چهارانگشتی اند اما با حساب شست کوچکی که بالاتر از انگشتان خود دارند و به شستک معروف است، می توان آن ها را هم پنج انگشتی به شمار آورد.
به گونه چینشی در دست و پای جاندار می گویند که شامل چهار انگشت باشد، مانند بسیاری از دوزیستان، پرندگان و دایناسورهای دَدپا.
از نمونه های جانوران سه انگشتی می تواند کرگدن و نیاکان اسب مانند نیااسب و توسنچه و تنبل سه انگشتی را برشمرد. برخی از پرندگان نیز دارای سه انگشت هستند که عبارتند از شترمرغ استرالیایی، هوبره و بلدرچین.
برین موش آهوان و تنبل های دوانگشتی از دوانگشتی ها هستند. در انسان از این نام برای نوعی ناهنجاری جسمانی استفاده می شود که در آن انگشت های میانی دست یا پا موجود نباشد و تنها انگشت شست و انگشت پنجم یا انگشتان بزرگ و کوچک باقی مانده باشند. پستانداران شکافته سُم ( مانند گوزن، گوسفند و گاو - جفت سم سانان ) و همچنین شترمرغ دوانگشتی هستند.
اسب های امروزی و سایر گروه اسبیان و همچنین کانگوروهای استواردُم یک انگشتی هستند. تک انگشتی بودن کارکردمحور نیز در جانداران رخ می دهد بدین معنی که وزن بدن تنها روی یکی از انگشتان چندگانه آن ها قرار می گیرد که دایناسور ددپایی به نام وسپروسور نمونه آن است. خزنده بال سانی به نام نیکتوسور نیز روی اندام جلویی خود تنها یک انگشت بالی داشت که با این وصف می توان او را هم یک انگشتی دانست.
wiki: انگشت بندی