انگرا دو هروئیسمو

آنگرا دو هروئیسمو. آنگرا دو هروئیسمو ( به پرتغالی: Angra do Heroísmo ) یکی از شهرها و شهرداری های کشور پرتغال است.
این بندر جزیرهٔ ترسه یرا در جزیره های آزور بیش از سه قرن حلقهٔ ارتباط اروپا و «دنیای جدید» بود. در قرن پانزده این بندر محل توقف کشتی های پرتغالی بود که از جزایر هند شرقی به اروپا بازمی گشتند. این بندر در پناه تپه هایی قرار گرفته که مانع از ورود بادهای دائمی به آن هستند و انتخاب دریانوردان اولیهٔ اقیانوس اطلس از این لحاظ واقعاً تحسین آمیز است. بندر از دو آبگیر طبیعی تشکیل می شد، آبگیر چراغ دریایی و آبگیر لنگرگاه ( آنگرا به زبان پرتغالی ) که شهر نامش را از دومی گرفته است. کمی پس از تأسیس آنگرا، دژهای بزرگ سائوسباستیائو و سائو فیلیپ ( امروز، سائو ژوائو بابتیستا ) ساخته شد و بندر مجهز به یک سیستم دفاعی نفوذناپذیر شد. در عین حال، بر مبنای نقشهٔ یک شهر اصیل و واقعی، منتها با جرح و تعدیل های لازم جهت جلوگیری از بادهای دائمی، شهری در آن جا بنا شد؛ بنابراین آنگرا دو هروئیزمو نمونهٔ منحصر به فردی از تطبیق یک مدل شهری با شرایط اقلیمی است. پس از این که در ۱۵۳۴ آنگرا مقر اسقف اعظم جزیره های آزور شد، چند یادمان باروک در این شهر ساخته شد. این یادمان ها عبارت اند از کلیسای جامع سان تیسیمو سالوادور، کلیساهای میزریکوردیا و سانتواسپریتو، و دیرهای فرانسیسکان ها و ژزوئیت ها. در ۱۹۸۳ مرکز تاریخی شهر وارد فهرست میراث جهانی شد. از آن هنگام، یونسکو چندین هیئت متخصص اعزام کرده است تا به مقامات شهر در تهیهٔ برنامهٔ برای حفظ این ناحیه، به عنوان بخشی از یک برنامهٔ سراسری توسعهٔ شهری، یاری دهد. مرمت یادمان ها و خانه هایی که از زلزله صدمه دیده اند، با حفظ سنت های معماری ترسه یرا و هماهنگی و اصالت شهر، در این برنامه درجهٔ اول اهمیت را دارد.