اَنکیانو (قرن ۷ق)
حاکم مغول فارس در زمان ایلخانان. شخصی کاردان بود و به اندک زمانی بر اوضاع فارس مسلط شد. در کارها طریق عدل و انصاف در پیش گرفت و نابسامانی های موجود را از بین برد. اهل فضل و آگاه به علوم دینی بود و با علما و مشایخ دینی مباحثه می کرد. سخت گیری و دقت عمل او در امور اقتصادی و اجرایی، موجب درگیری وی و وابستگان
ابش خاتون از اتابکان فارس شد تا آن جا که او را نزد ایلخان به حیف و میل اموال و استقلال طلبی متهم کردند. وی را به اردوی
ایلخانی فرا خواندند و به «یرغو» (دادگاه مغولی) کشاندند، اما گناهی بر او ثابت نشد. با وجود این، به رسم مغول ها که چون فردی مورد خشم قرار می گرفت و گناهش اثبات نمی شد به سفرهای دور می فرستادند، انکیانو را به سفارت دربار قاآن به چین فرستادند. سعدی دربارۀ او چند قصیده سروده است که همگی مشتمل بر نصیحت و موعظه است.
