آنکلساریا تهمورث دین شاه. آنْکلِساریا، تهمورث دین شاه (۱۸۴۲ـ بمبئی ۱۹۰۳)(Anklesaria, Tahmuras Dinshah)
موبد زردشتی و ایران شناس هندی. نزد پدرش و سپس در مدرسه ای دینی در سورت (سورات) درس خواند و در سلک موبدان درآمد. در بمبئی به مطالعات اوستایی و زبان پهلوی پرداخت و سانسکریت را نیز آموخت. زبان های گجراتی، اردو و فارسی را به خوبی می دانست و با زبان های فرانسه، آلمانی و انگلیسی آشنایی داشت. در ۱۸۷۴ استاد مطالعات اوستایی و پهلوی در مدرسه ملافیروز در بمبئی شد. شماری از آثار پهلوی را ویراست کرد که پس از مرگش توسط پسر او، بهرام گور تهمورث، به چاپ رسید. از آثارش: ترجمۀ داتستان دینیک به گجراتی (۱۸۷۲)؛ ترجمۀ سیاوخش نامۀ رستم پشوتن به گجراتی (بمبئی، ۱۸۷۳)؛ ترجمۀ اردویسوریشت به گجراتی (بمبئی، ۱۸۷۴)؛ و ویرایش خرده اوستا (بمبئی، ۱۸۸۱)؛ بهرۀ دوم مادیگان هزار داتستان (بمبئی، ۱۹۱۳)؛ مینوی خرد (۱۹۱۳)؛ بندهش (۱۹۰۸).
موبد زردشتی و ایران شناس هندی. نزد پدرش و سپس در مدرسه ای دینی در سورت (سورات) درس خواند و در سلک موبدان درآمد. در بمبئی به مطالعات اوستایی و زبان پهلوی پرداخت و سانسکریت را نیز آموخت. زبان های گجراتی، اردو و فارسی را به خوبی می دانست و با زبان های فرانسه، آلمانی و انگلیسی آشنایی داشت. در ۱۸۷۴ استاد مطالعات اوستایی و پهلوی در مدرسه ملافیروز در بمبئی شد. شماری از آثار پهلوی را ویراست کرد که پس از مرگش توسط پسر او، بهرام گور تهمورث، به چاپ رسید. از آثارش: ترجمۀ داتستان دینیک به گجراتی (۱۸۷۲)؛ ترجمۀ سیاوخش نامۀ رستم پشوتن به گجراتی (بمبئی، ۱۸۷۳)؛ ترجمۀ اردویسوریشت به گجراتی (بمبئی، ۱۸۷۴)؛ و ویرایش خرده اوستا (بمبئی، ۱۸۸۱)؛ بهرۀ دوم مادیگان هزار داتستان (بمبئی، ۱۹۱۳)؛ مینوی خرد (۱۹۱۳)؛ بندهش (۱۹۰۸).