آنکتیل دوپرون آبراهام یاسنت. آنْکِتیل دوپرون، آبراهام یاسَنْت (۱۷۳۱ـ۱۸۰۵)(Anquetil-Duperron, Abraham Haycinte)
خاورشناس و مترجم فرانسوی. زبان های شرقی را در دانشگاه پاریس و در هلند آموخت و سپس در کتابخانۀ شاهی پاریس (کتابخانۀ ملی کنونی) به کار پرداخت. در کتابخانۀ شاهی به زبان و دین ایران باستان علاقه مند شد و برای فراگیری بهتر فارسی و زبان های کهن ایرانی و یافتن متون مقدس زردشتی به هند رفت (۱۷۵۵). در دورۀ اقامتش در هند (۱۷۵۵ـ۱۷۶۱) در جاهایی مانند پوندیشری (پوندیچری) و سورت (سورات) زبان های کهن و نو فارسی، سانسکریت و برخی زبان های دیگر هندی مانند تامیلی و تلگو را آموخت و زبان و اسرار آیین ایران باستان را از موبدان پارسی فراگرفت. وی اوستا را به زبان فرانسوی برگردانید (۱۷۶۰) و مجموعه ای گران بها از ۱۶۰ دست نویس شرقی، شامل ۹۲ نسخۀ فارسی و دو نسخه از کتاب های مقدس ایران باستان، گرد آورد و به فرانسه بازگشت (۱۷۶۲) و این مجموعه را به کتابخانۀ شاهی اهدا کرد. ترجمۀ فرانسوی او از اوستا که در ۱۷۷۱ در ۳ جلد انتشار یافت، نخستین ترجمۀ یک متن مقدس شرقی کهن، به جز کتاب مقدس، به زبان های اروپایی است. این ترجمه به سبب عدم آشنایی کامل او با زبان اوستایی و پهلوی نارسایی هایی دارد. وی بقیۀ عمرش را در تنگدستی به مطالعه و پژوهش تاریخ و جغرافیای هند و آیین و رسوم مردم آن سرزمین گذراند، اما حاضر به پذیرفتن مستمری از دولت های پیش و پس از انقلاب فرانسه نشد. از دیگر آثارش: قانون گذاری شرقی (۱۷۷۸)؛ پژوهش های تاریخی و جغرافیایی دربارۀ هند (۱۷۸۶)؛ هند در ارتباط با اروپا (۱۷۹۸)؛ ترجمۀ اوپانیشاد به لاتینی (۱۸۰۱ـ۱۸۰۲).
خاورشناس و مترجم فرانسوی. زبان های شرقی را در دانشگاه پاریس و در هلند آموخت و سپس در کتابخانۀ شاهی پاریس (کتابخانۀ ملی کنونی) به کار پرداخت. در کتابخانۀ شاهی به زبان و دین ایران باستان علاقه مند شد و برای فراگیری بهتر فارسی و زبان های کهن ایرانی و یافتن متون مقدس زردشتی به هند رفت (۱۷۵۵). در دورۀ اقامتش در هند (۱۷۵۵ـ۱۷۶۱) در جاهایی مانند پوندیشری (پوندیچری) و سورت (سورات) زبان های کهن و نو فارسی، سانسکریت و برخی زبان های دیگر هندی مانند تامیلی و تلگو را آموخت و زبان و اسرار آیین ایران باستان را از موبدان پارسی فراگرفت. وی اوستا را به زبان فرانسوی برگردانید (۱۷۶۰) و مجموعه ای گران بها از ۱۶۰ دست نویس شرقی، شامل ۹۲ نسخۀ فارسی و دو نسخه از کتاب های مقدس ایران باستان، گرد آورد و به فرانسه بازگشت (۱۷۶۲) و این مجموعه را به کتابخانۀ شاهی اهدا کرد. ترجمۀ فرانسوی او از اوستا که در ۱۷۷۱ در ۳ جلد انتشار یافت، نخستین ترجمۀ یک متن مقدس شرقی کهن، به جز کتاب مقدس، به زبان های اروپایی است. این ترجمه به سبب عدم آشنایی کامل او با زبان اوستایی و پهلوی نارسایی هایی دارد. وی بقیۀ عمرش را در تنگدستی به مطالعه و پژوهش تاریخ و جغرافیای هند و آیین و رسوم مردم آن سرزمین گذراند، اما حاضر به پذیرفتن مستمری از دولت های پیش و پس از انقلاب فرانسه نشد. از دیگر آثارش: قانون گذاری شرقی (۱۷۷۸)؛ پژوهش های تاریخی و جغرافیایی دربارۀ هند (۱۷۸۶)؛ هند در ارتباط با اروپا (۱۷۹۸)؛ ترجمۀ اوپانیشاد به لاتینی (۱۸۰۱ـ۱۸۰۲).