انوری اَبیوردی، محمد بن علی ( ـ بلخ پس از ۵۸۲ق)
شاعر ایرانی. از مردم بازنه/بدنۀ ابیورد بود. در آغاز خاوری تخلّص می کرد. به موصل، بغداد، بلخ، و نیشابور سفر کرد. در مرو به دربار سلجوقی پیوست و او را مدح گفت. در اواخر عمر، از دربار کناره گرفت و در بلخ گوشه نشین شد. کسان بسیاری را مدح کرده و با رشید وطواط رابطه ای دوستانه داشته است. در علوم عقلی و نقلی، نجوم، موسیقی، و ادب عرب دست داشت. زبان غزلیات او ساده و زبان قصایدش فضل فروشانه است. قصاید انوری در شعر فارسی برجستگی دارد. البشارات فی شرح الاشارات/ بشارات الاشارات در شرحی بر اشارات ابن سینا، منسوب به اوست. دیوان انوری به کوشش مدرس رضوی در دو جلد به چاپ رسیده است (تهران، ۱۳۳۷ش).
شاعر ایرانی. از مردم بازنه/بدنۀ ابیورد بود. در آغاز خاوری تخلّص می کرد. به موصل، بغداد، بلخ، و نیشابور سفر کرد. در مرو به دربار سلجوقی پیوست و او را مدح گفت. در اواخر عمر، از دربار کناره گرفت و در بلخ گوشه نشین شد. کسان بسیاری را مدح کرده و با رشید وطواط رابطه ای دوستانه داشته است. در علوم عقلی و نقلی، نجوم، موسیقی، و ادب عرب دست داشت. زبان غزلیات او ساده و زبان قصایدش فضل فروشانه است. قصاید انوری در شعر فارسی برجستگی دارد. البشارات فی شرح الاشارات/ بشارات الاشارات در شرحی بر اشارات ابن سینا، منسوب به اوست. دیوان انوری به کوشش مدرس رضوی در دو جلد به چاپ رسیده است (تهران، ۱۳۳۷ش).