انوانسیون در موسیقی، ساخته ای کوتاه و معمولاً برای یک ساز شستی دار با کنترپوان دوبخشی است. ( آثاری که سبکی مشابه انوانسیون دارند ولی از کنترپوان سه بخشی سود می جویند، به عنوان سینفونیا شناخته می شوند. اگرچه برخی از ناشران معاصر برای این که این آثار با سمفونی اشتباه گرفته نشود، به اشتباه آن ها را «انوانسیون سه بخشی» می خوانند ) از آثار شناخته شده در این فرم به ۱۵ انوانسیون ساخته یوهان سباستین باخ اشاره کرد که نیمی از کتاب وی با عنوان انوانسیون ها و سینفونیاها را تشکیل می دهد. هدف از ساخت انوانسیون، اجرای عمومی آن ها نیست؛ در واقع این قطعات به عنوان تمریناتی برای هنرآموزان سازهای شستی دار و تمرینات پرورشی برای دانشجویان آهنگسازی به کار می رود.
انوانسیون از نظر سبک شبیه فوگ است، اگرچه نسبت به آن بسیار ساده تر است. انوانسیون از نظر ساختار شامل سه بخش است: یک اکسپوزیسیون[ و ۱] کوتاه، بخش بسط و توسعه[ و ۲] که طولانی تر از اکسپوزیسیون است و بخش پایانی: ری اکسپوزیسیون یا بازگشت به آغاز. [ و ۳] فرم سونات نیز دارای همین سه بخش است. چیزی که انوانسیون و فوگ را از یکدیگر متمایز می کند، این است که انوانسیون بر خلاف فوگ پاسخی به نت پایه که در کلید دومینانت ( درجه پنجم گام اصلی ) معرفی شده است، ندارد.
در بخش اکسپوزیسیون، موتیفی کوتاه در نت پایه گام توسط یکی از صداها ارائه می گردد که به آن سوژه یا تم گفته می شود. سپس صدای دوم به تکرار تم در نت پایه گام پرداخته و در این بین صدای آغازین به معرفی کنترسوژه در برابر تم ارائه شده پیشین یا نواختن در کنترپوان آزاد می پردازد.
بسط و توسعه بخش اصلی قطعه را شکل می دهد. در این بخش آهنگساز معمولاً با کنترپوانی آزاد به نوشتن پرداخته و سوژه را بال و پر می دهد. آهنگساز برای بسط سوژه از واریاسیون های ملودیک یا هارمونیک کمک می گیرد.
در زیر به چند نمونه از واریاسیون های ملودیک اشاره شده است:
• مهانش[ و ۴] - نواختن سوژه با دیرندی طولانی تر
• کهانش[ و ۵] - نواختن سوژه با دیرندی کوتاه تر
• قرینه آینه وار قائم[ و ۶] - نواختن یک ملودی به صورت وارونه
• قرینه آینه وار افقی[ و ۷] - نواختن یک ملودی از آخر به اول
در بخش بسط و توسعه یک فوگ واریاسیون ها با وابستگی بیشتری به سوژه نوشته می شوند که به آن ها اِپیزود[ و ۸] می گویند، در حالی که انوانسیون فرمی با آزادی بیشتر است. به همین دلیل بسط و توسعه در این دو فرم با هم تفاوت دارد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفانوانسیون از نظر سبک شبیه فوگ است، اگرچه نسبت به آن بسیار ساده تر است. انوانسیون از نظر ساختار شامل سه بخش است: یک اکسپوزیسیون[ و ۱] کوتاه، بخش بسط و توسعه[ و ۲] که طولانی تر از اکسپوزیسیون است و بخش پایانی: ری اکسپوزیسیون یا بازگشت به آغاز. [ و ۳] فرم سونات نیز دارای همین سه بخش است. چیزی که انوانسیون و فوگ را از یکدیگر متمایز می کند، این است که انوانسیون بر خلاف فوگ پاسخی به نت پایه که در کلید دومینانت ( درجه پنجم گام اصلی ) معرفی شده است، ندارد.
در بخش اکسپوزیسیون، موتیفی کوتاه در نت پایه گام توسط یکی از صداها ارائه می گردد که به آن سوژه یا تم گفته می شود. سپس صدای دوم به تکرار تم در نت پایه گام پرداخته و در این بین صدای آغازین به معرفی کنترسوژه در برابر تم ارائه شده پیشین یا نواختن در کنترپوان آزاد می پردازد.
بسط و توسعه بخش اصلی قطعه را شکل می دهد. در این بخش آهنگساز معمولاً با کنترپوانی آزاد به نوشتن پرداخته و سوژه را بال و پر می دهد. آهنگساز برای بسط سوژه از واریاسیون های ملودیک یا هارمونیک کمک می گیرد.
در زیر به چند نمونه از واریاسیون های ملودیک اشاره شده است:
• مهانش[ و ۴] - نواختن سوژه با دیرندی طولانی تر
• کهانش[ و ۵] - نواختن سوژه با دیرندی کوتاه تر
• قرینه آینه وار قائم[ و ۶] - نواختن یک ملودی به صورت وارونه
• قرینه آینه وار افقی[ و ۷] - نواختن یک ملودی از آخر به اول
در بخش بسط و توسعه یک فوگ واریاسیون ها با وابستگی بیشتری به سوژه نوشته می شوند که به آن ها اِپیزود[ و ۸] می گویند، در حالی که انوانسیون فرمی با آزادی بیشتر است. به همین دلیل بسط و توسعه در این دو فرم با هم تفاوت دارد.
wiki: انوانسیون