انقلاب بولیواری جنبش چپ اجتماعی و فرایندی سیاسی در ونزوئلا به رهبری رئیس جمهور سابق ونزوئلا هوگو چاوز بنیانگذار جنبش جمهوری پنجم بود. این واژه به افتخار سیمون بولیوار، رهبر انقلابی قرن نوزدهمی ونزوئلایی و آمریکای لاتینی که به خاطر جنگهای استقلال آمریکای اسپانیا و استقلال بیشتر کشورهای شمال آمریکای لاتین از سلطه اسپانیا مشهور است نامگذاری شده است. به اعتقاد چاوز و حامیانش انقلاب بولیواری در پی ساختن یک جنبش توده ای برای به پا داشتن بولیواریانیسم - دموکراسی مردمی، استقلال اقتصادی، توزیع عادلانه درآمدها و پایان دادن به فساد سیاسی - در ونزوئلا بود. آن ها اندیشه های بولیوار را از نگاه سوسیالیستی می دیدند.
... [مشاهده متن کامل]
چاوز در تولد ۵۷ سالگی اش با اعلام داشتن سرطان اعلام کرد شعار انقلاب بولیواری از «سرزمین مادری، سوسیالیسم یا مرگ» به «پیروزی و سرزمین مادری سوسیالیستی، ما خواهیم زیست و پیروز خواهیم شد» عوض شده است.
سیمون بولیوار اثری ماندگار در تاریخ ونزوئلا به طور خاص و آمریکای جنوبی به طور کلی بر جای گذاشته است.
هوگو چاوز به عنوان یک دانشجوی نظامی "یکی از تجلیل کنندگان داستان شور بولیواری" بود. چاوز بعدها در دوران نظامی خود بر ایده های بولیوار و به عنوان نمادی محبوب تکیه کرد و جنبش MBR - 200 خود را که به وسیله ای برای کودتای 1992 او تبدیل شد، گردآوری کرد. کاهش قیمت نفت در اواسط دهه 1980 باعث شد که یک بحران اقتصادی در ونزوئلا حاکم شود و این کشور سطوح قابل توجهی از بدهی را به خود اختصاص دهد. با این وجود، دولت رئیس جمهور متمایل به چپ جیمی لوسینچی توانست بازپرداخت بدهی های کشور را بازسازی کند و بحران اقتصادی را جبران کند، اما امکان ادامه سیاست های دولت در مورد هزینه های اجتماعی و یارانه های دولتی را فراهم آورد. حزب سیاسی لوسینچی، کنش دموکراتیک، پس از انتخاب کارلوس آندرس پرز در سال 1988 به عنوان رئیس جمهور، توانست در قدرت باقی بماند. پرز با اجرای اصلاحات اقتصادی توصیه شده توسط صندوق بین المللی پول ( IMF ) تغییر عمده ای در سیاست داد. اقدامات انجام شده توسط پرز شامل خصوصی سازی شرکت های دولتی، اصلاح مالیات، کاهش عوارض گمرکی و کاهش نقش دولت در اقتصاد بود. او همچنین اقداماتی را برای تمرکززدایی و مدرن کردن سیستم سیاسی ونزوئلا با انتخاب مستقیم فرمانداران ایالتی که قبلاً توسط رئیس جمهور منصوب شده بودند، انجام داد. بحث برانگیزترین بخش بسته اصلاحات اقتصادی کاهش یارانه بنزین بود که مدتهاست قیمت بنزین داخلی را بسیار کمتر از سطح بین المللی و حتی هزینه های تولید حفظ کرده بود. در واکنش به اصلاحات اقتصادی دولت و در نتیجه افزایش قیمت بنزین و حمل و نقل، موجی از اعتراضات و شورش ها به نام ال کاراکازو در 27 فوریه 1989 در گوارناس آغاز شد و به کاراکاس و شهرهای اطراف گسترش یافت. درگیری های یک هفته ای منجر به کشته شدن صدها نفر، به گفته برخی گزارش ها، هزاران نفر، عمدتاً به دست نیروهای امنیتی و ارتش شد.
... [مشاهده متن کامل]
چاوز در تولد ۵۷ سالگی اش با اعلام داشتن سرطان اعلام کرد شعار انقلاب بولیواری از «سرزمین مادری، سوسیالیسم یا مرگ» به «پیروزی و سرزمین مادری سوسیالیستی، ما خواهیم زیست و پیروز خواهیم شد» عوض شده است.
سیمون بولیوار اثری ماندگار در تاریخ ونزوئلا به طور خاص و آمریکای جنوبی به طور کلی بر جای گذاشته است.
هوگو چاوز به عنوان یک دانشجوی نظامی "یکی از تجلیل کنندگان داستان شور بولیواری" بود. چاوز بعدها در دوران نظامی خود بر ایده های بولیوار و به عنوان نمادی محبوب تکیه کرد و جنبش MBR - 200 خود را که به وسیله ای برای کودتای 1992 او تبدیل شد، گردآوری کرد. کاهش قیمت نفت در اواسط دهه 1980 باعث شد که یک بحران اقتصادی در ونزوئلا حاکم شود و این کشور سطوح قابل توجهی از بدهی را به خود اختصاص دهد. با این وجود، دولت رئیس جمهور متمایل به چپ جیمی لوسینچی توانست بازپرداخت بدهی های کشور را بازسازی کند و بحران اقتصادی را جبران کند، اما امکان ادامه سیاست های دولت در مورد هزینه های اجتماعی و یارانه های دولتی را فراهم آورد. حزب سیاسی لوسینچی، کنش دموکراتیک، پس از انتخاب کارلوس آندرس پرز در سال 1988 به عنوان رئیس جمهور، توانست در قدرت باقی بماند. پرز با اجرای اصلاحات اقتصادی توصیه شده توسط صندوق بین المللی پول ( IMF ) تغییر عمده ای در سیاست داد. اقدامات انجام شده توسط پرز شامل خصوصی سازی شرکت های دولتی، اصلاح مالیات، کاهش عوارض گمرکی و کاهش نقش دولت در اقتصاد بود. او همچنین اقداماتی را برای تمرکززدایی و مدرن کردن سیستم سیاسی ونزوئلا با انتخاب مستقیم فرمانداران ایالتی که قبلاً توسط رئیس جمهور منصوب شده بودند، انجام داد. بحث برانگیزترین بخش بسته اصلاحات اقتصادی کاهش یارانه بنزین بود که مدتهاست قیمت بنزین داخلی را بسیار کمتر از سطح بین المللی و حتی هزینه های تولید حفظ کرده بود. در واکنش به اصلاحات اقتصادی دولت و در نتیجه افزایش قیمت بنزین و حمل و نقل، موجی از اعتراضات و شورش ها به نام ال کاراکازو در 27 فوریه 1989 در گوارناس آغاز شد و به کاراکاس و شهرهای اطراف گسترش یافت. درگیری های یک هفته ای منجر به کشته شدن صدها نفر، به گفته برخی گزارش ها، هزاران نفر، عمدتاً به دست نیروهای امنیتی و ارتش شد.
