انقطاع وحی

[ویکی شیعه] اِنقطاع وحی یا فَترَت وحی، دوره هایی از زندگی پیامبر(ص) است که قرآن بر او نازل نمی شد. از مهم ترین این دوره ها، اوائل بعثت بوده که منابع مختلف، مدت آن را از دوازده روز تا سه سال ذکر کرده اند. مشرکان در این دوران به تمسخر و آزار پیامبر(ص) پرداختند. در بعضی از روایات آمده که در حادثه افک، تغییر قبله و پس از سؤالات یهود از پیامبر(ص) درباره روح و اصحاب کهف، نیز فترت وحی اتفاق افتاد.
بر اساس روایات، در ابتدای بعثت، دوران کوتاهی وحی بر پیامبر(ص) نازل نشد که این امر نگرانی هایی را در دل او و اطرافیانش به وجود آورد. این دوره در اصطلاح، «فترت وحی» نیز نامیده می شود. مدت این دوره را از دوازده روز تا سه سال ذکر کرده اند. منابع تاریخی از این دوران به سخت ترین روزهای زندگی پیامبر(ص) یاد می کنند؛ همچنین از بدگمانی مردم و تمسخر و آزار مشرکان در این زمان حکایت دارند. در روایتی آمده که در زمان انقطاع وحی، هرچند ارتباط جبرئیل با پیامبر(ص) قطع شد؛ اما در این مدت، اسرافیل او را همراهی می کرد.
درباره اینکه در چه زمانی و چند بار ارتباط پیامبر(ص) با وحی قطع شد، نظریات مختلفی ارائه شده است؛