انسان فلورسی

انسان فلورسی از چند نظر شگرف است. نخست اینکه بسیار قدیمی است. دوم اینکه جثه ای بس کوچک و به تبع آن کاسهٔ سر کم گنجایشی ( به اندازهٔ آنِ شمپانزه ) دارد. سوم اینکه ابزارهای سنگی و دیگر نشانه های به دست آمده مبین هوشمندی بسیار بالای این انسان است که با توجه به کوچکی مغز شگفت انگیزتر می شود. اعلامِ تعلق سنگواره ها به گونهٔ جداگانه ای از انسان ( ۲۰۰۴م ) جدال پرشوری در مجامع علمی برانگیخت که هنوز ادامه دارد. مخالفان بقایا را متعلق به انسان های خردمند ساکن جزیره می دانند که تحت فشارهای فرگشتی و احتمالاً نوعی بیماری کوتولگی چنین شکلی گشته اند. موافقانِ گونهٔ جداگانه بودنِ این انسان به تفاوت های جمجمه ای با انسان خردمند، شامل نبود چانه، و نیز تفاوت های پایین سر شامل اختلاف در شکل استخوان ها و مفصل های دست و پا اشاره می کنند. به نظر می آید که گونه بودن این انسان اندک اندک پذیرفته تر می شود لیکن بحث ها هنوز داغ است. با این حساب نیای بلافصل این انسان، ا. راست قامت آسیایی است.
اولین نمونه ها در سال ۲۰۰۳ توسط یک تیم باستان شناس استرالیایی – اندونزیایی در جزیره اندونزیایی فلورز کشف شد که در پی یافتن شواهدی برای مهاجرت اصلی انسانهای مدرن از آسیا به استرالیا بودند.
در اوایل دسامبر ۲۰۰۴، دیرینه شناس اندونزیایی تئوکو ژاکوب، بیشتر بقایای موجود را از مخزن آنها یعنی مرکز تحقیقات ملی باستان شناسی جاکارتا را، با اجازه تنها یکی از مدیران تیم پروژه حذف کرد و آنها را به مدت سه ماه نگه داشت.
کاشفان پیشنهاد کردند که انواع مختلفی از ویژگی ها، هم بدوی و هم مشتق شده، در افراد شناسایی شده متعلق به یک گونه جدید، انسان فلورسی می باشد. براساس تخمین های گذشته، کاشفان همچنین پیشنهاد کردند که انسان فلورسی به طور همزمان با انسانهای مدرن در جزیره فلورس زندگی می کرد.
در سال ۲۰۰۶، دو تیم تلاش کردند DNA دندانی را که در سال ۲۰۰۳ کشف شده بود را استخراج کنند، اما هیچ یک موفق نشدند. گفته شده است که این امر به دلیل هدف قرار گرفتن عاج اتفاق افتاده است. تحقیقات جدید نشان می دهد که سِمِنتوم یا ساروجه ( ( به انگلیسی: Cementum ) قسمت رویی ریشهٔ دندان است که بافتی سخت و آهکی دارد ) غلظت بیشتری از DNA دارد. علاوه بر این، گرمای حاصل از سرعت زیاد بیت مته ممکن است باعث دِناتوره شدن DNA گردد.