انسان باکسگروو ( انگلیسی: Boxgrove Man ) نامی است که به سه فسیل که گمان می رود متعلق به انسان هایدلبرگی، یکی از خویشاوندان منقرض شده انسان های امروزی ( هومو ساپینس ) هستند گفته می شود. این فسیل ها در باکسگروو در ساسکس یافت شده و قدمت آن به حدود نیم میلیون سال می رسد. یک تکه از استخوان ساق پا ( درشت نی ) و دو دندان پیدا شد. استخوان درشت نی یک مرد بالغ و درشت هیکل بود و تصور می شود که دندان های آن از همان بزرگسالان بالغ باشد. آنها قدیمی ترین فسیل های سرده انسان هستند که در بریتانیا یافت شده اند.
... [مشاهده متن کامل]
قدمت این مکان در باکسگروو در ساسکس به اواخر دوره کرومریان، در حدود ۵۰۰۰۰۰ سال پیش برمی گردد، و این اولین مکان در بریتانیا با فسیل هایی از سرده انساناست. استخوان درشت نی در سال ۱۹۹۳ توسط باستان شناس مارک رابرتز و تیمش از مؤسسه باستان شناسی در دانشگاه کالج لندن کشف شد. این دو دندان در سال های ۱۹۹۵ و ۱۹۹۶ پس از بازگشت به محل به امید یافتن بقایای بیشتر، کشف شدند. درشت نی در اصل حدود ۴۰ سانتی متر ( ۱ فوت ۴ اینچ ) طول داشت و از مردهای قوی هیکل با قد ۱۷۷ تا ۱۸۲ سانتی متر ( ۵ فوت ۱۰ اینچ - ۶ فوت اینچ ) است. دندان های پیش نیز تقریباً یک متر از هم فاصله داشتند و گمان می رود که متعلق به همان فرد بالغ باشند. استحکام ساختاری استثنایی بدنی فرد، سازگاری جثه را با سرما، با نسبت هایی مشابه با نئاندرتال ها نشان می دهد.
شواهد باستان شناسی نشان می دهد که این انسان های اولیه توانایی شکار یا دست کم جمع آوری با ابزار سنگی را داشتند، زیرا این تیم صدها ابزار سنگ چخماق آشولی را در این مکان کشف کردند. دو دندان یافت شده خراش هایی را نشان می دهند که نشان دهنده روشی در خوردن است که در آن غذا با ابزاری در حالی که بین فک ها گرفته می شد بریده می شد.
باکسگروو در این دوره از دشت های گلی ساحلی در زیر صخره های گچی به موزاییکی از زیستگاه ها با عقب نشینی دریا تبدیل شد. سپس مناطقی از علفزار، استخرها، بوته ها و جنگل ها، با طعمه های متنوع و منابع سنگ چخماق وجود داشت که این منطقه را برای انسان های اولیه جذاب می کرد. طعمه ها شامل اسب و احتمالاً آهو بودند. سایر فسیل های پستانداران از گونه های منقرض شده کرگدن، خرس و ول بودند. به احتمال زیاد انسان هایدلبرگی این حیوانات را برای امرار معاش با کمک ابزار سنگی کشف شده در این مکان شکار می کرده است. شواهد دقیقی بر روی بقایای حیوانات وجود دارد که نشان می دهد آنها درنده بودند، اما نمی توان ثابت کرد که گونه هایی که فسیل آنها در ارتباط با آنها پیدا شده است، این حیوانات را شکار کرده یا آنها را از بین برده اند. آثار دندان روی فسیل درشت نی ممکن است شواهدی باشد که نشان می دهد او نیز از طریق آدم خواری یا لاشه برداری توسط حیوان دیگر پاک شده است.
... [مشاهده متن کامل]
قدمت این مکان در باکسگروو در ساسکس به اواخر دوره کرومریان، در حدود ۵۰۰۰۰۰ سال پیش برمی گردد، و این اولین مکان در بریتانیا با فسیل هایی از سرده انساناست. استخوان درشت نی در سال ۱۹۹۳ توسط باستان شناس مارک رابرتز و تیمش از مؤسسه باستان شناسی در دانشگاه کالج لندن کشف شد. این دو دندان در سال های ۱۹۹۵ و ۱۹۹۶ پس از بازگشت به محل به امید یافتن بقایای بیشتر، کشف شدند. درشت نی در اصل حدود ۴۰ سانتی متر ( ۱ فوت ۴ اینچ ) طول داشت و از مردهای قوی هیکل با قد ۱۷۷ تا ۱۸۲ سانتی متر ( ۵ فوت ۱۰ اینچ - ۶ فوت اینچ ) است. دندان های پیش نیز تقریباً یک متر از هم فاصله داشتند و گمان می رود که متعلق به همان فرد بالغ باشند. استحکام ساختاری استثنایی بدنی فرد، سازگاری جثه را با سرما، با نسبت هایی مشابه با نئاندرتال ها نشان می دهد.
شواهد باستان شناسی نشان می دهد که این انسان های اولیه توانایی شکار یا دست کم جمع آوری با ابزار سنگی را داشتند، زیرا این تیم صدها ابزار سنگ چخماق آشولی را در این مکان کشف کردند. دو دندان یافت شده خراش هایی را نشان می دهند که نشان دهنده روشی در خوردن است که در آن غذا با ابزاری در حالی که بین فک ها گرفته می شد بریده می شد.
باکسگروو در این دوره از دشت های گلی ساحلی در زیر صخره های گچی به موزاییکی از زیستگاه ها با عقب نشینی دریا تبدیل شد. سپس مناطقی از علفزار، استخرها، بوته ها و جنگل ها، با طعمه های متنوع و منابع سنگ چخماق وجود داشت که این منطقه را برای انسان های اولیه جذاب می کرد. طعمه ها شامل اسب و احتمالاً آهو بودند. سایر فسیل های پستانداران از گونه های منقرض شده کرگدن، خرس و ول بودند. به احتمال زیاد انسان هایدلبرگی این حیوانات را برای امرار معاش با کمک ابزار سنگی کشف شده در این مکان شکار می کرده است. شواهد دقیقی بر روی بقایای حیوانات وجود دارد که نشان می دهد آنها درنده بودند، اما نمی توان ثابت کرد که گونه هایی که فسیل آنها در ارتباط با آنها پیدا شده است، این حیوانات را شکار کرده یا آنها را از بین برده اند. آثار دندان روی فسیل درشت نی ممکن است شواهدی باشد که نشان می دهد او نیز از طریق آدم خواری یا لاشه برداری توسط حیوان دیگر پاک شده است.
