انزروت
/~anzarut/
لغت نامه دهخدا
فرهنگ فارسی
فرهنگ عمید
دانشنامه آزاد فارسی
اَنزَروت
صمغِ گیاهی تلخ مزه، به رنگ های زرد، سرخ یا سفید. در کتب گیاه ـ داروشناسی قدیم، منشأ آن تقریباً نامعلوم است. برخی این صمغ را از گیاه Penaea mucronata (متعلق به تیرۀ Penaeaceae)، و بعضی نیز آن را حاصل از ایجاد زخم در ناحیۀ یقۀ برخی گونه های گون از قبیل Astragalus sarcocolla (متعلق به تیرۀ پروانه آسایان) می دانند. امروزه احتمال می دهند ماده ای به نام Sarcacolla که در بازارها ارائه می شود و صمغی سفید مایل به خاکستری است و در تهیۀ برخی مواد بهداشتی ـ آرایشی کاربرد دارد، همان انزروت قدیمی باشد. همچنین صمغی را که به عنوان غش به تریاک می افزایند، انزروت دانسته اند.
صمغِ گیاهی تلخ مزه، به رنگ های زرد، سرخ یا سفید. در کتب گیاه ـ داروشناسی قدیم، منشأ آن تقریباً نامعلوم است. برخی این صمغ را از گیاه Penaea mucronata (متعلق به تیرۀ Penaeaceae)، و بعضی نیز آن را حاصل از ایجاد زخم در ناحیۀ یقۀ برخی گونه های گون از قبیل Astragalus sarcocolla (متعلق به تیرۀ پروانه آسایان) می دانند. امروزه احتمال می دهند ماده ای به نام Sarcacolla که در بازارها ارائه می شود و صمغی سفید مایل به خاکستری است و در تهیۀ برخی مواد بهداشتی ـ آرایشی کاربرد دارد، همان انزروت قدیمی باشد. همچنین صمغی را که به عنوان غش به تریاک می افزایند، انزروت دانسته اند.
wikijoo: انزروت
پیشنهاد کاربران
انزروت، انزرتین یا کحل فارسی ( نام علمی: Astragalus sarcocolla ) گونه ای از سرده گون و درختچه ای بومی ایران است. این گیاه دارای ارتفاعی بین ۱ تا ۲ متر، خاردار و یک ساله است.
انزروت عمدتاً در جنوب ایران به خصوص سرزمین فارس می روید. برگ آن شبیه برگ مورد و کندر است و دارای صمغی است که و بهترین نوع صمغ آن سفیدرنگ و تازه است که ترد و طعم تلخ مخلوط با کمی شیرینی دارد. این گیاه معمولاً در اواخر زمستان و فصل بهار به گل می نشیند و گل های آن حالت بادکنک مانند دارد و به رنگ صورتی و سفید هستند.
... [مشاهده متن کامل]
انزروت ملین، ضد نفخ و مسهل صفرا است و برای درمان درد مفاصل، بلغم و گوش درد مفید است. مقادیر زیاد آن سمی است و خوردن ۲ گرم آن چون منافذ بدن را می بندد و به احشا می چسبد کشنده است. انزروت همچنین جنین را سقط می کند. چاق شدن، و خروم کرم معده و روده از دیگر فواید انزروت است.
در گذشته تصور می شد صمغ انزروت محصول گونه ای از مازریونیان به نام «Penaea mucronata» است. در سال ۱۸۷۹ ویلیام دایموک عنوان کرد این صمغ محصول گیاه انزروت است که خودش آن را «Astragalus sarcocolla» نامگذاری کرده بود. طبق گفته های مایرهوف این صمغ در دوران باستان به طور گسترده ای شناخته شده بود ولی عملاً از داروخانه های اروپایی ناپدید شده؛ با این حال هنوز در مشرق زمین به خصوص در داروخانه های قاهره کاملاً شناخته شده و مورد استفاده است.
جالینوس و دیوسکوریدس از قدرت انزروت در ترمیم زخم سخن گفته اند. پلینیوس نیز در قرن نخست میلادی استفاده از انزروت را در پزشکی و نقاشی گزارش می کند.
ابویوسف کندی، فیلسوف قرن هشتم، انزروت را به عنوان یکی از داروهای پرکاربرد برای درمان بیماران، از جمله برای جذامیان مورد استفاده قرار می داد.
ابن بیطار، گیاه شناس و داروساز سده سیزدهم، مفصل ترین توضیحات در مورد انزروت را بر اساس منابع یونانی و اسلامی و همچنین مشاهدات خود گرد آورده است. وی اعتقاد دارد صمغ انزروت باعث تحلیل رفتن چرک آبسه های عفونی و مانع بلوغ تومورها می شود، مخاط و لثه زرد را از بین می برد و درمانی برای التهاب چشم، به خصوص پلک های جمع شده و ترشح بیش از حد چشم است. صمغ همین طور یک ضد عفونی کننده قوی است، اما باعث ریزش موها نیز می شود. بهترین صمغ انزروت از دانه های خرد شده سفید مخلوط شده با روغن گردو تشکیل شده است. این صمغ را می توان با داروهای دیگر ( از جمله ساگاپنوم، میرووبالانوم، سگل، مقل و غیره ) در هم آمیخت. اما مصرف زیاد آن می تواند کشنده باشد؛ بنابراین، میزان مصرف نباید بیش از ۲٫۲۵ درهم ( حدود ۶٫۵ گرم ) باشد. با این حال، ابن بیطار اظهار می کند که زنان مصری بلافاصله پس از حمام، بیش از ۱۰۰ گرم صمغ انزروت همراه با خمیر خربزه زرد، به امید افزایش فربگی مصرف می کنند.
انزروت عمدتاً در جنوب ایران به خصوص سرزمین فارس می روید. برگ آن شبیه برگ مورد و کندر است و دارای صمغی است که و بهترین نوع صمغ آن سفیدرنگ و تازه است که ترد و طعم تلخ مخلوط با کمی شیرینی دارد. این گیاه معمولاً در اواخر زمستان و فصل بهار به گل می نشیند و گل های آن حالت بادکنک مانند دارد و به رنگ صورتی و سفید هستند.
... [مشاهده متن کامل]
انزروت ملین، ضد نفخ و مسهل صفرا است و برای درمان درد مفاصل، بلغم و گوش درد مفید است. مقادیر زیاد آن سمی است و خوردن ۲ گرم آن چون منافذ بدن را می بندد و به احشا می چسبد کشنده است. انزروت همچنین جنین را سقط می کند. چاق شدن، و خروم کرم معده و روده از دیگر فواید انزروت است.
در گذشته تصور می شد صمغ انزروت محصول گونه ای از مازریونیان به نام «Penaea mucronata» است. در سال ۱۸۷۹ ویلیام دایموک عنوان کرد این صمغ محصول گیاه انزروت است که خودش آن را «Astragalus sarcocolla» نامگذاری کرده بود. طبق گفته های مایرهوف این صمغ در دوران باستان به طور گسترده ای شناخته شده بود ولی عملاً از داروخانه های اروپایی ناپدید شده؛ با این حال هنوز در مشرق زمین به خصوص در داروخانه های قاهره کاملاً شناخته شده و مورد استفاده است.
جالینوس و دیوسکوریدس از قدرت انزروت در ترمیم زخم سخن گفته اند. پلینیوس نیز در قرن نخست میلادی استفاده از انزروت را در پزشکی و نقاشی گزارش می کند.
ابویوسف کندی، فیلسوف قرن هشتم، انزروت را به عنوان یکی از داروهای پرکاربرد برای درمان بیماران، از جمله برای جذامیان مورد استفاده قرار می داد.
ابن بیطار، گیاه شناس و داروساز سده سیزدهم، مفصل ترین توضیحات در مورد انزروت را بر اساس منابع یونانی و اسلامی و همچنین مشاهدات خود گرد آورده است. وی اعتقاد دارد صمغ انزروت باعث تحلیل رفتن چرک آبسه های عفونی و مانع بلوغ تومورها می شود، مخاط و لثه زرد را از بین می برد و درمانی برای التهاب چشم، به خصوص پلک های جمع شده و ترشح بیش از حد چشم است. صمغ همین طور یک ضد عفونی کننده قوی است، اما باعث ریزش موها نیز می شود. بهترین صمغ انزروت از دانه های خرد شده سفید مخلوط شده با روغن گردو تشکیل شده است. این صمغ را می توان با داروهای دیگر ( از جمله ساگاپنوم، میرووبالانوم، سگل، مقل و غیره ) در هم آمیخت. اما مصرف زیاد آن می تواند کشنده باشد؛ بنابراین، میزان مصرف نباید بیش از ۲٫۲۵ درهم ( حدود ۶٫۵ گرم ) باشد. با این حال، ابن بیطار اظهار می کند که زنان مصری بلافاصله پس از حمام، بیش از ۱۰۰ گرم صمغ انزروت همراه با خمیر خربزه زرد، به امید افزایش فربگی مصرف می کنند.
در زبان قمی قدیم یه معنای کم
از صمغ های سقزی به رنگ سرخ، زرد، یا سفید با طعم تلخ که از برخی درختان و درختچه ها به دست می آید و در معالجۀ بیماری های درد مفاصل، عرق النسا، و کرم معده مفید است؛ کنجده؛ کنجیده؛ بارزد؛ بیرزد؛ بیرزه؛ بریزه؛ زنجرو.